Weer een reddende engel

Weer een reddende engel

Mijn hele toko van sjaals en kinderdecoraties van vilt lag uitgestald op mijn extra bed in Kathmandu. Je zou nooit geloven dat dit daadwerkelijk met één enkele persoon naar Nederland kan meereizen. Toch had ik een idee van hoe dit zou moeten lukken. Ongeveer vijftig sjaals van 250 gram, een stuk of dertig slingers van vilten vogeltjes, paddenstoelen en schaapjes plus tien paar vilten kinderslofjes. Met mijn eigen rugzakken en koffer zou ik dit niet redden, zoveel was duidelijk, dus had ik al een plastic turkentas gekocht. Veel volume, weinig gewicht en spotgoedkoop. Alles goed verdeeld en zoveel mogelijk oude kleding achterlaten. Nog een turkentas erbij zou het geheel makkelijker te dragen maken. Uiteindelijk zou ik met vier stuks grote bagage vertrekken en twee stuks handbagage.

Chitra begeleidt mij deze ochtend tot aan het vliegveld en eenmaal daar stapelen we alles op een trolley. Meer kan er niet bij. Na ons afscheid ben ik echt alleen, dat verwacht ik tenminste. Wat betreft mijn extra bagage heb ik een verhaal klaar voor de medewerker van Nepal Airlines, iets in de trant van dat ik elk jaar veel naar Nepal breng en hij misschien een oogje dicht kan knijpen voor mij. Eenmaal in de rij krijg ik al het advies om de twee plastic tassen te laten inpakken met plastic folie. Daar besluit ik van twee tassen één te maken, bovendien wordt hierdoor alles minder volumineus, dus dat scheelt alweer. Toen waren er nog drie. Op naar de incheckbalie. ‘Are you taking all this on your own?’ vraagt de man voor mij. Hij heeft zelf weinig bagage en biedt aan om een deel van mij over te nemen voor zijn twintig kilo bagagevrijdom. Klinkt heel aantrekkelijk, even nadenken of er geen addertje onder het gras kan zitten. Hij zorgt ervoor dat ik het bewijslabeltje krijg en verder hoef ik mijn rugzak in Delhi maar van de band te halen. En toen waren er nog twee tassen over om zelf in te checken, minder dan twintig kilo. Op mijn volgende vlucht mag ik dertig kilo meenemen, daarover maak ik me dus geen zorgen.

De man in kwestie, Aditya genaamd , heeft de Italiaanse nationaliteit, is de zoon van een Indiase vader en Italiaanse moeder. We raken snel intensief aan de praat en gaan samen door de verdere controles. Deze eenmaal achter de rug is er een zee van tijd voor ons vertrek. Ik vraag of ik hem een drankje kan aanbieden voor zijn hulp aan mij. Heerlijk helder Heineken gaat er wel in. Ik haal twee blikjes van Nederlandse makelij en zo wordt het steeds gezelliger. Nepal Airlines heeft geen haast, uiteindelijk vertrekken we een uur te laat en ben ik blij dat ik geen vervolgvlucht voor vandaag heb geboekt. Nog één nachtje in een hotel, vlakbij de luchthaven in Delhi en dan morgenavond met de grote vogel terug naar huis. Maar… en dat was ook een van mijn zorgen, hoe kies ik de juiste taxi in Delhi. Acht jaar geleden ben ik daarin zwaar opgelicht en er doen nog steeds verhalen de ronde van allerlei trucjes waarvan je slachtoffer kunt worden. Chauffeurs die beweren dat de wijk van jouw hotel gesloten is vanwege een festival en je daarom naar een ander hotel willen brengen, voor veel geld natuurlijk. Dit overkwam mij acht jaar geleden tijdens mijn eerste soloreis door India en Nepal. Ik was meteen enkele honderden euro’s lichter.

