Een tweede leven

Namaste, lieve lezers,

Eerst maar even een misverstand uit de weg ruimen. In mijn vorige blog stond als verblijfplaats New Delhi ingevuld, waardoor mensen dachten dat ik al onderweg was. Ik opende onze voordeur voor iemand en werd met stomme verbazing aangekeken dat ik nog thuis was. Het platform 'waarbenjij.nu' doet niet altijd wat ik wil of ik doe niet precies wat het platform wil, dat kan natuurlijk ook. Ik ben geen digitale expert en bovendien verandert alles in sneltreinvaart. Genoeg hierover.

Zoals altijd kan ik niet wachten tot de dag van vertrek, nog ruim twee maanden vanaf nu. Eerst de feestdagen overleven, dan de doorgaans koude en donkere maand januari. Nu lijkt het alsof ik niet van winter houd, maar ik zie zeker de voordelen van onze vier seizoenen. Favoriet voor mij zijn lente en herfst, maar enkel het verlangen naar een ander seizoen heeft al iets moois voor romantici als ik. Geen licht zonder donker, geen yin zonder yang. Schoonzus Clementine moet het in Louisiana doen met minder seizoenen, waarvan drie maanden lang hitte en vocht in een tropische zomer. Alleen met airco overleven de meeste mensen deze periode, maar bepaalde werkzaamheden buiten gaan ook gewoon door. Twee jaar geleden brachten Anton en ik de Kerstdagen in Louisiana door en konden regelmatig op het terras van de zon genieten. Neem daarbij de snel stijgende klimaatverandering - die door de nieuwbakken president elect steevast wordt ontkend - en het wordt alleen maar moeilijker om nog te leven in een aantal gebieden ter wereld. Zie de extreme overstromingen van de afgelopen tijd, waarvan ook Nepal slachtoffer is geworden. Dit land wordt zelden overgeslagen als het om rampspoed gaat.

Ook op individueel niveau kwam twee maanden geleden een rampzalig bericht vanuit Bardia. Sonja en Budhi's meest geliefde gids en kok Manmuhan was plotseling gedood door een neushoorn. Dit hoor je zelden. Meestal zijn het tijgers die mensen te grazen nemen en zeker junglegidsen weten hoe te handelen bij een dergelijke aanval. Manmuhan had jarenlange ervaring met allerhande roofdieren in de jungle die deel uitmaakt van het leven daar. Op die ochtend was hij op pad met een Amerikaanse gast en spotte in de verte een neushoorn met kalf. Hij koos ervoor een veilige plek op te zoeken en werd toen vanuit onverwachte hoek verrast door de neushoorn die in eerste instantie de Amerikaan aanviel. Als gids bescherm je je gasten, dus ook Manmohan deed zijn plicht. Maar de neushoorn gaf niet op en greep Manmohan uiteindelijk in zijn buik, sleurde hem een eind mee en bleek te sterk voor deze geliefde gids. Een bewaker zag dit alles gebeuren en schakelde spoedig hulptroepen in, helaas te laat.

Tijdens een uitgebreid telefoongesprek met Sonja, ook verslagen door dit gebeuren, vernam ik wat er allemaal komt kijken bij een ongeluk als dit. De zwaargewonde Amerikaan werd eerst per ambulance en vervolgens per helicoper naar Kathmandu vervoerd, begeleid door Budhi. De familie van Manmohan moest worden ingelicht, zijn vrouw en dochterje, zijn nog levende ouders die enkele jaren eerder ook al een zoon verloren. Tot enkele jaren geleden waren Manmohan en zijn familie de buren van de zeven zusters en hun ouders. De hele gemeenschap leeft mee bij een dergelijke rampspoed, wat ook weer mooi en troostrijk is. Ik werd op de hoogte gehouden van alle rouwrituelen waarbij maar liefst zevenhonderd mensen betrokken waren. Ook kon ik een aantal bekenden, die onder begeleiding van Manmohan een safari hadden gemaakt, informeren over het gebeurde met daarbij het verzoek om een donatie voor de weduwe. Ook dit stukje werd gecoördineerd door Sonja en Budhi. Hoe fijn dat vrienden in Nederland en Finland in totaal 500 euro bijeenbrachten voor de nabestaanden. Nogmaals grote dank.

