Afzien en genieten

Afzien en genieten

Sinds gisterochtend vroeg ben ik terug in Kathmandu. Daar ging een lijdensweg als nooit tevoren aan vooraf. De stijging naar Tansen van enkele dagen eerder naar deze hooggelegen plaats was al behoorlijk, maar de bochtige daling van ruim twee uur van die avond was ronduit misselijkmakend. Even dacht ik dat mijn laatste uurtje geslagen had, zo voelde ik mij op de achterbank van deze best luxe bus. Chitra en ik hadden op de valreep kaartjes gekocht en konden nog net de twee laatste plaatsen bemachtigen. Dit waren duidelijk niet de beste. De royale zetels voor de rest van de passagiers waren niet voor de achterbank bestemd en dat hebben we geweten. Mijn meest erbarmelijke busreis ooit.

Ik zat letterlijk ingeklemd tussen de achterovergeslagen stoel van mijn voorbuurman en mijn wijdbeense buurman ter rechterzijde. Hoe vaak ik ook probeerde hem voorzichtig opzij te duwen, hij veerde steeds terug. En daarvan was hij zich allerminst bewust, gezien zijn beslist goedbedoelde opmerking halverwege de nacht. ‘Do you feel comfortable, mam?’ Ik antwoordde in alle eerlijkheid van niet. Al mijn toegankelijke materialen heb ik gedurende dertien uur ingezet om mijn rug te sparen. Sjaal, opblaaskussentje en vest moesten mijn rug beschermen tegen alle geweld van ruim vijftig kilometer over bouwterrein waarbij maximaal twintig kilometer per uur gehaald werd. Ook nu weer is dit een van mijn thema’s, de wijze waarop wij en bijvoorbeeld Nepalezen omgaan met moeilijke situaties. Terwijl ik langzaam mijn Europese geduld verloor bespeurde ik bij geen enkele medepassagier enige onrust. Jaloersmakend en irritant tegelijk.

Samen met Chitra besteeg ik twee dagen eerder een serie trappen naar een uitzichtpost op de hoge Himalaya. De zon liet zich goed zien, met hier en daar wat wolken rondom de bergtoppen. Eenmaal deze rij achtduizenders in beeld was Chitra niet te stoppen in haar enthousiasme. Als Nepalees meisje van het vlakke land mocht zij voor het eerst in haar leven datgene aanschouwen waarvoor menige wereldburger haar land bezoekt. Daarnaast verbaasde ik mezelf over mijn conditie die kennelijk terrein heeft gewonnen in de afgelopen weken, waardoor de gedachte aan een meerdaagse bergtrekking me opnieuw besluipt. Eerst deze reis maar eens tot een goed einde brengen.

Onze laatste ochtend werden we uitgenodigd door gastvrouw Zanecki voor een bezoek aan een weefatelier. Ook een jonge Duitse uit Stuttgart ging mee, vier vrouwen sterk dus. Het werd een echt vrouwenuitstapje, want in het atelier bevond zich welgeteld één man tussen een stuk of dertig vrouwen, allemaal zittend aan een gigantisch mechanisch weefgetouw. Zeer fijne garens worden tot een patroon geweven, waaruit stoffen ontstaan die Tansen mede bekendheid geven. De vrouwen maken elke dag vele uren voor een schamel inkomen. Opperste concentratie is vereist, want een weeffoutje kunnen ze zich niet veroorloven. Zanecki gidste ons verder door Tansen en ook daarin speelden vrouwen een rol. We bezochten tempels van de Hindoegodinnen Parvathi en Vishnu, ontvingen daar een tikka van een mannelijke priester. Moge deze zegen onze female power versterken. En die bleken we hard nodig te hebben voor de naderende reis naar Kathmandu.

Gelukkig heb ik toch wat kunnen slapen in de bus, want eenmaal mijn hotel bereikt kon ik nog niet in mijn kamer en was fit genoeg om meteen door te gaan voor een ontbijt en de inkoop van sjaals. Een hele uitdaging om alle bestellingen goed ingepakt naar Nederland over te brengen, maar het gaat lukken, zeker weten. Lopend door deze gezellige toeristenwijk stuitte ik opeens op Marian en Marco. Ik wist dat zij deze dag zouden terugvliegen naar huis, maar had verder geen idee hoe laat. In de avond dus. Dat werd nog even gezellig napraten bij koffiecafé Pumpernickel. Heerlijk om samen Nepal-ervaringen te delen, ook straks voor thuis. Marian vertelde over hoe zij ooit een kostbaar voorwerp door de douane loodste, verboden voor export. Tussen het vuile wasgoed en met nog wat geheime trucjes. Die heb ik waarschijnlijk niet nodig voor mijn tientallen sjaals, maar het zou wel eens van pas kunnen komen. De sjaals vormen vooral veel volume. Voor vertrek naar huis onderwerpen Marian en Marco zich nogmaals aan een massage bij Seeing Hands. Zelf mag ik vanochtend weer naar Bhima voor een behandeling van negentig minuten. Helemaal verdiend na zo’n uitputtingsslag met de bus.

Ik ben alleen op reis, maar zelden echt alleen en al helemaal nooit eenzaam. Ook de middag stond in het teken van een afspraak, met de Finse Kirsikka. Zij nodigde me uit voor een drankje en vroeg om een leuke plek. Café New Orleans voldoet daar uitstekend aan, voor mij een soort stamkroeg hier, voor Kirsikka nog onbekend. Een uurtje eerder ging ik op pad voor een tweede serie sjaals, liep flink bepakt een zaak uit en hoorde mijn naam. Bishesh Gautam, de man die nog steeds hoopt op een gezamenlijk uitstapje naar Nagarkot. Komende maandag, mijn laatste volle dag in Nepal, zou eventueel kunnen lukken, dus we gaan het zien. Kirsikka zat al te wachten in New Orleans. Samen besloten we tot een duur glas rode wijn, die we wekenlang moesten missen. We hebben heel wat details over ons leven uitgewisseld en vervolgens ons avondmaal besteld, een Indiase curry. Op mijn vraag of zij behoefte heeft aan een massage antwoordde Kirsikka volmondig ‘ja’. En zo komt het dat we elkaar vanochtend weer ontmoeten voor koffie met aansluitend ieder een verkwikkende massage bij Seeing Hands. Misschien wordt het langzaam tijd voor wat provisie nu ik hun al de nodige klanten heb bezorgd. Nee hoor, alleen maar fijn dat Bhima deze waardering ten deel valt.

Vanaf mijn balkon heb ik uitzicht op een Chinese bedrijfsruimte, die uitblinkt in ongezelligheid. Op de benedenverdieping was gisteravond een feestelijk bedrijfsetentje aan de gang onder felle verlichting. De vloer is bekleed met witte tegels, de tafels met knalrode kleden en klatergoud. Smakeloosheid ten top. Dan toch liever de Nepalese sfeer met wat laagjes stof. Bij kaarslicht zie je daar overigens weinig van. Om het feest compleet te maken schalt de hele nacht jengelende bruiloftsmuziek. Dat denk ik althans, want ik heb lang geslapen en hoorde deze muziek pas bij het ontwaken. Nu lekker douchen en aankleden en dan weer op pad. Kijken welke verrassingen deze dag gaat brengen. Jullie lezen het morgen.

Liefs,

Mieke