Tussen de Himalaya en de hemel

Tussen de Himalaya en de hemel

Het is nu een aantal dagen na thuiskomst, Clementine is sinds gisteren onderweg naar de Verenigde Staten en in mijn wijde omgeving wordt Carnaval gevierd. Met Carnaval heb ik sinds mijn twintigste helemaal niets meer en probeer het vaak te ontvluchten, deze keer door zoveel mogelijk thuis te blijven. Let wel, ik heb er ook niets op tegen voor wie hier plezier aan beleeft, maar aan mij is het niet besteed.

Altijd nogal dubbel om terug te keren vanuit Nepal. Hier woon ik, hier speelt het grootste deel van mijn leven zich af, naast Anton en andere dierbaren, maar het viel deze keer echt zwaar om zo snel in standje Nederland te moeten raken. Bijeenkomsten die vragen om ook interesse te tonen in de ander, die niet met hoofd en hart in Nepal zit. Gelukkig zit er diep in mij nog ergens een automatische piloot die ik voor dit soort situaties tevoorschijn kan toveren. Maar het kost energie, terwijl ik juist in Nepal diepe rust ervaar die ik zo lang mogelijk wil vasthouden, ondanks de zwaarte van een aantal omstandigheden daar. Blijkbaar ontstaat rust door andere dingen, althans bij mij.

Onze laatste dag in Patan bood nog wat te besteden uurtjes tot twee uur in de middag. Voor de Finse Kirsikka zou ik haar vrienden daar bezoeken om twee enveloppen te overhandigen. Clementine zou in tussentijd het historisch museum aandoen, alles op loopafstand. Zodra ik het restaurantje van Sabina’s familie binnenkom zie ik de armoede, maar ook weer die enorme hartelijkheid. Sabina zelf, een jonge vrouw van 23, zal op 7 maart in het huwelijk treden. Ik vraag of ze hiernaar uitkijkt. Met gemengde gevoelens, want dan zal ze ook haar dierbare familie moeten verlaten om twee uur verderop te gaan wonen bij haar echtgenoot en schoonfamilie. Nou ja, dan begrijp ik die gemengde gevoelens helemaal. Toch blijkt het om een love-marriage te gaan. Zij en haar aanstaande kennen elkaar al tien jaar, ooit was hij haar leraar. Dat klinkt mij dan weer romantisch in de oren. Ook is hij een goede man, dat weet ze zeker. Gelukkig maar, dan kan de liefde verder groeien en hopelijk kunnen zij zelf een gezin stichten, met haar eigen familie nog steeds binnen handbereik. Velen moeten naar het buitenland en jarenlang afstand nemen van hun gezin, enkel en alleen voor een schamel inkomen. Sabina en ik dwalen nog wat rond door de steegjes van Patan, veel winkeltjes met koperwerk. Ik besluit een kleine Boeddha te kopen voor de aanstaande bruid en vraag aan de winkelier welke hiervoor in aanmerking komt. You need a Tara, zegt hij, deze beschermt een vrouw tijdens haar huwelijk.

Terug in ons hotel komt Clementine opgetogen binnenlopen, met een tas vol aankopen. Ik moet lachen, zo gaat het als je hier naar buiten wandelt, de onweerstaanbare aantrekkingskracht van mooie spullen. En ook bij haar liep het weer anders. Op weg naar het museum werd zij aangesproken door een gids, met wie het meteen klikte. Hij heeft haar rondgeleid op Durbar Square en veel wetenswaardigheden verteld over de historie van al die schoonheid. Intussen bespeurde zij een zaak met authentieke klankschalen, werd hierover geïnstrueerd en ging voor de bijl. Dit klinkt misschien alsof ze ergens is ingeluisd, maar dat is zij allerminst. Vol overtuiging neemt zij een prachtige en werkzame klankschaal mee naar huis en gaat daarna nog over tot de aankoop van een Thangka, een door Boeddhistische monniken gecreëerde minutieuze schildering. Geen kitsch maar kunst met een grote K.

Met passen en meten heb ik zelf intussen mijn bagage opnieuw ingedeeld – Clementine moet deze puzzel nog leggen - en kunnen we na een laatste lunch in Patan per taxi naar Tribhuvan International Airport voor de lange reis naar Nederland. Onze hotelhouder regelt een prima taxiprijs voor ons en vertelt terloops dat hij zeven jaar in Nederland gewoond heeft, na twee jaar studie nog vijf jaar heeft gewerkt en geleerd hoe hij zijn familiebezit, dit historisch hotel, vanaf de grond kon herbouwen. In vijf jaar tijd is dit gelukt, chapeau!

