Ons gat laten rijden

Ons gat laten rijden

Zo begon Clementine gisterochtend toen we op onze vertrekdag vanuit Bardia ons per touctouc naar het dorp lieten rijden. Het autootje stopte op elke plek waar wij moesten zijn, bleef keurig wachten, ook toen we nog drie kwartier in het Tharu historisch museum en het begin van Bardia National Parc doorbrachten. Mina meldde zich rond elf uur om ons te vergezellen naar de luchthaven van Nepalganj. Afscheid met een tikka door Sonja en Budhi, een Tharu-mandje met bloemetje en het hele team samen op de foto. Partir c’est mourir un peu.

Clementine naast de chauffeur, Mina en ik achterin, zo rijden we twee uur lang naar het vliegveld. Langs de weg regelmatig ellenlange rijen lokale mensen, komend vanuit de jungle met enorme takkenbossen. Brandhout dat slechts twee dagen in het jaar gesprokkeld mag worden om een heel jaar te kunnen stoken. Daar kunnen wij ons als westerling niets meer bij voorstellen. Mijn laatste uurtjes met Mina voorlopig. Het is een groot geschenk dat zij speciaal voor mij gekomen is en we enkele dagen met elkaar konden optrekken. Het voelt alsof we elkaar gisteren nog gezien hebben, en dat klopt ook enigszins gezien de videogesprekken die we regelmatig voeren. In Nepalganj zal zij vriend Deelip even ontmoeten, ook na drie jaar van afwezigheid. Haar leven ziet er nu zo anders uit, met weinig tijd voor het onderhouden van vriendschappen. Elke week een aantal vluchten, merendeels in Azië, vaak verblijf in hotels en verder herstellen van al deze onregelmatigheid. Alhoewel een baan als stewardess een glamour-uitstraling heeft is Mina allerminst glamourous. Oké, ze ziet er prachtig uit in haar uniform en ik zie ook hoe elegant haar bewegingen geworden zijn, maar zij voelt zich vooral lekker bij mensen die haar vertrouwen genieten en zij zichzelf kan zijn.

Weer een afscheid. Mina helpt onze bagage naar de juiste plek en dan zijn Clementine en ik weer over. Veel houtje-touwtje op deze luchthaven, die dringend aan vernieuwing toe is. Met enige vertraging zitten we een uur later in een vliegtuigje van Yeti Airlines, beiden aan het raam aan de linkerkant, voor het beste uitzicht op de Himalayatoppen. Deze laten zich niet zien, maar er is wel vrij zicht op het veranderende landschap beneden ons. Veilig geland in Kathmandu brengt een prepaid taxi ons naar Patan, een van de historische plekken rondom de hoofdstad. Het is spitsuur en wij voelen deze dag in al onze vezels. Ons hotelletje vormt met haar bouwstijl onderdeel van deze historie. Veel houtsnijwerk, gezellige hoekjes, nissen in muren en een slot op onze kamerdeur alsof je een kerker binnentreedt. Voor de eigenaar is geen moeite te veel, de gast is koning. Later vinden we iets verderop een zeer schoon tentje om te eten. Het toilet bevindt zich echter buiten in een donker hok, waarvoor ik vriendelijk bedank.

Vroeg naar bed en vroeg op, een zonovergoten ontbijt op het dakterras. Er moet vandaag geshopt worden in Thamel, laatste kans voor onze terugreis. Op vervoer kan al bespaard worden, twee motorfietsen in plaats van een taxi. Onze man regelt dit snel en even later staan twee mannen klaar om ons te vervoeren, dwars door de hectische ochtendspits van Kathmandu. Het blijft fascinerend, deze organische stroom van allerlei dicht opeengepakte voertuigen. Wat extra gas zodra het kan. Bij de Garden of Dreams gaan we te voet verder en start onze jacht op de laatste aankopen voor een aantal achtergeblevenen. Sjaals, mutsen, zeep, thee, armbandjes, om maar wat te noemen. In rap tempo vergaren we de meeste bestellingen, nemen een cappuccino in de heerlijke tuin van Gaia en bezoeken de boekwinkel voor betaling van de verzendkosten. Helaas, Raman is er even niet. Clementine oppert de mogelijkheid tot aankoop van enkele muziekinstrumenten voor het weeshuis, bij de winkel om de hoek. Mooi idee dat we even later al volledig tot uitvoer brengen.

Halverwege de dag een laatste massage bij Seeing Hands, opnieuw naast elkaar, door Bhima en Lalu. De dames zijn blij ons terug te ‘zien’, Bhima geeft na afloop een cadeautje mee voor Anton en mij. Nepal is prachtig en veelzijdig, maar de uitwisseling met mensen geeft veel extra glans.

