Een enerverende dag

Dag allemaal,

Het is vijf uur in de ochtend, ik ben net wakker en heb nog een paar uurtjes alvorens de wereld om mij heen ontwaakt. De dag van gisteren was een enerverende, in diverse opzichten. Clementine lijkt zich weer bij de levenden aan te sluiten, de dokter van Bardia heeft kennelijk iets goeds gedaan. Niet te vroeg juichen, maar ze heeft in ieder geval weer zin om aan de slag te gaan.

Nadat ik de vorige dag al een kennismakingsbezoekje aan het weeshuis bracht, samen met Sonja, staat vandaag een uitgebreid bezoek op de planning. Sonja bestuurt de jeep, zoon Sandesh geniet van de plek naast haar, Clementine en ik klimmen op de achterbak en onderweg halen we drie kindertjes op die deze vrije dag gezellig met ons meegaan, de zesjarige Biten en Nilaxi tussen Clementine en mij ingeklemd. Zalig, per jeep door een stukje jungle.

Op het middenterrein van het weeshuis verzamelen zich een aantal kinderen, vele andere zijn naar de dokter. Een vrije dag voor alle scholen, dus dan is er ruimte voor andere zaken. Tafeltjes en bankjes worden aangeschoven en als iedereen zit begint Sonja een voorstelrondje. Ik deel lolly’s en snoepjes uit, het is tenslotte een beetje feest. De kinderen happen gretig toe. Ik voorzie alle paletjes van waterverf, deel kwasten, vellen papier, bakjes water en doekjes uit en geef wat aanwijzingen voor de beginnende schilders. Voor de meesten is het even wennen, schilderen vraagt om andere vaardigheden dan tekenen, maar dan ontstaat een diepe concentratie op hun creatie. Waar nodig helpen Clementine, Sonja en ik. De een tekent eerst zorgvuldig een basis van een huis, bomen, bloemen, olifant of regenboog, de ander start direct met moderne kunst en gooit wat klodders verf op papier. Voorop staat het plezier en in vrijheid iets nieuws ontdekken, je kunnen uitleven zonder grenzen van buiten. Ook een tweede schildering is voor velen een uitdaging.

Terug van doktersbezoek sluiten de andere kinderen aan en haal ik andere materialen tevoorschijn. Badmintonsets, een voetbal, een serie kinderboeken, het spelletje tangram en gekleurd vouwpapier. Overal ontstaat een strijd om voorrang, nauwelijks te beteugelen. Dit is wat kinderen doen en zeker bij schaarste zoals hier. De school aan de overkant ziet er verzorgd uit, de woongedeeltes kunnen duidelijk nog vele opknapbeurten gebruiken. Bedjes voor twee personen, elk kind een doos voor kleding, een eetruimte, om over het middeleeuwse sanitair maar helemaal te zwijgen. Alles blijkt weer een kwestie van geld. Deze dag is een leuk begin, een verzetje voor de kinderen, maar in de basis is er veel meer nodig. Vanuit enkele betrokken buitenlanders wordt al voorzichtig steun geboden en alle beetjes helpen, maar een solide gebouw met schoon en voldoende sanitair vraagt om meer en vormt een basisvoorziening, geen luxe.

Na enkele uren ronden we af, iedereen in een kring. De gedoneerde materialen worden officieel overhandigd, we delen mandarijnen uit en Sonja vraagt om een liedje samen. Na enige stilte komt langzaam het mooie Nepalese volkslied op gang. Ik hoop volgend jaar terug te keren met meer materialen, donaties en aandacht voor deze kinderen, die in hun jonge leven al een zware achterstand hebben opgelopen. Nu op naar de rest van de dag.

Een safari zal niet meer lukken, daar hebben we ons bij neergelegd, maar enkele activiteiten op school zou al mooi zijn. Een dag eerder heb ik enkele uren doorgebracht in twee verschillende klassen bij iets oudere leerlingen. Gewapend met een soort scheurkalender van sudoku’s heb ik deze cijferpuzzel uitgelegd en toen het kwartje eenmaal gevallen was waren de leerlingen niet meer te stoppen. Steekproefsgewijs de resultaten nagekeken en steeds minder foutjes ontdekt. Snelle leerlingen, die in anderhalf uur tijd van niveau twee naar drie en later niveau vier opschoven, totdat mijn scheurkalender leeg was. Misschien vind ik op internet nog nieuwe sudoku’s, die ik in veelvoud kan later afdrukken bij de kopieerservice in het dorp. In de volgende klas heb ik het vouwen van kraanvogels gedemonstreerd. Afgelopen jaar heb ik er duizend gevouwen als verrassing voor de bruiloft van mijn Weense vriendin Marlene, ooit hier in Bardia ontmoet, dus ik heb wel wat ervaring opgedaan. Maar om het vervolgens over te brengen valt nog niet mee. Toch lukt het een aantal leerlingen om een eerste exemplaar te voltooien. Ook dit is een begin van iets nieuws, waardoor elk kind kan ontdekken waar voorkeur en talent ligt.