Als een geoliede machine passeren we alle controles op de luchthaven, maken onze laatste rupees op aan een salade in het restaurant en dan wordt het vooral wachten. De omroepstem is zelden verstaanbaar, dus ik luister niet eens meer. Maar Clementine heeft kennelijk haar eigen naam herkend en vliegt naar de balie. Wat blijkt? Iets met haar bagage, een powerbank ontdekt. Er wordt een foto getoond en dan blijkt het om mijn bagage te gaan. Alle stickertjes zijn op naam van Clementine gezet, zodoende. Met een grondstewardess en enkele andere passagiers leg ik de hele weg terug af, door alle controleposten, haal mijn bagage ondersteboven en verwijder de boosdoener. Twee uur later dan gepland vliegen we begin avond westwaarts om via Qatar de zon in Brussel te zien opgaan. Per verrassing – Anton’s ogen zien slecht in het donker – haalt hij ons toch af en hoeven wij niet op zoek naar de trein in de richting van Genk.

Een dag eerder heb ik online het boek ‘tussen de Himalaya en de hemel’ besteld. Hierin vertelt de Amerikaanse Maggie Doyne haar verhaal over de stichting van haar eigenhandig opgerichte huis voor maar liefst 54 adoptiekinderen. Floortje Dessing heeft haar bezocht in Surkhet, tot tweemaal toe, en daarna miljoenen euro’s ingezameld. Ik kan niet wachten om in dit boek te beginnen, al was het maar om nog een tijdje in dit deel van Nepal te kunnen vertoeven. Dit soort inspirerende mensen hebben altijd mijn aandacht, zeker nu ik zelf in aanraking ben gekomen met een weeshuis in die omgeving. Zo groots als Maggie Doyne vormt een uitzondering, maar als het haar lukt om velen te bewegen tot kleine acties in dezelfde richting zijn dat broodnodige en waardevolle druppels die samen de wereld een klein beetje mooier kunnen maken. Van onze wereldleiders moeten we het immers niet hebben, zij verspreiden enkel lelijkheid met hun extreme ego’s en vunzige gedrag. Om niet alle hoop te verliezen en voor een goede balans is het raadzaam ook aandacht te blijven houden voor het goede. Licht kan niet zonder donker, wit niet zonder zwart, yin niet zonder yang.

Nog een leuke afsluiter. Mijn vader overleed in september 2021. Na afloop ontving ik via de begrafenisondernemer zijn bril terug. Deze had ik anderhalf jaar eerder voor hem uitgezocht, een genderneutraal en designmodel. Mijn broers en zus toonden geen belangstelling en dus nam ik de bril mee naar Nepal, voor mezelf. In de nieuwe optiekzaak van Bardia heb ik er aangepaste glazen in laten zetten voor omgerekend vijf euro. Prima glazen. Extra mooi omdat mijn vader, ondersteuner van vele goede doelen, dit idee beslist gekoesterd zou hebben. Voor mij een eerbetoon aan hem.

Bij deze dank ik jullie allen voor het lezen van mijn verhalen. Vaak hoor ik terug dat mensen voelen alsof ze meereizen, dankzij mijn schrijfstijl. Ik schrijf zoals ik schrijf, vanuit mijn hart en liefde voor taal. Voor mij extra fijn omdat ik hiermee aandacht voor Nepal genereer, anders dan de toeristische bezienswaardigheden. Nooit ben ik zeker van een volgende reis, maar de intentie blijft, dus ga er maar van uit dat ik jullie opnieuw virtueel zal meenemen.

Ik blijf nog even, tussen de Himalaya en de hemel.

Liefs, Mieke

ENGLISH VERSION

Between the Himalayas and the sky

It's been a few days since I got home, Clementine has been on her way to the United States since yesterday and Carnival is being celebrated in my wide area. I haven't had anything to do with Carnival since I was twenty and I often try to escape it, this time by staying home as much as possible. Mind you, I don't have anything against it for those who enjoy it, but it's not for me.

It's always a bit of a double-edged sword to return from Nepal. This is where I live, this is where most of my life takes place, next to Anton and other loved ones, but this time it was really hard to have to get back to Dutch mode so quickly. Meetings that require me to also show interest in the other person, who is not in Nepal with his head and heart. Fortunately, deep inside me there is still an autopilot somewhere that I can conjure up for these kinds of situations. But it takes energy, while in Nepal I experience deep peace that I want to hold on to for as long as possible, despite the severity of a number of circumstances there. Apparently peace is created by other things, at least for me.