Ook bij zulke gebeurtenissen voel ik de enorme fysieke afstand, dan wil ik het liefst meteen naar mijn vrienden toe. Gelukkig kan ik online vaak erbij zijn en volg ik het wel en wee van een aantal mensen die als familie zijn gaan voelen. Hetzelfde geldt voor Mina en haar familie, de blinde Bhima en haar zoon en enkele anderen. Mina, die al een tijdje als stewardess werkt voor een maatschappij in Oman heeft ervoor gezorgd dat haar ouders voor het eerst een binnenlandse vlucht naar Kathmandu konden maken om hun jongste dochter Puja voor studie weg te brengen. De ouders en zusjes hadden hier nooit van durven dromen. Zo leuk om dan samen met betrokken vrienden een beetje extra geld op te sturen voor een etentje in een restaurant. Nadat Mina hersteld is van een buikoperatie in India kan zij weer aan de slag in Oman en probeert vervolgens bij een goede luchtvaartmaatschappij in de Emiraten terecht te komen, met betere arbeidsvoorwaarden en vluchten over de hele aardbol. Mooi om dit jonge talentvolle meisje te begeleiden vanuit een scholierenbestaan in het afgelegen arme Bardia naar eens kansrijke positie elders. Dit heeft niet alleen effect op haarzelf maar op haar hele familie.

Ook enkele andere bevriende studenten zijn afgelopen jaar naar het buitenland vertrokken, met name Korea is populair. Mede dankzij donaties vanuit Nederland konden zij net dat extra stapje zetten. Nog steeds is het mogelijk om met een paar tientjes per maand contact te leggen met een student en deze te zien groeien naar een betere toekomst. De rest is bekend bij mijn lezers. Daarbij heb ik afgelopen jaar ook weer enkele laptops en telefoons mogen inzamelen, die ik ter plekke laat oplappen en kan uitdelen aan studenten of BBAS Memorial School. Er is nog voldoende ruimte in onze bagage voor meer exemplaren. Dus ben jij toe aan een nieuwe laptop of telefoon en is je oude apparaat nog intact voor een tweede leven? Meld je dan alsjeblieft bij mij en dan vinden we elkaar wel in de overdracht. Mogelijk ken je mensen in je omgeving die willen meewerken? Vraag het om je heen en dan pas hoor je vaak dat mensen blij zijn met een goede bestemming voor hun spullen.

Tot zover dit bericht. Vanaf nu zet ik hieronder ook een Engelse vertaling, bedoeld voor alle bekenden van Clementine die het leuk vinden om mee te lezen.

Graag tot een volgende keer,

liefs,

Mieke

Donaties kunnen worden overgeboekt naar: NL56 TRIO 0786 9296 69

ten name van MGPG Simons, onder vermelding van humanitair project Nepal

ENGLISH

Namaste, dear readers,

First, let me clear up a misunderstanding. In my previous blog, I filled in New Delhi as my place of residence, which made people think I was already on my way. I opened our front door for someone and was looked at in amazement that I was still at home. The platform 'waarbenjij.nu' doesn't always do what I want or I don't do exactly what the platform wants, that's also possible. I'm not a digital expert and besides, everything is changing at a rapid pace. Enough about that.

