Schokkend naar Butwal.
Door: Mieke Simons
Blijf op de hoogte en volg Mieke
12 Maart 2017 | Nepal, Bardiya
Beste mensen,
Mijn rug doet zeer en ik heb een houten kont. Maar ik ben wel in Butwal, pleisterplaats op mijn terugreis naar Kathmandu. En nog op tijd ook, terwijl een goed verloop vanochtend opnieuw aan een zijden draadje leek te hangen.
Door het tweedaagse Holi-feest rijden de bussen geheel volgens willekeur. Normaliter moet je al rekening houden met afwijkingen, maar vandaag wist je tenminste zeker dat je nergens op kon rekenen, dat scheelt. Na het laatste afscheid van 'mijn' Nepalese familie werd ik toch per jeep naar Ambassa gebracht, alwaar eventueel een bus zou komen. Tot zover liep het gesmeerd. Toen in Ambassa binnen een uur inderdaad een bus in de goede richting kwam aanrijden en stopte bleek dat er geen zitplaatsen meer beschikbaar waren. Het was iets na half tien en de volgende bus zou zeker niet voor twee uur arriveren. Daar ga ik niet op wachten, was mijn besluit, dan maar een staanplaats, moeilijk wordt het toch. Eenmaal in de bus werd door een oudere heer een zitplekje aan mij afgestaan, een krukje in het gangpad. Ik had aan weerskanten handgrepen om de eerste schokken op te vangen.
Toen na een eerste stop enkele mensen uitstapten kwam een deel van de achterbank vrij en kon ik helemaal wegkruipen in het hoekje bij het raam. Mijn wens was om vandaag mijn mond en oren gesloten te houden, helemaal in mezelf te keren en wat ervaringen te verwerken. De aanhoudende Nepalese popmuziek op vol volume kon ik redelijk op afstand houden. De chauffeur wilde blijkbaar ook op tijd thuis zijn en gaf goed gas, wat regelmatig leidde tot een soort van turbulentie. Als een biljartbal werd ik heen en weer gekaatst tussen de stoel voor mij en het raam. Zodra er een hobbel van enig formaat te nemen was - en dat zijn er vele! - werd de bus gelanceerd en mijn rug tot schokdemper gemaakt. Na allerlei probeersels had ik ineens het ei van Columbus: mijn rugzak. Door deze op schoot te nemen improviseerde ik een vorm van airbag tussen mij, het raam en de stoel voor mij. Helemaal ingeklemd kon mij niets meer gebeuren. En dit heb ik zes uur volgehouden. De Nepalezen schrikken werkelijk nergens van. De man in de stoel voor mij voerde zelfs 'gewoon' een telefoongesprek, terwijl de muziek keihard schalde en de bus heen en weer schokte. Ik zei wel eens gekscherend tegen de schoolkinderen: jullie zijn van elastiek en wij van hout.
Sinds jaren koos ik een hotel uit de Lonely Planet. Een sobere kamer voor een sympathieke prijs. Morgen door naar Kathmandu. Langzaam kom ik terug in de moderne wereld, met gemengde gevoelens. Natuurlijk is het fijn om weer wat gemak te ervaren en vooral frisheid. Ook nu, na acht uur reizen, ben ik weer helemaal gaar, vies en vuil. Dat gaat hier veel sneller dan in West-Europa. Maar Nepal is in mijn hart gaan zitten en waar ik ook ben, de liefde voor dit land en volk zit in mij. Afscheid te moeten nemen voelt dubbel, maar gelukkig hoef ik niet te kiezen, zoals bijvoorbeeld Sonja. Ik woon in Nederland en kom af en toe naar de lieve bevolking van de Nepalese Terai.
Zoals beloofd schrijf ik nog even door, volgende keer vanuit Kathmandu.
Mijn rug doet zeer en ik heb een houten kont. Maar ik ben wel in Butwal, pleisterplaats op mijn terugreis naar Kathmandu. En nog op tijd ook, terwijl een goed verloop vanochtend opnieuw aan een zijden draadje leek te hangen.
Door het tweedaagse Holi-feest rijden de bussen geheel volgens willekeur. Normaliter moet je al rekening houden met afwijkingen, maar vandaag wist je tenminste zeker dat je nergens op kon rekenen, dat scheelt. Na het laatste afscheid van 'mijn' Nepalese familie werd ik toch per jeep naar Ambassa gebracht, alwaar eventueel een bus zou komen. Tot zover liep het gesmeerd. Toen in Ambassa binnen een uur inderdaad een bus in de goede richting kwam aanrijden en stopte bleek dat er geen zitplaatsen meer beschikbaar waren. Het was iets na half tien en de volgende bus zou zeker niet voor twee uur arriveren. Daar ga ik niet op wachten, was mijn besluit, dan maar een staanplaats, moeilijk wordt het toch. Eenmaal in de bus werd door een oudere heer een zitplekje aan mij afgestaan, een krukje in het gangpad. Ik had aan weerskanten handgrepen om de eerste schokken op te vangen.