Vandaag de grote schilderworkshop op school, waarvoor vijfentwintig leerlingen zich hebben opgegeven. Evenzoveel schildersdoeken kon ik meenemen vanuit Nederland, plus bijbehorende materialen als verf, kwasten, paletjes en doekjes. Clementine gaat starten met haar scheikundeproefjes. De bedoeling is een uur voor aanvang op school te zijn om alles in gereedheid te brengen. En daarbij krijgen we spontaan hele goede assistentie, van iemand met ervaring.

Mijn grootste verrassing van gisteren verscheen in de avond. Een nieuwe uitnodiging bij de familie Mahatara. Gezien de jarenlange band vind ik het waardevol om daaraan gehoor te geven, ondanks de domper van afgelopen maandag. Clementine kiest ervoor thuis te blijven voor wat extra rust, Sonja en Budhu bezoeken een bruiloft. Aan de poort staat moeder Mahatara, ik zie verder niemand. ‘Dat wordt weer niks vanavond’, denk ik bij mezelf, vraag in gebarentaal of het uitkomt en anders geen probleem. Ik heb me nauwelijks omgedraaid en moeder roept ‘Miekie’. Ik moet echt terugkomen, want het eten is al bijna klaar. Oké, dat klinkt al anders, heel graag. Al wachtend in de woonkamer informeer ik naar alle dochters, ik heb ze nog niet gezien vandaag. Plots wordt de deur van de logeerkamer geopend, ik vermoed een gast. Sprakeloos kijk ik in het gezicht van Mina, mijn meest dierbare dochter die speciaal voor mij is overgekomen uit Oman, haar standplaats als stewardess. Eerder gaf ze aan dit te willen proberen, maar het zou lastig worden. En nu staat ze hier voor mij, om alsnog mijn verjaardag te vieren en mij te verwennen. Hier kon ik alleen maar van dromen. Drie jaar geleden zagen we elkaar voor het laatst en daarna moesten we ons beperken tot videogesprekken. Ook haar ouders wisten niet van haar komst, alleen enkele zussen. Na vele omhelzingen en mooie woorden verdwijnt Mina in de keuken voor het afronden van een feestelijke maaltijd.

De andere zussen zijn ook aangeland, iedereen is uitgelaten over deze verrassing. Gegrilde kip, knapperige groente, kroepoek en papadums, daarna rijst met linzencurry, alles overgoten met een rumcola. Over en weer worden verhalen uitgewisseld, als vanouds. De zussen Susila en Manju die in hun functie van junglegids bezig zijn met opnames voor de BBC, Mina met twee jaar ervaring als stewardess, vader en moeder trots. Als kers op de taart is daar het toetje, een speciale verjaardagtaart voor mij, mét brandend kaarsje. Mina wil deze resterende dagen bij mij zijn en helpt vandaag mee op school. Drie jaar geleden assisteerde zij ook hierbij en maakte goede foto’s. Beiden hopen we samen nog mooie avonturen te beleven, waar ook ter wereld. Zij solliciteert dit jaar naar een baan bij Emirates of Qatar Airways, waar betere condities en wereldwijde bestemmingen nieuwe deuren openen voor deze prachtige jonge vrouw.

ENGLISH VERSION

Hello everyone,

It is five o'clock in the morning, I have just woken up and have a few hours before the world around me wakes up. Yesterday was an exciting day, in several ways. Clementine seems to be rejoining the living, the doctor of Bardia has apparently done something good. Don't cheer too soon, but she is at least eager to get back to work.

After I had already paid an introductory visit to the orphanage the day before, together with Sonja, an extensive visit is planned today. Sonja drives the jeep, son Sandesh enjoys the spot next to her, Clementine and I climb into the back and on the way we pick up three children who will happily join us on this free day, six-year-old Biten and Nilaxi wedged between Clementine and me. Bliss, by jeep through a piece of jungle.

