Langzaam huiswaarts

Langzaam huiswaarts

Gisterochtend om half 6 liep mijn wekker af. Laatste spullen inpakken en letterlijk meteen wegwezen, want deze keer was onze touctouc ruim op tijd. Samen met Chitra op weg naar Tansen, een stadje in de bergen halverwege de route naar Kathmandu. Elk jaar kreeg ik de tip van Sonja om Tansen niet over te slaan, maar steeds opnieuw kwam er een kink in de kabel. Nu is het zover. Half uur touctouc naar Ambasa, waar onze bus een uur te laat arriveert, maar de mij bekende Prem ons uitnodigt voor een kop thee bij hem thuis. Nou ja, aan de straat dan, op een bankje, want om bij zijn huis te komen moet je over een soort evenwichtsbalk die elke Nepalees moeiteloos neemt, maar voor mij waarschijnlijk eindigt in de goot.

Onze grote bagage wordt op het dak van de bus vastgebonden, de rest nemen we mee en stallen een deel in het gangpad. Vele hindernissen en checkpoints onderweg, wel fijn om bij daglicht te reizen. Geen verstoring van mijn bioritme en uitzicht onderweg, al bestaat dat voor een groot deel uit bosgebied met apen langs de route. In Nepal moet alle transport via de weg gebeuren, dus die raken overbelast. Geen spoor- of waterwegen, zelfs geen autobaan. Wel wat binnenlands vliegverkeer, maar dit is vooral bedoeld voor passagiers. Negen uur later bereiken we de stad Butwal, moeten na het verlaten van de bus met onze complete bagage een drukke weg oversteken. Op hoop van zegen maar weer beginnen met lopen en hopen dat auto’s en brommers op het laatste moment uitwijken. Gelukkig is daar meteen ons vervolgvervoer naar Tansen. Ook die bus raakt vol, maar wij zitten lekker aan het raam. Nou ja, lekker, de harde stoelen en duizenden schokken hebben mij een blauw zitvlak bezorgd, vrees ik. Onderweg, tijdens de forse klim, is het de vraag aan welke kant je het best kunt zitten. Aan de ene kant lonkt een afgrond, aan de andere kant een open goot die steeds ternauwernood wordt gemeden bij tegenliggers. En die zijn legio. Loslaten en laten rijden.

Eenmaal Tansen in beeld begrijp ik de aantrekkingskracht van deze plek. De avond valt en overal branden lichtjes tegen de bergwanden aan. Het stadje zelf oogt heel attractief, zin om weer eens lekker rond te slenteren langs mooie winkeltjes. De taxichauffeurs verdringen zich bij de bus en voor omgerekend 2 euro komen wij bij onze homestay uit. Bijna dan, want er moet nog een kuitenbijtertje genomen worden tot aan de voordeur, compleet met alle bagage. Daar worden we gastvrij ontvangen door gastheer en gastvrouw. Chitra krijgt een kamer beneden, ik mag op het hoogste niveau verblijven, inclusief vergezicht. Hier kan ik het wel even uithouden en boek meteen een nachtje bij. Tenslotte blijf ik een dag langer in Kathmandu om mijn verblijf in Delhi zo kort mogelijk te houden.

Het is fris, bijna koud zelfs. De ochtend belooft weinig zon, maar berichten vanuit Bardia vertellen ons dat het daar nu regent. Grappig, tijdens mijn vorige reis in januari-februari 2022 had ik daar veel regen en verscheen meteen na mijn vertrek de zon, nu is het omgekeerd. Niet dat ik pretendeer ook maar enige invloed te hebben op het weer, dat mochten we willen met z’n allen. Ik vertel onze gastheer dat er in Nederland veel geklaagd wordt over het weer, omdat we weinig andere problemen hebben. Maar dat laatste is natuurlijk niet helemaal waar, al zijn onze problemen vaak van andere aard dan die van hier. Intussen krijg ik een foto van een witte tuin doorgestuurd van mijn lieve buurvrouw. Dat ik zoveel over het weer zou schrijven…

Onze afscheidsborrel in de Freedom Junglebar was deze keer niet drukbezocht, maar wederom heel gezellig. Diverse leraren en families verschenen voor een hapje en drankje en uiteindelijk barstte het feestje los in vrolijke dans door iedereen. Afscheid van velen voorlopig, hopend over een jaar terug te keren. Ik vermoed dat dit gaat lukken, maar tegelijkertijd kriebelt het ook steeds meer om toch die Himalayatrekking nog te maken. Goed trainen, veel trappen lopen bij Snowworld , met Marian en Marco als inspiratiebron. En wat zou het dan mooi zijn om samen met enkele van de zeven zussen dit avontuur aan te gaan. Ik vermoed dat zij dit van nature kunnen, aan motivatie geen gebrek. Samen met Mina, als het even kan. Als ik Chitra hoor vertellen over haar dromen ooit de bergen in te gaan dan word ik al blij om dit plan naar voren te brengen. Dreams can come true.

Vandaag gaan we het centrum van Tansen verkennen en bezoeken het Palpa Durbar [e-38] Museum. Een eerste indruk van dit nieuw stukje Nepal. Mijn besluit staat vast, bij elk bezoek aan Nepal ga ik Tansen nooit meer overslaan, een plek om op adem te komen. Nu langzaam huiswaarts, eerst nog wat kilometers in oostelijke richting, daarna in etappes en door de lucht westwaarts. Via Delhi en Abu Dhabi naar Düsseldorf voor een weerzien met mijn bijna jarige echtgenoot. Ik ben zijn cadeautje.

Wordt vervolgd.

Liefs, Mieke