School is begonnen

School is begonnen

Eindelijk, gisteren was het zover, de school ging van start. Nadat ik de vorige dag met Amerikaan Keith het dorp bezocht had, voor de aankoop van wat spullen en een gezamenlijke lunch, vonden we een touctouc met goedlachse chauffeur om ons terug te brengen naar onze Homestay. Deze man moet ik hebben als vaste vervoerder, dacht ik, en vroeg hem de volgende ochtend om half 10 hier te komen.

Chitra wilde mij begeleiden en stond bijtijds op het erf, zo ook de touctouc. Dit gaat lekker, goed geregeld. Het bekende beeld van onderweg, veel kinderen in uniform op weg naar school, waaronder ook nog steeds kleintjes achterop de fiets van vader of moeder, staand op de bagagedrager. Ik vind dit parcours überhaupt lastig om balans te houden, dus dit zie ik als een circusact. Onbewogen staat het kind keurig rechtop terwijl er geen enkel egaal stukje is. Extra bewondering voor de vrouwen die daarbij ook nog hun elegante kurta en sjawl op hun plek weten te houden. Bij mij zou er een gigantische chaos ontstaan en de sjawl in de rijstvelden belanden.

Ik zag een beetje op tegen deze dag, weer al die uren bezig in de klasjes met drukke leerlingen, weer iedereen die iets van me wil en aan me trekt. Maar bij aankomst is dat gevoel snel verdwenen. Leuke ontvangst en ik kan meteen door naar de bibliotheek, samen met Chitra. De beheerder hiervan is er vandaag niet, dus wachten we met het labelen van de boeken totdat hij aanwezig is deze week. Australische Jacqui heeft mooie kluisjes laten bezorgen voor de docenten, dertig in totaal. Mijn taak om de kluisjes te voorzien van labels met naam. Ook de sleuteltjes moeten een hangertje met nummer krijgen en de reserve exemplaren worden opgeborgen bij Nehru. De kluisjes zijn geel geschilderd, een van de twee kleuren van deze school. Maar de schilder heeft het niet zo nauw genomen en heeft zijn kwast werkelijk overal overheen gehaald. Over de sloten, de sleuteltjes, alles is geel geverfd en niet bepaald heel strak. Mijn man Anton zou bij deze aanblik een hartverzakking kunnen krijgen. Ooit schilderde ik mijn nieuwe appartement op met frisse kleuren en vond het niet nodig de stopcontacten over te slaan. Maar nu ik dit zie snap ik de ergernis heel goed bij dit soort prutswerk. Nepali style, zullen we maar weer zeggen.

Chitra en ik halen de nieuwe vlaggen op en zoeken tevergeefs naar labeltjes voor de sleutels. Dus besluiten we ze zelf te maken van de tweede kleur van de school: groen. Chitra herinnert zich de lamineermachine op school. Samen met een perforator en goede stift het juiste materiaal voor de labels. We gaan ermee aan de slag. Tegelijkertijd stoor ik me aan de regenboogschilderingen van twee jaar geleden, die weliswaar aan de muur zijn bevestigd, maar schots en scheef hangen. Ik denk niet dat de recente aardbeving hieraan ten grondslag ligt. Ik hang alles recht, op hoop van zegen. Onder de tapijten voel ik bobbels waarover je kunt struikelen. Ik ontdek dat er opgerolde tapijten onder zijn geschoven en haal ze weg. Ik ben beslist geen schoonmaakfreak, maar een beetje meer ordening kan geen kwaad, al is het maar voor een week. Niemand die hier ook maar enig oog voor heeft.

Omdat ik op tijd terug moet zijn op mijn kamer, voor een online-gesprek met Nederland in verband met een schrijfopdracht, heb ik mijn chauffeur besteld voor 1 uurin de middag. Ik ben op tijd en wacht, vijf minuten, tien minuten, geen touctouc. Met Nederland kan ik me geen vertraging veroorloven, dus loop ik naar de winkelstraat voor een andere touctouc. Dacht ik werkelijk dat ik een betrouwbare vaste chauffeur had gevonden, laat ook hij het afweten op tijd te komen. Ik weet het inmiddels wel, geen kwade intenties, maar desalniettemin irritant. Net op tijd kan ik mijn afspraak nakomen. De rest van de middag slijt ik op bed, ga er alleen nog uit voor een heerlijk avondmaal in gezelschap van de Amerikanen en de Denen.