Nu het kan laten we ons nog even verder ‘de vot nadragen’, ofwel ‘ons gat rijden’, met een lunch en een biertje op twee favoriete plekken. En dan moet er toch echt een taxi komen, terug naar Patan, het aantal tassen is flink toegenomen. Het is weer gelukt, de uitdaging om alles binnen de marges van de luchtvaartmaatschappij ingepakt te krijgen. Morgenochtend, met een fris hoofd, de laatste loodjes.

Het zit er bijna op, mijn achtste Nepalreis. Voor Clementine de eerste, en ik heb zo’n flauw vermoeden dat het niet de laatste zal zijn. Insjallah…

ENGLISH VERSION

Letting our ass drive

That's how Clementine started yesterday morning when we let ourselves be driven to the village by touctouc on our departure day from Bardia. The little car stopped at every place we had to be, waited patiently, even when we spent another three quarters of an hour in the Tharu historical museum and the beginning of Bardia National Park. Mina reported around eleven o'clock to accompany us to the airport of Nepalganj. Farewell with a tikka by Sonja and Budhi, a Tharu basket with flowers and the whole team together in a photo. Partir c'est mourir un peu.

Clementine next to the driver, Mina and I in the back, that's how we drive for two hours to the airport. Along the road there are often endless lines of local people, coming from the jungle with enormous bundles of branches. Firewood that can only be collected two days a year to be able to burn for a whole year. As westerners we can no longer imagine that. My last hours with Mina for the time being. It is a great gift that she came especially for me and that we could spend a few days together. It feels like we saw each other yesterday, and that is somewhat true considering the video calls we have regularly. In Nepalganj she will meet her friend Deelip for a while, even after three years of absence. Her life looks so different now, with little time to maintain friendships. A number of flights every week, mostly in Asia, often staying in hotels and further recovering from all this irregularity. Although a job as a stewardess has a glamorous appearance, Mina is anything but glamorous. Okay, she looks beautiful in her uniform and I can also see how elegant her movements have become, but she feels most comfortable with people who have her trust and she can be herself.

Another farewell. Mina helps our luggage to the right place and then Clementine and I are over again. A lot of tinkering at this airport, which is in urgent need of renovation. With some delay, we are an hour later in a Yeti Airlines plane, both at the window on the left, for the best view of the Himalayan peaks. They do not show themselves, but there is a clear view of the changing landscape below us. Safely landed in Kathmandu, a prepaid taxi takes us to Patan, one of the historical places around the capital. It is rush hour and we feel this day in every fiber of our being. Our little hotel forms part of this history with its architectural style. Lots of wood carvings, cozy corners, niches in the walls and a lock on our room door as if you are entering a dungeon. No effort is too much for the owner, the guest is king. Later we find a very clean tent a little further on to eat. However, the toilet is outside in a dark room, for which I politely decline.

Early to bed and early to rise, a sun-drenched breakfast on the roof terrace. Today we have to go shopping in Thamel, the last chance before our return journey. We can already save on transport, two motorbikes instead of a taxi. Our man arranges this quickly and a little later two men are ready to transport us, right through the hectic morning rush hour of Kathmandu. It remains fascinating, this organic flow of all kinds of tightly packed vehicles. Some extra gas as soon as possible. At the Garden of Dreams we continue on foot and start our hunt for the last purchases for a number of those who stayed behind. Scarves, hats, soap, tea, bracelets, to name a few. We quickly collect most of the orders, have a cappuccino in the lovely garden of Gaia and visit the bookshop to pay for the shipping costs. Unfortunately, Raman is not there for a moment. Clementine suggests the possibility of purchasing a few musical instruments for the orphanage, at the shop around the corner. A nice idea that we fully implement a little later.

Halfway through the day a final massage at Seeing Hands, again next to each other, by Bhima and Lalu. The ladies are happy to ‘see’ us again, Bhima gives Anton and me a present afterwards. Nepal is beautiful and versatile, but the exchange with people gives a lot of extra shine.

While we still can, we let ourselves be ‘de vot nadragen’, or ‘driven our ass’, with a lunch and a beer at two favourite places. And then a taxi really has to come, back to Patan, the number of bags has increased considerably. We have succeeded again, the challenge to get everything packed within the margins of the airline. Tomorrow morning, with a fresh head, I will continue.

It is almost over, my eighth Nepal trip. The first for Clementine, and I have a sneaking suspicion that it will not be the last. Inshallah…