Verlangen naar afkoeling

Verlangen naar afkoeling

Bij jullie is de winter goed ingetreden, heb ik gehoord en gelezen. Nu maar hopen dat Sinterklaas en zijn roetpieten het houden op de gladde daken. Eerlijk gezegd verlang ik wel een beetje naar deze gezellige kou en sfeer.

Twee dagen geleden was het opeens minder warm, een heerlijk koel briesje van ochtend tot avond en geen felle zon. Al sinds dagen zie je mensen heen en weer gaan, lopend of per fiets, om brandhout te verzamelen in de jungle. Het schijnt dat bij een groter aantal mensen de tijgers zich schuilhouden. Echt een beeld van een eeuw geleden, mannen en vrouwen die een bos hout op hoofd of rug dragen, groter dan henzelf. Nog diezelfde avond werd een houtvuur ontstoken op het dakterras van de familie Mahatara. Werk voor de heer des huizes, de vader dus.

Eenmaal daar gezeten, bij een prachtige lucht de zon zien ondergaan, rijgt vader de stukken kip aan spiesen en wordt het ouderwets gezellig. Chitra vertelt over haar familie, dat haar vader zijn vader verloor op tienjarige leeftijd. Ik informeer naar het vervolg van die jeugdperiode. Dat blijken de dochters niet te weten, ongelooflijk. Vader beantwoordt deze vraag zeer uitgebreid, lijkt het zelfs fijn te vinden om eindelijk dit verhaal te kunnen doen. Zijn zware werkperiodes in India, daarna terug in Nepal en de vrouw van zijn leven getrouwd. Daarna was het nog steeds geen vetpot, maar wel een gelukkig leven. Dat zie je gewoon aan deze mensen, een van de mooiste families die ik ken. En nu zorgen de dochters voor hun ouders, steeds een stapje vooruit, nog meer geluk, maar in de basis was het al goed.

Voor het eerst deze reis trek ik sokken aan in bed. De winter komt er aan, denk ik dan. Maar bij het volgende ochtendgloren laat de zon zich weer in volle glorie zien. Die dag ga ik niet naar school, ook met het oog op de aankomst van Marian en haar reisvriend Marco. Ze reizen met de nachtbus, maar reageren niet op appjes. Als ik te voet onderweg ben naar het dorp besluit ik even bij Sonja en Budhi aan te gaan. Daar wachten we gezamenlijk op enig teken van leven van de nieuwe gasten. Uiteindelijk blijkt hun bus iets te zijn doorgereden, maar Budhi onderhoudt goed contact met alle vervoer en regelt dat een touctouc die kant uitgaat. Even later rijden ze binnen. Heel leuk elkaar hier eindelijk te zien. Vaker waren Marian en ik gelijktijdig in Nepal, maar het lukte nooit elkaar te ontmoeten. Zij zit altijd in de hoge bergen, ik vooral in de Terai. Normaalgesproken is Kathmandu dan de plek van ontmoeting. Nu blijven zij tot zondag hier en trekken we deels samen op.

Marian heeft nog energie over – ik ken haar niet anders – en wil meteen mee met mij op pad. Samen lopen we naar het dorp, onderwijl onze avonturen uitwisselend. Laten we even een eerste bezoekje brengen aan school, stel ik voor. Leuk, prima. Op de route hierheen hadden Marian en Marco al goed rondgekeken naar geelgeverfde schoolgebouwen, maar wisten niet exact welke BBAS Memorial School was. Aan de ingang staan Tilak en Birendra - schoolhoofd en computerdocent - die ons welkom heten. We bezoeken enkele ‘nursery’ klasjes en krijgen vervolgens de uitnodiging om naar de sportlocatie te gaan, waar leerlingen trainen voor wedstrijden. Ik wil die meegebrachte speren wel eens aan het werk zien. Hoe komen we daar? Achterop de motor van docenten. Marian meteen bij schoolhoofd Tilak, ik bij een andere docent, wiens naam ik vergeten ben. Een ruig ritje langs de rand van de jungle. Eenmaal op onze bestemming blijkt dat de leerlingen er niet zijn – misverstand? – teruggereisd naar school, dus reizen ook wij terug. Een leuk gratis motorritje en Marian meteen in het diepe gegooid, voor zover dat voor haar nog van toepassing is. En dat is best zo, want ondanks al haar wereldavonturen heeft zij nog nooit achterop een motor gezeten. Gelukkig kent zij Nepal op haar duimpje en schrikt niet van gewijzigde plannen in korte tijd.

MijnNepal-avontuur speelt zich hoofdzakelijk af in de Terai, maar voor iedereen die wil meereizen met een loodzware bergtrekking in de Himalaya geef ik hierbij de reiswebsite van Marian door: www.polarsteps.com/MarianvanHelvoort .

We nemen een touctouc terug, mijn vaste rijder is er weer, nemen een verfrissingspauze en schuiven daarna aan voor de gezamenlijke barbecue aan het open houtvuur. Een andere gast, de alleen reizende jonge Nederlander Jeroen, heeft ook een interessant verhaal. Onder andere heeft hij grotendeels eigenhandig een eco-woning gebouwd en daarin zelfs edelstenen verwerkt. Verder werkt hij als zelfstandige in diverse ecologische sectoren. Later arriveren nog een Britse vader en zoon, die met vertraging per vliegtuig zijn gekomen. Altijd weer nieuw gezelschap en steeds komen er boeiende gesprekken op gang. Alle gasten, behalve ik, besluiten de volgende dag een gezamenlijke jeepsafari te maken. Dat drukt de kosten behoorlijk. Marian en Marco willen heel graag een stukje bijdragen aan de school, maar ik adviseer om dit vooral op vrijdag te doen, bij de tweede en meer uitgebreide inzameling van afval.Ondanks de gezelligheid gaat iedereen vroeg naar bed, inclusief ikzelf.

Nog enkele dagen te gaan in Bardia. Langzaam ga ik afronden naar de laatste schooldag op vrijdag. Delegeren gaat me steeds beter af. De temperaturen voelen weer als tropisch – binnen het uur ben ik klam en vuil – dus ik beperk me tot maximaal 3-4 uur per dag om mee te draaien op school. Het gevoel is goed, ik kan vertrekken met achterlating van goede samenwerking en vele mooie momenten, ook materieel heb ik voldoende kunnen bijdragen.

Ik hoop dat mijn laatste twee weken rustig aan in de richting gaan van het winterse weer in Nederland. Echt, elk jaar opnieuw, tijdens te warme dagen, denk ik dat ik het nooit nog echt te koud kan hebben. Omgekeerd is ook waar, op te koude dagen verlang ik weer naar warmte. Dat is het mooie van onze vier seizoenen, steeds opnieuw verlangen naar het nieuwe, het andere.

En nu een korte siësta, de ventilator draait.

Liefs,

Mieke