Cultuur- en natuurbehoud

Cultuur- en natuurbehoud

In de afgelopen week is er zoveel om over te schrijven en soms te weinig tijd om dit te doen dat ik snel achterop raak. Proberen de meest wezenlijke ervaringen in het kort weer te geven.

Zoals gezegd, ik ben bij heel wat families uitgenodigd voor lunch of diner en mijn vaste lezers weten hoe dit er meestal aan toe gaat. Ik ben de hoofdgast, wordt apart op de beste plek neergezet en krijg vervolgens een vorstelijke maaltijd voorgeschoteld. De anderen kijken toe, in de hoop dat ik enorm geniet van hun kookkunsten. Toen mij dit voor het eerst overkwam voelde ik me hoogst ongemakkelijk, maar nu houd ik er al rekening mee. Nog steeds lach ik dan om mezelf – zie mij hier nu zitten – maar breng het goed op om de juiste houding aan te nemen naar mijn omgeving. De mensen doen hun uiterste best, dat moet gezegd worden. Maar vaak ben ik ook blij als ik weer mag vertrekken, zeker als de communicatie qua taal stroef verloopt. Je ziet de blijdschap op hun gezicht, dat maakt veel goed, maar tegelijkertijd houd ik dit ongemak geen hele avond vol. En dat hoeft gelukkig ook niet. Voor en na het eten een praatje, daarna kan ik zonder gezichtsverlies vertrekken.

Ashish haalde mij op en ik mocht achter op zijn motorfiets naar zijn familie. Van dit soort ritjes kan ik nog steeds genieten. Moeder was druk met de inrichting van haar altaartje vanwege wederom een belangrijke dag voor de Hindoes. De start van het (uit-)huwelijksseizoen. Om elf uur ’s ochtends werd een warme lunch geserveerd, gelukkig vegetarisch. Moeder excuseerde zich voor deze vleesloze maaltijd, maar dit had alles te maken met deze speciale dag van onthouding. Gelukkig at Ashish samen met mij, hij met zijn handen, ik met vork en lepel. Op de terugweg had Ashish veel vragen over mijn liefdesleven. Nou ja, ik draag graag informatie over, met name aan jonge mannen die mogelijk nog iets kunnen leren in de wijze van omgang met vrouwen. Graag gedaan, Ashish.

Mijn laatste avond bij Sonja en Buddhi was heel bijzonder. Er was een dans- en muziekgroep van de Tharustam uitgenodigd voor een voorstelling. Alle gasten namen plaats op de binnenplaats. Getooid met pauwenveren verschenen de artiesten en namen ons mee in hun cultuur. Halverwege werden we uitgenodigd om even mee te doen. Aan het eind mocht je een geldbiljet op een kleed neerleggen en dit werd vervolgens opgepakt door de danseressen. Ze bogen achterover en grepen met hun mond naar het bankbiljet, pas dán is het voor hen. De hele sfeer was magisch, zeker in deze groenovergoten tuin met lichtjes.

De zaterdagavond was ik uitgenodigd bij de familie van Asmita, op enige afstand van mijn verblijfplek. Fijn dat Chitra mee wilde gaan en samen liepen we het hele eind ernaartoe. Ook daar kreeg ik de koninklijke plek toegewezen, zelfs Chitra mocht alleen maar toekijken. Na mijn maaltijd mocht zij in de keuken nog was restanten nuttigen, daarna kwamen de grootouders nog langs voor een ontmoeting en per touctouc reisden we in het donker huiswaarts. Toen vertelde Chitra dat de familie helemaal niet gegeten heeft, ook vanwege een Hindoe-gebruik, een week lang vasten. Het is wat, getrakteerd worden op rijkelijke maaltijden terwijl de bewoners aan onthouding doen. Het voelt dubbel, maar ik probeer het te nemen zoals het komt.

De nieuwe schoolweek begint hier op zondag. De Finse Kirsikka had nog steeds belangstelling met mij mee te gaan. Mijn touctouc verscheen weer eens niet, Chitra belde een andere, en zo kwamen Kirsikka en ik een half uur na de opening op school aan. Ik heb haar een beetje rondgeleid en voorgesteld, zij is Montessori-lerares, en daarna de keus gelaten zelf iets te doen of met mij mee te gaan. Ze koos voor het laatste en dat zou betekenen om samen met een groep leerlingen de straat op te gaan om vuil in te zamelen. Van Sonja had ik daarvoor speciale afvalzakken en handschoenen meegekregen. Ik verwachtte weinig belangstelling, maar eenmaal in de hoogste klas bleek iedereen mee te willen. Dat was al een goed begin. Twee grote witte vellen gezocht om in Engels en Nepalees teksten te maken om aan omstanders aan te geven wat het doel was van onze actie. Binnen de kortste keren raakten de zakken al halfvol. Intussen gaf ik af en toe wat extra informatie over bijvoorbeeld het plastic afval in hun rivieren. Dit is niet alleen onaangenaam om te zien, maar stroomt uiteindelijk door naar de zee en doodt ondertussen heel veel vissen en andere levende wezens.

Klaarblijkelijk weten de leerlingen al het nodige van de vervuilde aarde, ze bleken supergemotiveerd om hier iets mee te doen. Boven verwachting, moet ik toegeven. Het deed mij deugd. Na driehonderd meter kwam ook de omgeving in actie. Een man van de kleine medische hulppost bood gratis handschoenen aan voor iedereen. Zijn buurman deed dit in de vorm van zijn afvalverbrandingsplek, waar we na afloop alles mochten dumpen om te verbranden. Daar waren de meeste leerlingen het niet mee eens, want ook dat is luchtvervuiling. Helaas is dit momenteel nog de minst slechte optie in dit gebied, weet ik van Sonja. Ik vertelde dat juist zij kunnen streven naar betere opties in de nabije toekomst.

Kirsikka kwam met het idee om aan alle winkeliers een tekst te overhandigen die vraagt om hun voorzijde schoon te houden. Ik haalde wat groene vellen papier in de winkel en vroeg enkele leerlingen om in twee talen deze tekst te schrijven en uit te delen. Daarna bereikten we de bakkerij annex koffiebar. Een jonge vrouw bood een ijsje aan en ik vroeg waarom. 'Dit doen wij voor jullie idee', was haar antwoord. O, leuk, maar wie betaalt dit? 'Wij zijn buitenlandse reizigers en vinden deze actie geweldig, dus krijgt iedere deelnemer van ons een ijsje cadeau'. Ik was sprakeloos, zo’n leuk gebaar. Dit motiveerde de leerlingen nog meer, zelfs toen ik aangaf te willen stoppen omdat we al bijna twee uur bezig waren en acht zakken vol raakten. Nee, niet stoppen, door tot het einde. Diverse bekenden kwamen voorbij, prezen deze actie, ook docenten van school maakten foto’s.

Fijn dat juist op deze dag, tijdens het korte bezoek van Kirsikka, deze actie zo succesvol werd. Dit vraagt om een vervolg en zal eind deze week zeker in grotere vorm plaatsvinden. Jullie lezen het wel. Cultuur en natuur, beide moeten behouden blijven. Cultuur in de vorm van bijvoorbeeld dans en muziek, natuur in de vorm van de jungle en een gezond leefklimaat voor de mensen hier. Aan hen de taak om dit niet verder te verstoren. Aan jongeren de taak om deze boodschap te blijven verspreiden en uitvoeren. Er is weer een zaadje geplant, hopelijk krijgt het kans om door te groeien. Aan deze jonge mensen zal het niet liggen.

Liefs,

Mieke