Nog meer geduld.

Dag lezers, Namaste,
Naar ik hoop zijn jullie er nog steeds om mijn reizen te volgen. Zo niet, in alle vrijheid leest ieder wat hij of zij wil. Ik heb ontdekt dat er in de trein van het leven mensen uitstappen, instappen en blijven zitten. En daarmee heb ik meteen de metafoor van het reizen weer te pakken, als een grote beweging naar een nieuwe horizon.

Het zal bekend zijn dat reizen in de coronaperiode flink ontmoedigd werd. Van mijn kant alle begrip daarvoor, we wilden vooral het virus - met alle risico's en fatale gevolgen - de wereld uit. Nog steeds zijn we, ook in deze zware reis, nog lang niet op onze bestemming, maar mondjesmaat is er weer iets mogelijk. En ik prijs mezelf gelukkig dat ik in een welvarend land mag wonen waar vaccinatie bij velen het grootste risico heeft weggenomen. Zoals bijna altijd trekken de arme landen ook hier aan het kortste eind en staan achter in de rij. In Nepal worden sinds kort de meest kwetsbaren gevaccineerd en komt het normale leven voorzichtig op gang.

De grootste bron van inkomsten voor Nepal, het toerisme, ligt nog steeds zo goed als plat. Gekweld door menige natuurramp, de aardbeving van 2015, beschikt het volk daar over grote veerkracht, maar de gevolgen van corona zijn van een andere orde. Een bescheiden herstart van het toerisme is gemaakt met hier en daar een bergexpeditie, een safari misschien, wat familiebezoek en dan houdt het ongeveer op. Kortom, de hoofdbron van inkomsten is bij het merendeel van de bevolking nog afwezig. Men is aangewezen op elkaars hulp, op reserves en op hoop en vertrouwen dat het allemaal weer goed komt. Dat is wat ik hoor als ik online in contact ben met mensen daar.

Al die tijd heb ik contact gehouden met bekenden in Bardia, ook financiële en mentale ondersteuning geboden waar nodig. Het geldpotje werd nog regelmatig aangevuld door genereuze mensen uit onverwachte hoek, waarvoor grote dank. Daarbij is er regelmatig contact met het Australisch team 'Bright futures of Bardia' van Jacqui Holth. Zij maken echt grote sprongen in het vernieuwen van BBAS Memorial School. Op afstand hebben zij, met behulp van een contactpersoon in Nepal, een deel van de nieuwbouw en modern interieur gerealiseerd. Samen met mijn vriendin en reisgenote Marie-José hebben we een online-vergadering van de Australiërs bijgewoond en gaan dit nu maandelijks doen. Zo kunnen we plannen en taken verdelen, van elkaar leren en inspiratie opdoen.

Verder hebben zich meer mensen gemeld die op korte of lange termijn een rol willen spelen in de ontwikkeling van Bardia. Hoe mijn eerste reis van zes jaar geleden stukje bij beetje altijd weer een vervolg krijgt stemt mij gelukkig. Niet opgeven, is de gedachte die anderen prediken bij dit soort projecten. Tegenslag is er om te overwinnen, zie de mindset van het Nepalese volk.

Ons vertrek van 29 september is helaas weer even uitgesteld, nog steeds vanwege corona, maar een spoedig vertrek komt nu echt dichtbij, al is het behoorlijk ingewikkeld met alle extra documenten. Het is goed om nu nog thuis te zijn, eerst vanwege de laatste levensfase en het overlijden van mijn vader op 15 september, daarna om mijn man Anton te steunen bij de medische behandelingen die hij ondergaat, vooralsnog met positief resultaat.

Vlak na de Kerstdagen vertrek ik voor onbepaalde tijd en zal na ruim drie jaar eindelijk mijn vrienden in Bardia terugzien. Marie-José volgt waarschijnlijk iets later, maar is een doorgewinterde reiziger en zal ook zonder mij de weg naar Bardia vinden. Met maar liefst acht laptops en 25 calculators (door mijn schoonzus Clementine vanuit Amerika overgebracht) vertrek ik op 29 december. Deze keer loont de aanschaf van een groot rolkoffer, opdat ik bij een mogelijke overstap op station Utrecht overeind kan blijven. Maar misschien meldt zich een vrijwilliger om mij per auto naar Schiphol te brengen? Met hoop en vertrouwen bereid ik deze reis voor en zal jullie opnieuw verwennen met mooie avonturen, met als bonus de Himalayatrekking naar het Annapurna Basecamp.

Tot spoedig,
liefs, Mieke