Maar goed, Aditya woont gedeeltelijk in Delhi en kent de stad als zijn broekzak. Hij draagt mijn handbagage en biedt aan de beste taxi voor mij te regelen via een app. Een elektrische taxi nog wel. Uiteindelijk loopt hij met me mee totdat hij zeker is dat ik veilig vervoerd wordt, zo lief. Zelf neemt hij de metro naar zijn appartement. Voor zijn werk als artistiek mozaiekdesigner is hij veel op reis door Zuidoost-Azië. Hij kent Europa ook vrij goed, vertelt over zijn grootvader die in een Pools concentratiekamp is omgekomen. Aditya kwam als een reddende engel op mijn pad vandaag. Zowel mijn zorgen over het teveel aan bagage als de keuze voor een taxi heeft hij voor mij opgelost. En we hebben een gezellige dag samen beleefd, zomaar spontaan met een vreemde. Dat is wat alleen reizen vaak zo boeiend maakt.

Met een Chinees zal iets dergelijks niet snel lukken. Gisteren werd er aan mijn deur geklopt en stond er een Chinese vrouw op de stoep die in haar eigen taal begon te oreren over iets. Ik zei, in het Engels, dat ik haar niet kon verstaan. Ze wees naar mijn kamer, toen naar de badkamer. Ik vroeg in een soort gebarentaal of ze binnen wilde komen. Nee, was niet nodig. Toen kwam haar man erbij om het verhaal aan te vullen, ook in het Chinees. Ik heb er een einde aan gebreid, totaal onwetend van hun bedoelingen. Wat ben je dan gehandicapt op reis, als je jezelf niet verstaanbaar kunt maken. Toen ik vanochtend wakker werd dacht ik aan een vertaalapp en ben meteen gaan zoeken. Ja hoor, ook vanuit het Nederlands naar het Chinees kun je online laten vertalen. Nu maar hopen dat ik deze mensen nog ga zien, dacht ik. Niet dus. Ik vroeg aan de man bij de receptie of hij wist wie ik bedoelde. O ja, deze mensen hebben op vele deuren geklopt en deden heel moeilijk. Ook hun communicatie liep stroef, beetje handen- en voetenwerk. Chinezen spreken zelden een andere taal, evenals Japanners en Koreanen, zo weet ik van berggidsen. Misschien verwachten ze wel dat de hele wereld Chinees gaat spreken? Ze veroveren tenslotte grote delen van de wereldmarkt.

Nepal ligt ingeklemd tussen twee grootmachten van ieder bijna anderhalf miljard inwoners. China en India zijn geen vrienden van Nepal. Toch hebben Nepalezen liever gasten uit China dan uit India. Uitzonderingen daargelaten, maar Indiërs hebben vaak de neiging tot arrogantie. Ze klagen over alles en zijn nooit tevreden te stellen, hoor ik regelmatig van hoteleigenaren. Chinezen zijn nogal op zichzelf, maar voelen zich niet verheven. Ze leven natuurlijk in een dictatuur en mijn gesprekspartner oppert dat dit regime er wellicht voor gezorgd heeft dat China snel welvarender is geworden, zeker in tegenstelling tot Nepal. Zou best kunnen, maar dan wel tegen een hoge prijs.

En zo kwam ik van de kakofonie in Kathmandu uren later terecht in New Delhi. Deze stad is zo mogelijk nog drukker, maar ik heb bewust gekozen voor een overnachting nabij het vliegveld. Deze stad is niet alleen heel hectisch, maar ook nummer 1 in de wereld qua luchtvervuiling. Vuil heb ik de afgelopen weken genoeg verzameld, ik verheug me op een lange douche straks in ons eigen huis. De Nepalese geuren zullen zeker meereizen, weet ik uit ervaring. Dus na die douche komt alle bagage tevoorschijn en worden als eerste vijftig sjaals blootgesteld aan de frisse Hollandse lucht.

Mogelijk is dit mijn laatste blog van deze reis. Ik ga alles verwerken en hoop dat jullie een goed beeld hebben gekregen van de manier waarop ik opnieuw door Nepal heb gereisd.

Dank jullie wel.

Liefs, Mieke