Het loopt altijd anders

Namaste,

In vogelvlucht probeer ik de dag van gisteren samen te vatten, met plussen en minnen. Clementine is aardig opgeknapt maar moet nog voorzichtig zijn. Ze heeft weer zin om naar buiten te gaan, wat in dit geval betekent dat zij voor het eerst buiten de poorten van Bardia Homestay gaat kijken.

In de ochtend maken we een wandeling in de richting van de olifantenstal. Eerst passeren we de imkerij waar ik normaliter Nirajan ontmoet, die momenteel voor lange tijd in het Verenigd Koninkrijk verblijft. Zijn familie is wel thuis, we krijgen een stoel aangeboden en proberen met wat gebroken engels en gebaren te communiceren. Ik informeer naar de honing, vraag om een klein potje. Ze komen terug met een pot van een hele kilo. Oké dan, onze bagage wordt steeds lichter, dus deze gaat mee naar huis voor Anton die daar vast wel raad mee weet. We vervolgen het pad en komen bij het huis van de zeven zusters. Moeder Mahatara komt net aangelopen, de dochters zijn allen druk bezig. Ik omhels moeder Vishnu en zeg dat we vanavond terugkeren voor hun uitnodiging op de barbecue. Het ontbijt begint Clementine parten te spelen, dus keren we om en even later komt een touctouc voorbij die ons hobbelend maar iets sneller thuisbrengt. Ik stel voor daarna BBAS, de school, te bezoeken voor een eerste kennismaking en later pas te lunchen.

En weer hebben we geluk, klimmen op het open gedeelte van de jeep, waarmee Budhi ons naar school brengt. Nehru, de jonge financieel medewerkster, staat aan de poort, nog zwaar vermoeid van de Kumbh Mela in India, een hindoeïstisch pelgrimsfestival waar miljoenen mensen samenkomen. Onze vrienden Marian en Jules hebben het ook nog aangedurfd dit festival recent te bezoeken, ondanks hun leeftijd van zeventigplus. Clementine wordt rondgeleid langs alle schoolklassen en straalt zichtbaar bij de aanblik van al die mooie vriendelijke gezichtjes. Kinderen die en groupe opstaan, hun handjes tegen elkaar drukken en antwoorden ‘we are fine, how are you’ op de vraag ‘how are you’. Besloten wordt om vanmiddag rond drie uur terug te komen met alle materialen die Clementine nodig heeft voor haar scheikundeproefjes en overlegt met de betreffende docent hoe dit verder in te vullen. Er moeten nog batterijen gekocht worden en enkele andere artikelen, die we vlakbij in het dorp kunnen vinden. Ik probeer alvast een riksja te regelen voor onze terugweg en ja hoor, daar is Prem, de man die ik nog ken van de Jungle Cottage. Tegenwoordig heeft hij zijn eigen riksja en is nu op het juiste moment op de juiste plaats, voor ons.

Na een noedelsoepje en een korte siësta terug naar school met twee tassen aan scheikundemateriaal, dat we alvast meenemen voor de volgende dag én om de betreffende docent te laten zien wat de bedoeling is. De schooldag is voorbij, maar de science teacher wil ook snel naar huis, dus weinig tijd om een en ander te bespreken. Hij krijgt zijn telefoon niet goed aangekoppeld aan de miscroscoop, vraagt tevergeefs om advies. Tevens vraagt hij om de aanschaf van meer materialen voor zijn lessen, maar dit moet helaas wachten. Clementine legt uit dat scheikundeproefjes vaak met eenvoudige materialen gedaan kunnen worden zoals water, zout of azijn. In ieder geval gaat zij daarmee deze week werken en zien we daarna weer verder.

