Gezellig met de bus

Gezellig met de bus

Gisteren de voorlopig laatste uren in Kathmandu. In de ochtend meldde Dawa zich al met de zes chromebooks, eigenhandig gerefurbished. Die man kan werkelijk alles en met een snelheid die ik met mijn ogen nauwelijks kan volgen. Een beer van een vent, naast berggids ook werkend voor diverse NGO’s, zachtaardig en betrouwbaar bovendien. Hij geeft tekst en uitleg over de wijze van opstarten en we praten nog wat over de huidige commerciële Himalaya-expedities. Dat een en ander veranderd is op dit terrein sinds de jaren 80, toen ik zelf even in dit wereldje rondliep, was mij bekend. Ook de files op weg naar de top van de Mount Everest.

Maar wat Dawa nu vertelt, daar vallen mijn schoenen van uit. Mount Everest Basecamp, op ruim 5300 meter hoogte, is niet meer een gewoon tentenkamp. Er zijn luxe kampementen gevestigd in maar liefst vier categorieën. Voor de primitievelingen, voor de liefhebbers van iets meer comfort, voor de rijken met alle comfort én tot slot een super-de-luxe terrein met restaurant, sauna en bioscoop. Het moet niet gekker worden. Dit past toch niet bij bergbeklimmen? Dan kun je ‘de top’ nog beter kopen zonder te klimmen, zou ik bijna zeggen. Het is een item op een bucketlist geworden dat moet worden afgevinkt, linksom of rechtsom. En wat mij daarbij nog steeds stoort, de eer gaat naar de betalende westerling, terwijl de sherpa’s en dragers het meeste werk opknappen. Wellicht zijn er ook nog klimmers die op een eerlijke en sportieve manier de top halen, maar de toch al krappe routes naar de top worden er niet veiliger op, aldus Dawa.

Chitra en Asmita melden zich met hun bagage. We doen de laatste dingen in Kathmandu, waaronder het overhandigen van de eerste chromebooks aan een vriend en aan de jarige Souvenir. Hartelijk dank, schoonzus Clementine en vriend Wil. Vervolgens nemen we tijdig een taxi naar het busstation. Hoe krijgen we die enorme speren in dat kleine autootje? Op z’n Nepalees lukt dat altijd. Eerst de andere bagage erin, dan de speren diagonaal doorsteken met een raampje open en dan zoeken wij nog een gaatje om erbij te kunnen. Een hectiek van jewelste, ook op Gongabu busstation. Zo blij dat de meisjes de weg goed kennen en helpen met alle bagage. Acht jaar geleden zocht ik dit in mijn eentje uit en ging er wel eens wat mis. Dat soort avontuur hoeft voor mij niet meer. De busreis zelf is meer dan genoeg avontuur en afzien. Dawa heeft ooit één keer deze busreis gemaakt, als proef, om te zien of dit geschikt zou zijn voor zijn reisgezelschappen en de kosten te drukken. Eens maar nooit weer, zegt deze oersterke vent. Dat wil wat zeggen. Jacqui en Sonja nemen ook alleen nog maar binnenlandse vluchten.

Bij de bus hoor ik Nederlands spreken. Een leuk uitziend stel vraagt zich af of ze de juiste bus hebben gevonden, naar Bardia. Ik spreek hen aan en bevestig dit. Ze vragen hoe de twee Nepalese studentes en ik bij elkaar zijn gekomen en vinden het een mooi inspirerend verhaal. Ik geef er wat mogelijk nuttige informatie over Bardia bij. Ze hebben de Manaslutrek net achter de rug en willen nu een ander, minder bekend, deel van Nepal ervaren. Diwali vieren in Bardia, hoe zal dat zijn? Ze zijn bekend met de duur van de busreis. We installeren ons en wachten op vertrek. Dat gebeurt een uur te laat, maar ach, wat is een uur op een reis van twintig uren? Daar hoor je hier niemand over klagen. Ook niet als het gangpad bezaaid raakt met mensen en bagage. Iedereen stapt erover of erlangs. Rijden maar, eerst door de buitenwijken van Kathmandu, dan kronkelend naar een lager niveau. Het wordt donker en dan zet de bus flink vaart in westelijke richting. De eerste en tweede P-time sla ik over, maar dan moet ik er toch echt uit. Asmita verzorgt mij als een baby, zo lief hoe ze niet wil dat ik ook maar enig ongemak ervaar. Op het hurktoilet is de geur niet te harden, maar dat zorgt er alleen maar voor dat ik nog meer opschiet.

Gelukkig ben ik in staat tot veel slapen, rechtop. Dat maakt de reis draaglijker en de uren vliegen beter voorbij. Uiteindelijk bereiken we Thakurdwara, het dorp bij Bardia National Park, ruim twintig uur later. Dan nog een stukje touctouc, Chitra en ik in een andere richting dan Asmita. Ook deze kan onze bagage allemaal aan, de speren worden vastgebonden. Op naar het huis van de familie Mahatara, waar ik ben uitgenodigd voor overnachting. Vader, moeder, dochters Susila, Manju, Ranju, Mina, Chitra, Rama en Pooja vormen een mooi gezin, met wie ik steeds meer en intensief contact onderhoud. Ze hebben een gastenkamer plus badkamer, sinds enkele jaren. Moeder en enkele dochters staan al buiten te wachten, heerlijk om zo verwelkomd te worden. Ik krijg mijn kamer toegewezen, compleet met muskietennet en ventilator. Na een kop koffie en kleine maaltijd loop ik met Chitra en Rama een rondje tot aan de rivier en kijk wat er veranderd is in 21 maanden van afwezigheid. Intussen ontmoeten we al bekenden, het houdt niet op. En dan moet de school nog beginnen.

Maar wat een vredige omgeving in vergelijking met het slopende Kathmandu. Hier, in deze frisse lucht en ruimte, kan ik verder ontspannen. In de familie Mahatara heerst een fijne sfeer. Ik vraag indirect hoe vader het vindt, leven tussen enkel vrouwen. Heel fijn, is zijn antwoord. Met een zoon zou hij waarschijnlijk veel meer discussies moeten voeren. Door de baan van dochter Mina bij Salam Air in Oman staat er nu een levensgrote televisie in huis. Dit arme gezin leerde ik zeven jaar geleden kennen, wonend in een soort krot. Nu kunnen de dochters zorgen voor een betere toekomst, voor henzelf en voor hun ouders. Manju bereidt een maaltijd van pittige kip met rijst. Ik krijg mes en lepel erbij, de rest eet met de handen. Ik weet weer precies hoe het is om terug te zijn in Bardia.

Morgen naar Sonja, naar de school en mogelijk nog wat andere mensen een eerste groet brengen. Ik heb nog zo’n vier weken voor allerlei activiteiten. Tijd in overvloed dus, ook dat hoort bij Bardia. En zo ga ik zeker een staat van Zen bereiken.

Liefs,

Mieke