Our last day in Patan offered a few hours to spend until two in the afternoon. For the Finnish Kirsikka I would visit her friends there to hand over two envelopes. In the meantime Clementine would visit the historical museum, all within walking distance. As soon as I enter the restaurant of Sabina's family I see the poverty, but also that enormous warmth. Sabina herself, a young woman of 23, will get married on March 7. I ask if she is looking forward to this. With mixed feelings, because then she will also have to leave her dear family to live two hours away with her husband and in-laws. Well, then I completely understand those mixed feelings. Yet it turns out to be a love marriage. She and her future husband have known each other for ten years, he used to be her teacher. That sounds romantic to me. He is also a good man, she is sure of that. Fortunately, then the love can grow further and hopefully they can start a family of their own, with her own family still within reach. Many have to go abroad and distance themselves from their families for years, just for a meager income. Sabina and I wander around the alleys of Patan, many shops with copperware. I decide to buy a small Buddha for the bride-to-be and ask the shopkeeper which one qualifies for this. You need a Tara, he says, this protects a woman during her marriage.

Back at our hotel, Clementine walks in excitedly, with a bag full of purchases. I have to laugh, that's how it goes when you walk out here, the irresistible attraction of beautiful things. And with her, too, it went differently. On the way to the museum, she was approached by a guide, with whom she clicked immediately. He showed her around Durbar Square and told her many interesting facts about the history of all that beauty. In the meantime, she spotted a shop with authentic singing bowls, was instructed about it and went for the axe. This may sound as if she has been tricked somewhere, but she has not been at all. She takes home a beautiful and effective singing bowl with conviction and then goes on to buy a Thangka, a meticulous painting created by Buddhist monks. Not kitsch but art with a capital A.

With trial and error I have in the meantime reorganised my luggage – Clementine still has to solve this puzzle – and after a last lunch in Patan we can take a taxi to Tribhuvan International Airport for the long journey to the Netherlands. Our hotel owner arranges a great taxi price for us and casually tells us that he lived in the Netherlands for seven years, worked for another five years after two years of study and learned how to rebuild his family property, this historic hotel, from scratch. He managed to do this in five years, chapeau!

We pass all the checkpoints at the airport like a well-oiled machine, spend our last rupees on a salad in the restaurant and then it is mainly waiting. The announcer's voice is rarely audible, so I don't even listen anymore. But Clementine has apparently recognised her own name and flies to the counter. What turns out? Something with her luggage, a power bank discovered. A photo is shown and then it turns out to be my luggage. All the stickers are put in Clementine's name, so. With a ground stewardess and a few other passengers I travel all the way back, through all the checkpoints, turn my luggage upside down and remove the culprit. Two hours later than planned we fly west early evening to see the sun rise in Brussels via Qatar. Surprisingly - Anton's eyes see poorly in the dark - he picks us up anyway and we don't have to look for the train to Genk.

The day before, I ordered the book ‘between the Himalayas and heaven’ online. In it, American Maggie Doyne tells her story about the foundation of her single-handedly established home for no fewer than 54 adopted children. Floortje Dessing visited her in Surkhet, twice, and then raised millions of euros. I can’t wait to start reading this book, if only so I can stay in this part of Nepal for a while longer. These kinds of inspiring people always have my attention, especially now that I have come into contact with an orphanage in that area myself. Someone as great as Maggie Doyne is an exception, but if she succeeds in moving many people to take small actions in the same direction, these are much-needed and valuable drops that together can make the world a little more beautiful. After all, we shouldn’t rely on our world leaders, they only spread ugliness with their extreme egos and filthy behavior. In order not to lose all hope and for a good balance it is advisable to also keep paying attention to the good. Light cannot exist without dark, white cannot exist without black, yin cannot exist without yang.

Another nice ending. My father passed away in September 2021. Afterwards, I received his glasses back via the funeral director. I had picked these out for him a year and a half earlier, a gender-neutral and design model. My brothers and sister showed no interest, so I took the glasses with me to Nepal, for myself. In the new Bardia optician's shop, I had custom lenses put in for the equivalent of five euros. Excellent lenses. Extra nice because my father, a supporter of many charities, would definitely have cherished this idea. For me, a tribute to him.

I would like to thank you all for reading my stories. I often hear people say that they feel like they are traveling with me, thanks to my writing style. I write the way I write, from my heart and love for language. For me, it is extra nice because I generate attention for Nepal in this way, unlike the tourist attractions. I am never sure of a next trip, but the intention remains, so you can rest assured that I will take you with me virtually again.

I'll stay a while longer, between the Himalayas and the sky.

Love, Mieke