As always, I can't wait for the day of departure, still more than two months from now. First I have to survive the holidays, then the usually cold and dark month of January. Now it seems like I don't like winter, but I certainly see the advantages of our four seasons. My favorites are spring and fall, but just the longing for a different season has something beautiful for romantics like me. No light without dark, no yin without yang. Sister-in-law Clementine has to make do with fewer seasons in Louisiana, three months of which are heat and humidity in a tropical summer. Most people survive this period with air conditioning, but certain activities outside continue as usual. Two years ago, Anton and I spent Christmas in Louisiana and were able to enjoy the sun on the terrace regularly. Add to that the rapidly increasing climate change - which is consistently denied by the new president elect - and it is only becoming more difficult to live in a number of areas in the world. See the extreme floods of recent times, of which Nepal has also fallen victim. This country is rarely overlooked when it comes to disasters.

Two months ago, a disastrous message also came from Bardia on an individual level. Sonja and Budhi's most beloved guide and cook Manmuhan had suddenly been killed by a rhino. You rarely hear about this. Usually it is tigers that prey on people and jungle guides certainly know how to act in such an attack. Manmuhan had years of experience with all kinds of predators in the jungle that is part of life there. That morning he was out with an American guest and spotted a rhino with a calf in the distance. He chose to seek a safe place and was then unexpectedly surprised by the rhinoceros that initially attacked the American. As a guide, you protect your guests, so Manmohan also did his duty. But the rhinoceros did not give up and eventually grabbed Manmohan in his belly, dragged him along for a while and proved too strong for this beloved guide. A guard saw all this happen and quickly called in reinforcements, unfortunately too late.

During an extensive telephone conversation with Sonja, also devastated by this event, I learned what is involved in an accident like this. The seriously injured American was first transported by ambulance and then by helicopter to Kathmandu, accompanied by Budhi. Manmohan's family had to be informed, his wife and daughter, his surviving parents who had also lost a son a few years earlier. Until a few years ago, Manmohan and his family were the neighbours of the seven sisters and their parents. The entire community sympathises with such a disaster, which is also beautiful and comforting. I was kept informed of all the mourning rituals involving no fewer than seven hundred people. I was also able to inform a number of acquaintances, who had been on a safari under Manmohan's supervision, about what had happened, with the request for a donation for the widow. This part was also coordinated by Sonja and Budhi. How wonderful that friends in the Netherlands and Finland raised a total of 500 euros for the survivors. Once again, many thanks.

I also feel the enormous physical distance at such events, and I would prefer to go straight to my friends. Fortunately, I can often be there online and follow the ups and downs of a number of people who have come to feel like family. The same applies to Mina and her family, the blind Bhima and her son and a few others. Mina, who has been working as a stewardess for a company in Oman for some time, made sure that her parents could make a domestic flight to Kathmandu for the first time to take their youngest daughter Puja away for her studies. The parents and sisters would never have dared to dream of this. It's so much fun to send a little extra money together with involved friends for a meal in a restaurant. After Mina has recovered from abdominal surgery in India, she can start working in Oman again and then tries to end up with a good airline in the Emirates, with better working conditions and flights all over the world. It's great to guide this young talented girl from a student life in the remote poor Bardia to a promising position elsewhere. This has an effect not only on herself but on her entire family.

Also some other student friends went abroad last year, Korea is particularly popular. Thanks in part to donations from the Netherlands they were able to take that extra step. It is still possible to make contact with a student for a few tens of euros per month and see them grow towards a better future. The rest are known to my readers. In addition, last year I was able to collect several laptops and telephones, which I have repaired on the spot and can distribute to students or BBAS Memorial School. There is still enough space in our luggage for more copies. So are you ready for a new laptop or telephone and is your old device still intact for a second life? Please contact me and we will find each other in the transfer. Perhaps you know people in your area who would like to help? Ask around and only then you will often hear that people are happy with a good destination for their belongings.

That concludes this message. From now on I will also put an English translation below, intended for all acquaintances of Clementine who would like to read along.

Until next time,

Love,

Mieke

Donations can be transferred to: NL56 TRIO 0786 9296 69

in the name of MGPG Simons, stating humanitarian project Nepal