Zal ik blijven?

Zal ik blijven?

Nederland is heel ver weg, maar sinds gisteren ook weer behoorlijk dichtbij. Ik volgde de opmaat naar de verkiezingen al zoveel mogelijk, hield regelmatig mijn hart vast, maar nu ben ik lichtelijk in shock. Waar gaat het naar toe met Nederland? Voor het geval het nog niet duidelijk is, ik ben een linkse kiezer, vol overtuiging. Even dacht ik aan emigreren – of niet terugkeren in mijn geval – maar even later kwam ik al tot het besef dat er voor mij weinig landen over zijn met een prettig politiek klimaat. Niet vluchten dus, maar doorgaan op de ingeslagen weg en vertrouwen houden in betere tijden. De corruptie in Nepal is nou ook niet bepaald ideaal.

Het bijzondere is vaak dat landen met een slechte leider heel toegankelijke en vriendelijke mensen herbergen. Als reiziger selecteer ik nooit op het politieke klimaat in een land, dan kun je bijna nergens meer naar toe in deze tijd. Wel heel interessant om met mensen van diverse nationaliteit van gedachte te wisselen over politiek en de toestand in de wereld. En zo zie je ook dat op individueel niveau vaak grote verschillen bestaan tussen het regime en de mens.

Inmiddels ben ik deze week op vier dagen actief geweest op school. De bibliotheek is bijgewerkt en functioneert weer. Elke dag nodig ik een groepje liefhebbers uit een klas uit voor een workshop portrettekenen. Daar komen al aardige resultaten uit voort, maar er is één mannetje dat eruit springt en dat is Ayush. Hij had al meteen een tekening klaar met mijn portret, ooit vanaf mijn Facebookpagina gedownload. Hij is enorm enthousiast en tekent snel, kan de anderen goede instructies geven. Als extra incentive heb ik een wedstrijdje georganiseerd voor eind volgende week, met een kleine geldprijs voor plaats 1, 2 en 3. Hopelijk wordt er dan meer geoefend, ook thuis. En het keyboard wordt bespeeld. Een docente speelde zelfs het mooie Nepalese volkslied, dus ik heb haar gevraagd om elke week wat muziek over te brengen aan enthousiaste leerlingen.

Eergisteren werd ik uitgenodigd door Alka, vrouw van voormalig schoolhoofd Bikram. Zij biedt mij altijd een schoonheidsbehandeling aan. Niet haar vak, maar ze is er heel goed in. Maar liefst anderhalf uur werd ik onder handen genomen. Ik vroeg haar waarom ze geen eigen salon opent. Daar houdt echtgenoot Bikram niet van en dus gaat het niet door. Hij houdt alleen van naturel, punt. In gebrekkig Engels spreekt ze uit dat ze dit besluit graag voor haar huwelijk had genomen, nu moet zij toch zoveel mogelijk gehoorzamen.

Na afloop haal ik in het dorp nog de chocolade verjaardagstaart voor Manju op, hopend dat ik snel vervoer vind en de taart niet transformeert tot chocolademousse. De warmte en het hobbelige parcours zijn niet bepaald ideaal om een taart over te brengen. Eenmaal een rijtje touctoucs gevonden, vier stuks, weigert bijna iedereen. En toen werd ik boos! ‘Ik kom hier elk jaar om jullie gemeenschap iets te brengen, betaal een goede prijs voor dit vervoer en jullie laten me barsten’. Woorden van die strekking. En dan is daar de chauffeur die mij eerder niet op tijd kon ophalen, met duizend excuses. ‘You are a good man’, zeg ik tegen hem in het bijzijn van de anderen. Dan komen de anderen opeens ook in beweging, maar vangen bot. Ben ik echt niet gewend van Nepalezen, des te meer van Indiërs. De taart wordt overhandigd en dan moet ik helaas weer door, heb ervoor gekozen de laatste avond met Keith en Marcha door te brengen in plaats van Manju’s verjaardag. Die vieren we later nog wel samen.

Soms ingewikkeld, ik wil niemand kwetsen, maar doe het misschien toch. Overal uitgenodigd worden is best leuk, maar ook vermoeiend. Mensen hier zeggen altijd ‘ja’ als je vraagt of iets oké is, maar wat ze werkelijk denken blijft een mysterie. Ook Sonja bevestigt dit.

En toen kwam er ’s avonds een heel verrassend bericht binnen. Marian, de vriendin die ik in Kathmandu zou gaan ontmoeten, geeft door dat zij en haar trekkingspartner eerder dan verwacht de Great Himalaya Trail gaan afronden en hun resterende tijd graag willen doorbrengen in… Bardia! Dat is mooi, ze zijn er beiden nog nooit geweest, ondanks hun vele Nepalreizen. Maar Marian werd zo enthousiast van mijn verhalen, nu gaat het eindelijk lukken. Ze logeren vanaf halverwege volgende week bij Sonja en Budhi en reizen naar hier met de bus. Nou ja, zeventigplussers die dit doen! Mogelijk is het een peulenschil vergeleken met de Himalaya Trail, dat zou kunnen. Ik kijk er naar uit.

Gisteren mijn voorlopig laatste avond bij Sonja, een serie nieuwe gasten binnengekomen. Ik maak contact met twee Finse vrouwen, die ieder afzonderlijk al een tijdje in Nepal verblijven voor educatieve projecten. De jongste van hen is verliefd geworden op een Nepalees en helemaal in de wolken. Ze kan de telefoon nauwelijks neerleggen. Hiervoor had ze negen jaar lang een vrij toxische relatie met een Turkse man, is blij dat ze daarvan bevrijd is, maar blijft zich wel aangetrokken voelen tot zuidelijke types. Daar kan ik best over meepraten.

Na mijn schoolactiviteiten van vandaag ben ik terug bij de zeven zussen. Rama en Ranju zijn vertrokken naar Kathmandu, Mina zit in Oman, er zijn er nu vier over. Oudste zus Susila vertrekt binnenkort voor een project naar Maleisië, haar eerste buitenlandse reis. Chitra reist met mij mee terug naar Kathmandu, dus daarna wordt het hier heel rustig.

Maar zover is het nog niet, voorlopig komen mijn verhalen nog vanuit Bardia.

Een fijn weekend,

Liefs,

Mieke