Bewust sta ik vroeg op om lopend naar school te gaan. Het is dan minder warm en beweging kan geen kwaad. Ook niet onnodig wachten op vervoer dat toch niet verschijnt. Vele kinderen lopen in dezelfde richting. Mensen hier herkennen mij vaak, ik val natuurlijk op. Maar dan vragen ze of ik hun nog ken. Dan wordt het soms lastig, want ik moet natuurlijk honderden gezichten onthouden en zij maar één. In beginsel vertonen velen ook gelijkenis met elkaar, pas na een tijdje ga ik de verschillen zien.

Elke schooldag begint hier met de officiële dagopening. Alle leerlingen in rijen opgesteld, vervolgens een licht militaristisch ritueel en ter afsluiting het volkslied. Ik hoop dat Nepal eens op de Olympische Spelen mag verschijnen en dit volkslied mag klinken. Dit lijkt nog zo ver weg. Deze ochtend is Chitra afwezig, maar diverse vrouwelijke docenten komen meteen op mij af. Ze hebben een vraag over een probleem, waarover ze mijn mening willen weten. Hoe ga je om met kinderen die hun huiswerk niet gemaakt hebben of te laat op school komen? De docentes hebben dit afgekeurd, maar niet echt bestraft. Toch stonden vervolgens ouders op de stoep met een claim. Het lijkt Nederland wel! Tot dusver hoor ik vooral verhalen over lijfstraffen en dan nu dit. Mijn gezond verstand zegt dat je een eerste waarschuwing kunt geven, mensen verdienen altijd een tweede kans. Ik word gevraagd om in drie klasjes hierover iets te vertellen en dat lukt spontaan heel goed. Omdat het om kleine kinderen gaat vertaalt de docente mijn woorden. Ik vraag of ze graag naar school komen, graag hun huiswerk maken, het belangrijk vinden op tijd te komen en een goede leerling te zijn. Allemaal steken ze de hand op. Dat biedt een opening om het belang van de regels te benoemen, deze na te leven en als het een keertje niet lukt proberen daarnawel je best te doen. Dit is geen straf, maar een manier om goed onderwijs te geven en te leren je aan regels te houden, net als ieder ander. Daarover hoeven de ouders zich geen zorgen te maken, het is in het belang van de toekomst van hun kind. Zoiets maak ik ervan.

Dan maak ik kennis met de bibliotheekmanager. Morgen kan hij samen met Chitra de nieuwe boeken in het systeem zetten. Ook gaan we iets bedenken om meer leerlingen enthousiast te maken voor lezen. Ik zie nu al dat de docenten op de nieuwe Nepalese boeken duiken, dus dat is een verbetering. Die kan ik ook laten aanvullen vanuit Kathmandu terwijl ik in Nederland verblijf, zodat de bibliotheek sneller groeit en iedereen meeprofiteert. In de middag bezoek ik de hoogste klas en vraag tien leerlingen mee om portretten te tekenen van elkaar. Ik vertel over de vele steden waar portrettekenaars actief zijn voor toeristen en daar aardig mee kunnen verdienen. Dit zou zeker een mogelijkheid zijn bij de ingang van Bardia National Park. Vijf jongens, vijf meisjes, ieder krijgt een half uur de tijd. Niet eenvoudig, zo blijkt. Ik hoop dat bij sommigen iets is aangewakkerd, dat is meestal wat ik nastreef. Iets nieuws faciliteren waardoor talenten ontdekt kunnen worden.

Tijdens een pauze worden de meegenomen sportmaterialen ingewijd. Mooi om te zien hoe enthousiast velen hiervan worden. En zo gebeurt er al het nodige waaraan ik een bijdrage kan leveren. Nooit hoef ik alles zelf te doen, er komt altijd hulp, maar een stuk initiatief ligt bij mij alsmede het aanbod van materialen. Ik pretendeer niet dat Nepal al

vertegenwoordigd zal zijn bij de Olympische Spelen van Parijs, maar dat dit binnen tien jaar kan gebeuren is best reëel. Aan talent geen gebrek, nu de sponsors nog.

Tot snel,

liefs,

Mieke