Dan even naar de nabijgelegen ingang van Bardia National Park, waaromheen druk gebouwd wordt. Ik zie geen apen, die hier normaliter rondstruinen. Als we besluiten terug naar onze Homestay te lopen is daar opeens een leuke nieuwe bar die uitnodigt om neer te strijken. Eenmaal met een biertje op het terras zie ik een bekend gezicht naderen: Jack Kinross, de luipaardenvriend uit Nieuw-Zeeland. Leuk om hem eindelijk weer te ontmoeten en dat blijkt wederzijds. Jack heeft echter haast, is druk bezig met allerlei zaken rondom de dood van een kind, opnieuw in de wildernis. Gelijktijdig meldt zich ene Rajan, met wie we ons een tijdje onderhouden. We blijken nogal wat gemeenschappelijke kennissen hier te hebben. Een slimme jongen met ervaring in diverse takken van werkzaamheden. Op onze slippers lopen we terug en ja hoor, daar is de familie Aap, enigszins opgeschoven vanuit hun voormalige territorium. Clementine vindt de beestjes schattig, ik niet, zeker na mijn ervaring met apen op mijn hotelkamer in Rishikesh destijds. Zij wil een baby-aap in een boom fotograferen, maar als de baby geluid maakt komt moeder-aap in het geweer en hapt in Clementines nieuwe broek. Dan is de lol er snel af en lopen we door.

De terugtocht valt zwaar, maar we hebben tijd om even te rusten alvorens bij de barbecue bij de familie Mahatara te verschijnen. Ook daar gaan we lopend heen. Dochter Manju ontvangt ons, vader en moeder zijn er ook. Nu is het wachten op de andere thuiswonende dochters Susila en Ranju. In deze wachttijd lopen we even met Manju naar de olifantenstal, waar zeven olifanten van diverse leeftijd gevoed worden, met hun voorpoten aan een ketting gebonden. Als we bij de familie uiteindelijk anderhalf uur gewacht hebben op de andere dochters, zonder ook maar enig aanbod van een drankje of aanstalten tot eten koken, geef ik aan dat we graag op tijd terug willen zijn en elkaar mogelijk een andere dag kunnen ontmoeten. Een zware domper en zeker ongebruikelijke ontvangst bij deze familie. Ik probeer het niet persoonlijk op te vatten en laat het los. We zien wel wat er deze week nog mogelijk is en anders, jammer dan. We hebben de jongste dochters al ontmoet in Kathmandu en Pokhara.

Terug bij Sonja en Budhi blijkt ook daar weer een spannend verhaal toegevoegd aan deze dag. De jeep die mijn buurman Torsten en zijn zoontje Bila naar de boomhut bracht voor een overnachting blijkt geconfronteerd te zijn met een neushoorn. Het beest volgend zagen zij een motorrijder naderen die de neushoorn nauwelijks kon ontwijken, maar nog net wel. Wederom een angstige situatie met een neushoorn, die steeds vaker lijkt voor te komen. Gelukkig geen ongelukken deze keer, maar met de schrik vrij. Gids Bale heeft een video kunnen maken en zo kunnen we het gebeurde bekijken. Torsten en Bila zijn veilig in de boomhut terecht gekomen en blijven er de hele nacht, zonder gids. Bila sprak deze dag al een aantal keren over ein Nashorn, alsof hij iets voorvoelde. Gelukkig hoeven wij niet zonder eten en drinken naar bed, er wordt nog iets bereid in de keuken en dan lonkt toch echt een nieuwe nacht in diepe slaap.

Inmiddels is er weer een dag voorbij, waarin Clementine helaas een terugval had en mij niet kon vergezellen naar school en naar het weeshuis. Na afloop zijn we samen met Sonja in hun jeep naar de artsenpost in het dorp geweest en heeft zij een paardenmiddel gekregen dat snel beterschap belooft. Laten we het hopen. Onze dagen hier zijn schaars en het zou fijn zijn als zij nog wat nieuwe ervaringen kan opdoen. Morgen meer over deze dag.

ENGLISH VERSION

It always turns out differently

Namaste,

I try to summarise yesterday's day in a nutshell, with pros and cons. Clementine has recovered nicely but still has to be careful. She feels like going outside again, which in this case means that she will look outside the gates of Bardia Homestay for the first time.

In the morning we take a walk in the direction of the elephant stable. First we pass the beekeeping where I normally meet Nirajan, who is currently staying in the United Kingdom for a long time. His family is at home, we are offered a chair and try to communicate with some broken English and gestures. I ask about the honey, ask for a small jar. They come back with a jar of a whole kilo. Okay then, our luggage is getting lighter, so this goes home with Anton who will surely know what to do with it. We continue along the path and arrive at the house of the seven sisters. Mother Mahatara is just walking by, the daughters are all busy. I hug mother Vishnu and say that we will return tonight for their invitation to the barbecue. Breakfast is starting to play tricks on Clementine, so we turn around and a little later a touctouc passes by that brings us home, bumping but a little faster. I suggest that we then visit BBAS, the school, for an initial introduction and then have lunch.