A number of children gather in the middle of the orphanage, many others are at the doctor. A free day for all schools, so there is room for other things. Tables and benches are pushed in and when everyone is seated, Sonja starts an introduction round. I hand out lollipops and sweets, after all, it is a bit of a party. The children eagerly bite in. I provide all the palettes with watercolours, hand out brushes, sheets of paper, bowls of water and cloths and give some instructions for the beginning painters. For most of them it takes some getting used to, painting requires different skills than drawing, but then a deep concentration on their creation arises. Where necessary, Clementine, Sonja and I help. One first carefully draws a base of a house, trees, flowers, elephant or rainbow, the other starts straight away with modern art and throws a few blobs of paint on paper. The most important thing is the fun and discovering something new in freedom, being able to live it up without external limits. A second painting is also a challenge for many. Back from the doctor's visit, the other children join in and I get out other materials. Badminton sets, a football, a series of children's books, the tangram game and coloured folding paper. Everywhere a battle for priority arises, almost impossible to control. This is what children do and certainly in times of scarcity like here. The school across the street looks well-kept, the living areas can clearly still use many renovations. Beds for two people, a box for each child's clothes, a dining area, not to mention the medieval sanitary facilities. Everything appears to be a question of money again. This day is a nice start, a distraction for the children, but basically much more is needed. Some involved foreigners are already offering cautious support and every little bit helps, but a solid building with clean and sufficient sanitary facilities requires more and is a basic facility, not a luxury.

After a few hours we finish, everyone in a circle. The donated materials are officially handed over, we hand out mandarins and Sonja asks for a song together. After some silence, the beautiful Nepalese national anthem slowly starts. I hope to return next year with more materials, donations and attention for these children, who have already fallen behind in their young lives. Now on to the rest of the day.

A safari will not be possible anymore, we have accepted that, but a few activities at school would be nice. The day before I spent a few hours in two different classes with slightly older students. Armed with a kind of tear-off calendar of sudokus I explained this number puzzle and once the penny had dropped the students were unstoppable. I checked the results at random and discovered fewer and fewer mistakes. Fast students, who moved from level two to three and later level four in an hour and a half, until my tear-off calendar was empty. Maybe I will find new sudoku puzzles on the internet, which I can later print out in multiple copies at the copy service in the village. In the next class I demonstrated folding cranes. Last year I folded a thousand of them as a surprise for the wedding of my Viennese friend Marlene, who I once met here in Bardia, so I have gained some experience. But then transferring it is not easy. Nevertheless, a number of students manage to complete a first copy. This is also the start of something new, so that each child can discover where their preference and talent lies.

Today the big painting workshop at school, for which twenty-five students have registered. I was able to bring the same number of canvases from the Netherlands, plus associated materials such as paint, brushes, palettes and cloths. Clementine is going to start her chemistry experiments. The intention is to be at school an hour before the start to get everything ready. And we spontaneously get very good assistance, from someone with experience.

My biggest surprise of yesterday arrived in the evening. A new invitation to the Mahatara family. Given our long-standing bond, I think it is valuable to accept it, despite the disappointment of last Monday. Clementine chooses to stay home for some extra rest, Sonja and Budhu attend a wedding. At the gate is mother Mahatara, I don't see anyone else. 'That won't work out tonight', I think to myself, ask in sign language if it's okay and if not, no problem. I've barely turned around and mother calls 'Miekie'. I really have to come back, because dinner is almost ready. Okay, that sounds different, very much so. While waiting in the living room, I ask about all the daughters, I haven't seen them yet today. Suddenly the door to the guest room opens, I suspect a guest. Speechless, I look into the face of Mina, my dearest daughter who came over especially for me from Oman, her station as a stewardess. She had previously indicated that she wanted to try this, but it would be difficult. And now she is standing here in front of me, to celebrate my birthday after all and to spoil me. I could only dream of this. We last saw each other three years ago and after that we had to limit ourselves to video calls. Her parents did not know about her arrival either, only a few sisters. After many hugs and nice words, Mina disappears into the kitchen to finish a festive meal.

The other sisters have also arrived, everyone is excited about this surprise. Grilled chicken, crispy vegetables, prawn crackers and papadums, then rice with lentil curry, all poured over with a rum and coke. Stories are exchanged back and forth, as of old. Sisters Susila and Manju who are busy recording for the BBC in their function as jungle guides, Mina with two years of experience as a flight attendant. The icing on the cake is the dessert, a special birthday cake for me, with a burning candle. Mina wants to be with me for the remaining days and is helping out at school today. Three years ago she also assisted with this and took good pictures. We both hope to have beautiful adventures together, wherever in the world. She is applying for a job at Emirates or Qatar Airways this year, where better conditions and worldwide destinations open new doors for this beautiful young woman.