Tijger en wolf

Tijger en wolf

Buiten is het heet, eind van de ochtend. Ik zoek verkoeling in huis en opeens vliegen een paar zussen naar het dakterras. Wat blijkt? Een of meer apen hebben zich toegang verschaft tot het dak en zijn ongewenst. Het verbaast mij dat ze de apen wegjagen, want eigenlijk is er geen beginnen aan. Ze zijn alom tegenwoordig. Ik ben geen apenvriend, vind ze doorgaans brutaal en ze kunnen zomaar overal opduiken. Acht jaar geleden, tijdens mijn verblijf in het Indiase Rishikesh, had ik een leuk balkonnetje bij mijn kamer op twee hoog. Ik zag de apen her en der voorbijkomen, maar waande me veilig. Totdat ik, na een verkwikkende massage, op bed wat lag na te genieten, plots opkeek en een aap een banaan en mandarijn van mijn tafeltje zag weggraaien. Ze kwamen dus echt naar binnen! Dan de deur maar dichthouden, zodat het fruit niet lokt. De volgende dag zat ik op mijn balkon en ja hoor, daar was ie weer, Koning Aap, opende zelfstandig de deur en wist precies waar het lekkers lag. Op mijn manier verzocht ik deze brutale indringer om te vertrekken. Dat gebeurde uiteindelijk ook, maar niet voordat hij of zij uit wraak nog even mijn shirt vastgreep.

Apen vlooien graag aan elkaar, en zo doen ook de dames hier. Dat vind ik dan wel weer heerlijk. Gisterochtend zaten we gezamenlijk in de tuin en werd ik eens goed onder handen genomen door Manju en Chitra. Eerst een badje van mosterdolie voor mijn haar, vervolgens een complete voetbehandeling, Chitra links, Manju rechts. Moeder zag dat ook wel zitten en liet zich als tweede in de watten leggen door de jongere generatie. Ik voel me als een koningin hier. Op hun beurt wil deze familie laten zien en voelen hoezeer ze mijn ondersteuning op prijs stellen en me eindelijk als gast kunnen verwennen. Ik moet zeggen, het valt me best zwaar om dit huis vandaag te verlaten. Niet omdat ik niet graag naar Sonja en Budhi ga, integendeel, maar in de afgelopen dagen is onze band verstevigd. ‘You are family’, is hun manier om dit uit te drukken.

Deze familie blijft me ook verrassen in hun talenten. Door hun bescheidenheid komen bepaalde verhalen pas na enige tijd boven water. Susila vertelde over de natuurdocumentaires van de BBC, waaraan zij en Manju al enkele keren hebben meegewerkt. Begin 2024 wordt gedurende zes weken een nieuwe serie opgenomen. Als enige junglegidsen zijn zij hiervoor benaderd. David Attenborough is hun grote held. Ondanks zijn hoge leeftijd van 97 is er nog de hoop hem ooit te ontmoeten. Ook een handtekening zou al een grote eer zijn. Nou, ik vind het een hele eer om met deze vrouwen te mogen optrekken en hun verhalen uit de eerste hand te horen. Later bekijk ik de eerste documentaire via YouTube, waarin ook Susila goed te zien is. Hierbij de link voor geïnteresseerden:

https://www.youtube.com/watch?v=2pGfxcZZNfE

Een van de hoofdvragen betreft het recht van onder andere de tijger op het junglegebied. De mens is feitelijk een indringer en wil de tijger aan toeristen laten zien. Heel begrijpelijk, als een van de weinige bronnen van inkomsten hier. Maar de tijger is het daar niet altijd mee eens. Helaas zijn het vooral de vrouwen, die overdag de jungle ingaan voor hun noodzakelijke hout- en grasvoorraad, die slachtoffer worden. Hout om te verwarmen en koken, gras voor het voeden van hun vee. Maar men neemt de tijger niets kwalijk, dat is het paradoxale. Vergelijk het een beetje met de terugkeer van de wolf in West-Europa. Wil je vooral de wolf beschermen of de slachtoffers van de wolf? Nieuwe dilemma’s in een snel veranderende wereld, waarin de natuur zich geheel terecht ook laat gelden. Enfin, bekijk de aangrijpende documentaire en stel jezelf de vraag in hoeverre de mens zich de hele aarde mag toe-eigenen.

Er komen nog meer verrassingen uit de hoge hoed. Manju heeft een eigen YouTube-kanaal.

Manju Mahatara - YouTube

Beter dan deze opnames kan ik de jungle niet beschrijven. Professionele opnames met een professionele camera. Die camera gaat eind van de middag mee naar de rivieroever, waar we samen de zon zien zakken. Elke dag opnieuw verschijnt een oranje-gele bol boven de jungle, die langzaam neerdaalt tussen de wilde dieren.

Voor het fotograferen van enkele van mijn yaksjawls worden beide camera’s ingezet. Manju fungeert als hoofdmodel. Ik hoef verder niets te doen, alleen vol bewondering en plezier toekijken. Deze sjawls zijn slechts voorbeelden van de vele andere die ik mee naar huis neem. Later meer details hierover en de mogelijkheden om een of meer prachtige niet kriebelende wollen sjawls rechtstreeks bij mij te bestellen. Ik spreek de ‘angst’ uit dat straks vooral naar de meisjes gevraagd wordt in plaats van naar de sjawls. Opnieuw hebben we enorm plezier met elkaar.

Aan de rivieroever ontmoet ik junglegids Krishna opnieuw. Hij kan pas echt meepraten over het risico van de tijger. Een aantal jaren geleden begeleidde hij een Nederlander en werd plotseling aangevallen door een tijgermoeder, die haar jongen wilde beschermen. De Nederlander klom zes meter hoog in een boom, bleef daar twee uur zitten. Krishna was nog net in staat de reddende olifanten op te roepen, maar werd later zwaargewond afgevoerd naar het ziekenhuis. De littekens in zijn gezicht zijn vereeuwigd, maar Krishna is onbreekbaar gebleken.

Tot zover mijn laatste uurtjes op deze plek. Tot snel, vanaf Bardia Homestay.

Liefs,

Mieke