And again we are lucky, climbing onto the open part of the jeep, with which Budhi takes us to school. Nehru, the young financial employee, is standing at the gate, still very tired from the Kumbh Mela in India, a Hindu pilgrimage festival where millions of people come together. Our friends Marian and Jules also dared to visit this festival recently, despite their age of over seventy. Clementine is shown around all the school classes and visibly beams at the sight of all those beautiful, friendly faces. Children who stand up en groupe, press their hands together and answer ‘we are fine, how are you’ to the question ‘how are you’. It is decided to return this afternoon around three o'clock with all the materials that Clementine needs for her chemistry experiments and discusses with the teacher in question how to fill this in further. Batteries still need to be bought and a few other items, which we can find nearby in the village. I try to arrange a rickshaw for our way back and yes, there is Prem, the man I still know from the Jungle Cottage. Nowadays he has his own rickshaw and is now at the right time in the right place, for us.

After a noodle soup and a short siesta back to school with two bags of chemistry material, which we already take with us for the next day and to show the teacher in question what the intention is. The school day is over, but the science teacher also wants to go home quickly, so little time to discuss things. He can't get his phone connected to the microscope properly, asks for advice in vain. He also asks for the purchase of more materials for his lessons, but unfortunately this has to wait. Clementine explains that chemistry experiments can often be done with simple materials such as water, salt or vinegar. In any case, she will be working with that this week and then we will see.

Then we go to the nearby entrance of Bardia National Park, which is being built around. I don't see any monkeys, which normally roam around here. When we decide to walk back to our Homestay, there is suddenly a nice new bar that invites you to sit down. Once with a beer on the terrace I see a familiar face approaching: Jack Kinross, the leopard friend from New Zealand. Nice to finally meet him again and the feeling is mutual. However, Jack is in a hurry, is busy with all kinds of things surrounding the death of a child, again in the wilderness. At the same time, a certain Rajan shows up, with whom we chat for a while. It turns out that we have quite a few mutual acquaintances here. A smart boy with experience in various branches of work. We walk back in our slippers and yes, there is the Monkey family, somewhat moved from their former territory. Clementine thinks the animals are cute, I don't, especially after my experience with monkeys in my hotel room in Rishikesh at the time. She wants to photograph a baby monkey in a tree, but when the baby makes a sound, the mother monkey takes up arms and bites Clementine's new pants. Then the fun quickly wears off and we walk on.

The return journey is tough, but we have time to rest before appearing at the barbecue at the Mahatara family. We walk there too. Daughter Manju receives us, father and mother are there too. Now we wait for the other daughters living at home, Susila and Ranju. During this waiting time, we walk with Manju to the elephant stable, where seven elephants of various ages are being fed, with their front legs tied to a chain. When we have finally waited an hour and a half at the family's for the other daughters, without any offer of a drink or start-up of cooking, I indicate that we would like to be back on time and possibly meet each other another day. A big disappointment and certainly an unusual reception at this family. I try not to take it personally and let it go. We'll see what is still possible this week and if not, too bad.

Back at Sonja and Budhi's, another exciting story has been added to this day. The jeep that brought my neighbor Torsten and his son Bila to the tree house for an overnight stay has been confronted with a rhino. Following the animal, they saw a motorcyclist approaching who could barely avoid the rhino, but just barely. Another scary situation with a rhino, which seems to occur more and more often. Fortunately, no accidents this time, but with the fright spared. Guide Bale was able to make a video and so we can watch what happened. Torsten and Bila ended up safely in the tree house and will stay there all night, without a guide. Bila already spoke about a Nashorn a few times that day, as if he had a premonition of something. Fortunately, we don't have to go to bed without food and drink, something is still being prepared in the kitchen and then a new night in deep sleep really beckons.

In the meantime, a new day has passed, in which Clementine unfortunately had another relapse and could not accompany me to school and to the orphanage. Afterwards we went with Sonja in their jeep to the medical post in the village and she was given a strong remedy that promises a quick recovery. Let's hope so. Our days here are few and it would be nice if she could gain some new experiences. More about this day tomorrow.