Toen na een eerste stop enkele mensen uitstapten kwam een deel van de achterbank vrij en kon ik helemaal wegkruipen in het hoekje bij het raam. Mijn wens was om vandaag mijn mond en oren gesloten te houden, helemaal in mezelf te keren en wat ervaringen te verwerken. De aanhoudende Nepalese popmuziek op vol volume kon ik redelijk op afstand houden. De chauffeur wilde blijkbaar ook op tijd thuis zijn en gaf goed gas, wat regelmatig leidde tot een soort van turbulentie. Als een biljartbal werd ik heen en weer gekaatst tussen de stoel voor mij en het raam. Zodra er een hobbel van enig formaat te nemen was - en dat zijn er vele! - werd de bus gelanceerd en mijn rug tot schokdemper gemaakt. Na allerlei probeersels had ik ineens het ei van Columbus: mijn rugzak. Door deze op schoot te nemen improviseerde ik een vorm van airbag tussen mij, het raam en de stoel voor mij. Helemaal ingeklemd kon mij niets meer gebeuren. En dit heb ik zes uur volgehouden. De Nepalezen schrikken werkelijk nergens van. De man in de stoel voor mij voerde zelfs 'gewoon' een telefoongesprek, terwijl de muziek keihard schalde en de bus heen en weer schokte. Ik zei wel eens gekscherend tegen de schoolkinderen: jullie zijn van elastiek en wij van hout.
Sinds jaren koos ik een hotel uit de Lonely Planet. Een sobere kamer voor een sympathieke prijs. Morgen door naar Kathmandu. Langzaam kom ik terug in de moderne wereld, met gemengde gevoelens. Natuurlijk is het fijn om weer wat gemak te ervaren en vooral frisheid. Ook nu, na acht uur reizen, ben ik weer helemaal gaar, vies en vuil. Dat gaat hier veel sneller dan in West-Europa. Maar Nepal is in mijn hart gaan zitten en waar ik ook ben, de liefde voor dit land en volk zit in mij. Afscheid te moeten nemen voelt dubbel, maar gelukkig hoef ik niet te kiezen, zoals bijvoorbeeld Sonja. Ik woon in Nederland en kom af en toe naar de lieve bevolking van de Nepalese Terai.
Zoals beloofd schrijf ik nog even door, volgende keer vanuit Kathmandu.
-
12 Maart 2017 - 13:56
Corry:
Hallo Mieke.
Wat een nare busreis,ik hoop dat je geen rugklachten ervan overhoudt,ik weet n.l. al jaren wat deze pijn inhoud dit gun je niemand.Hier is het vandaag eindelijk een beetje voorjaar,tegen de tijd dat jij in Nederland terugkomt zal het helemaal goed voelen.
Sterkte gewenst op je verdere reis.
CorenHar. -
12 Maart 2017 - 16:06
Corry:
We zien nu ook de Foto's die je meegestuurd hebt.Leuk en mooi Mieke! Dat zal zeker pijn gedaan hebben om al die lieve mensen gedag te moeten zeggen.
Zo zie je maar dat je je overal op de wereld kan thuis voelen en een mooie wereld om je heen kan bouwen,maar dat had je al ontdekt.
Nogmaals een goede reis verder. -
12 Maart 2017 - 16:43
Inez:
Goed dat je niet zo groot bent, Mieke. Nu pas je goed bij de Nepalezen. -
12 Maart 2017 - 16:59
Lida:
Hallo Mieke,
Prachtige foto's ! Je zult er ongetwijfeld meer hebben ben er benieuwd naar!
Vanmiddag jullie Bernadette ontmoet, samen waren wij het er over eens, dat nu jij je weer fit voelt. het mooi zou zijn als je langer daar zou kunnen blijven!
Maar van de andere kant hier bij Anton en je familie en vriend/innen op verhaal komen is natuurlijk ook erg belangrijk en fijn!
Ben benieuwd naar je!
Liefs, Lida
-
12 Maart 2017 - 17:34
Col Stevens:
Knap wat je allemaal doet, kijk goed uit een goede rijs terug.
Bedankt voor het reisverslag. -
20 Maart 2017 - 10:52
Elly Dolmans:
Hallo Mieke,
Wat een leuke foto's en wat een onderneming. Zo te zien ben je wel echt een blanke witte verschijning,geeft dat in de stad geen overlast.
Heb al de hele week naar een vervolg uitgekeken, er is toch hopelijk alsnog weer iets mis gegaan?
Alvast een fijne thuisreis gewenst en tot ziens.
Rob en Elly.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
