Korte kennismaking met de Tharu.

Lieve lezers,
Na een sfeervolle barbecue rondom open vuur eergisteravond, in gezelschap van Sonja, Budhi, Pramesh en hun vriend Narayan, ben ik voor Nepalese begrippen laat naar bed gegaan, rond half tien. De nacht hoestend, proestend en snotterend doorgebracht in de hoop dat het elke dag een stukje beter gaat. Het is niet anders, alweer, en ik probeer een goede balans te vinden tussen een waardevolle daginvulling en voldoende rust. De vele kopjes thee, soms met honing en gember, doen de rest. Grappig dat schoonzuster Gemma dit recept ook aanbeveelt.

Halverwege de ochtend stond een wandeling op het programma, alleen Sonja en ik, in zuidelijke richting, waar zelden een toerist komt. Mensen die überhaupt naar Bardia komen doen dit om het wildpark. Het is toch best een helletocht om hier te komen, zeker als het tegen zit. Maar goed, we wandelen langs de rivier, die flink is drooggevallen en waar mensen al pootje badend proberen een dagvangst vis te oogsten. De kinderen hebben een vrije dag vanwege de geboortedag van Shiva en zwerven alom rond, laten ons nauwelijks met rust. Sonja weet daar inmiddels wel raad mee en vraagt ons met rust te laten. 'It's not good to beg for money or chocolate, do you want to be a beggar?' Dit klinkt in sommige oren misschien hard, maar gezien de kennis en ervaring van Sonja vertrouw ik op haar adviezen, waardoor ik zelf ook meer houvast heb. 'Probeer van kinderen geen bedelaars te maken, er is sowieso geen beginnen aan want in korte tijd zijn je zakken leeg.' Het is wikken en wegen, wat doe je wel en liever niet als westerling in een ontwikkelingsland? Daarvoor kreeg ik nog een boeiend boek toegestuurd door Willeke en Be met de titel 'Nepal, meer dan de Himalaya' met als hoofdthema ervaringen met hulpverlening in dit land. Garanties krijg je nooit, maar door je te orienteren op bepaalde zaken weet je wel dat je bv. beter materialen dan geld kunt geven.

We komen in dorpjes die hoofdzakelijk bewoond worden door de Tharu, een stam met tradities en gebruiken die zo dicht mogelijk bij de natuur liggen. Alsof ik duizend jaar terug in de tijd ben. En het grappige is dan dat even later muziek uit een blaster schalt en wij worden uitgenodigd mee te dansen met een familie die gisteren een bruiloft heeft gevierd. De Tharu's hebben de grootste schik deze witte vrouwen te zien dansen op hun muziek. Het gaat maar door...
Dan mag ik het huis bewonderen, bewoond door maar liefst achttien mensen. Het bestaat uit vier kamers, gescheiden door een halfhoge lemen muur, alle kleding hangt over een draad. Dit is voor mij alleen te vatten in kampeerbegrippen, het (tijdelijk) leven in zulke ruimtes.

Het wordt allengs heter, nog droger en de stoffige straten blazen ons ook aardig onder het stof. Door blijven drinken, dat is wat je vooral moet doen. Even later springen een paar kinderen voor ons en vragen een foto te maken. Als we verder lopen komen ze achter ons aan met mijn mobieltje en leesbril, die ongemerkt uit mijn rugzakje zijn gegleden. Wat een eerlijkheid. Gelukkig heb ik voor dit soort situaties altijd wel een pen en wat rupees achter de hand.

Bij terugkomst ben ik uitgeput en houd een urenlange siësta. Dan wordt het tijd de serie ingezamelde mobieltjes eens uit te stallen. Ik maak setjes van telefoons en opladers en vraag Sonja voor advies bij de verdeling. Budhi's moeder krijgt een prachtig houten doosje met inhoud. De gever weet wel wat ik bedoel. Verder Manu, de bediende voor wie niets te veel is, hij is de koning te rijk. Ik laat nog enkele exemplaren hier achter en neem de rest mee naar mijn volgende plek, Bardia Jungle Cottage, waar vast ook nog mensen geholpen kunnen worden met een telefoon. En dan is het niet de bedoeling dat bv. ieder kind dit als een speeltje ontvangt.

Een arme overheidsschool hier in de buurt, vooral voor kinderen met ontwikkelingsachterstand waaronder Budhi's zoontje Sandesh, komt ook in aanmerking voor wat spelmaterialen. We praten 's avonds bij open vuur nog wat na over dit soort dingen en wat ik al vermoedde: we zitten op een lijn. De komende dagen zal ik ermee aan de slag gaan en hoop mensen weer normaal te woord te kunnen staan in plaats van fluisterend.