Studeren in Nepal

Studeren in Nepal

De drie oudere studentes die ik al wat jaren volg – Chitra, Sabina en Asmita – zijn op het punt van vervolgstudie aanbeland. Hiervoor hebben zij begin november een toelatingsexamen gedaan, Sabina en Chitra voor geneeskunde, Asmita voor verpleegkunde. Voor beide studies deden maar liefst zo’n 25.000 kandidaten dezelfde toets, zowel met het oog op toelating als op een studiebeurs. Uiteindelijk komen tweehonderd studenten in aanmerking voor een beurs, dus een week vol spannende afwachting volgde. Eergisteren kwam het verlossende bericht, goed en slecht nieuws. Alle drie de meisjes hebben hun toets doorstaan, maar behoren niet tot de uitverkorenen voor een beurs. Alleen degenen met de hoogste scores kunnen zes jaar studeren op kosten van de overheid.Van de massa kandidaten hebben zesduizend studenten de toets positief afgesloten en daarvan kunnen er doorgaans nog ruim vijftienhonderd een studie aanvangen op kosten van hun rijke familie. Nog een lange weg te gaan.

Chitra was in eerste instantie natuurlijk van slag, maar herpakte zich snel. Zij blijft vastbesloten volgend jaar een nieuwe poging te doen. De wijze van examineren was haar onbekend en nu zij dit eenmaal kent kan ze zich anders en beter voorbereiden. Maar ja, ook volgend jaar blijft de kans klein. En wat gaat zij in dit tussenjaar doen? Allemaal vragen die vooralsnog geen duidelijk antwoord in zich dragen, maar waarover we wel de komende weken van gedachten kunnen wisselen, op zoek naar nieuwe mogelijkheden. In een videogesprek met Toos en Hugo, later op de dag, kwam het probleem ook uitgebreid aan bod. Zij denken mee en samen hopen we Chitra naar haar einddoel te begeleiden. In hoeverre dit ook lukt voor Sabina en Asmita durf ik niet te zeggen, veel zaken draaien helaas om geld. Sinds een jaar werk ik regelmatig als surveillant aan de Universiteit Maastricht en zie vele buitenlandse studenten. Een heerlijk beeld, die vermenging van culturen. En dan zie ik in gedachten deze meisjes daar al tussen zitten. Maar dat blijkt niet eenvoudig te bereiken. Toch zoeken we ook naar mogelijkheden in het buitenland. Voor sommigen loopt de weg naar hun doel in een rechte lijn, voor velen in kronkels met vallen en opstaan. That’s life en mij niet onbekend.

Toen Mina in die fase zat heb ik ook een zoektocht naar studie-mogelijkheden ondernomen en gemerkt hoeveel muren en hindernissen je daarin tegenkomt. Totdat zij zelf de opleiding tot stewardess in Kathmandu ontdekte. Een relatief korte en betaalbare opleiding met serieuze kansen op korte termijn. Dat is inmiddels gelukt. Het was niet haar droom, maar wel te realiseren, al kon er ook veel misgaan in de gestelde voorwaarden. Ik wijs de meisjes vaak op de mogelijkheden een jaar als au pair in het buitenland te verblijven. Een gunstige manier om veel ervaring op te doen, royaal zakgeld, kansen om te reizen en een netwerk op te bouwen. Tot dusver wordt niemand enthousiast. We kunnen niet meer dan proberen, ook geluk is vaak een doorslaggevende factor.

Dit gezin van negen personen heeft tot drie jaar geleden in een armoedig huisje gewoond. Het krioelde er van de muizen, vertellen ze. Ik ben er een keer geweest en best geschrokken. Toch kijken zij met plezier terug op deze tijd. Gisteravond viel hier het licht een tijdje uit en zaten we gezellig bij elkaar. Er werden een paar zaklantaarns opgetrommeld. Dit herinnerde hun aan al die jaren zonder elektriciteit. Ze deelden een bed met drie personen. Hun oom , die vaak aanwezig was, vertelde spookverhalen voor het slapengaan, waarna de meisjes in bed nog een tijdje nagriezelden. Iedereen wilde in het midden liggen, want dan was je veilig tegen de spoken. Gierend van de lach komen deze herinneringen bovendrijven. Het had ook iets knus en intiems. Tussen de oudste en jongste zus zit een verschil van vijftien jaar, met name een groot verschil in beleving door de snelle ontwikkeling van het internet. Toen hun buurman als eerste een smartphone bezat en video’s kon ontvangen slopen de meisjes naar buiten om door een raampje mee te kunnen kijken. Eenmaal ontdekt werden de gordijnen gesloten. Nu staat hier een groot televisiescherm, heel fijn natuurlijk, maar ook met verlies van de gezelligheid van oude tijden. Of de eerste motorfietsen, ooit ook zo’n nieuw fenomeen. Zodra de meisjes in de verte een motorgeluid opvingen renden ze naar buiten om deze machine te kunnen zien en vooral ruiken.

Ik herken deze herinnering vanuit mijn jeugd in de jaren zestig. In ons gezin van zeven heerste veel gezelligheid, maar wij waren zo ongeveer de laatsten met een kleurentelevisie en een telefoontoestel in huis. Voor een koninklijke bruiloft gingen wij bij de buren kijken. En zo haalden we gezamenlijk herinneringen op, Nepal en Nederland. Als je mensen echt leert kennen blijkt vaak dat er meer overeenkomsten zijn dan verschillen. Jammer dat nog velen andere culturen als bedreigend zien. Voor mij vormt deze uitwisseling steeds weer een verrijking. Inmiddels kan ik me een leven zonder niet meer voorstellen. Mijn leeftijd wordt voelbaar, geen idee hoe lang ik deze zware reis nog kan maken, maar ik hoop een zaadje geplant te hebben dat doorgroeit naar een blijvende en intieme vriendschap tussen oost en west. Niet alleen een zaadje is geplant, maar binnenkort ook een bolletje. Op goed geluk heb ik veertig tulpenbollen meegenomen naar hier, in kleine pakketjes tussen mijn bagage. Ik vind het een leuk idee om deze bloem, als symbool van Nederland, hier en daar uit te delen als teken van verbinding. De school en enkele families hebben de bolletjes ontvangen en hopen komende lente de resultaten te aanschouwen. Via een YouTube video heb ik de instructies erbij gegeven. Benieuwd of onze tulp kan aarden in Nepalese bodem. Ik heb er alle vertrouwen in en verheug me al op de eerste foto’s.

Weer een lange nacht slaap achter de rug, zonder spoken, muizen of andere nachtmerries. Diwali valt dit jaar samen met de opening van het carnavalsseizoen. Ik ben geen liefhebber van dit soort druk gefeest, maar kan me er hier niet helemaal aan onttrekken. Door het overlijden van grootmoeder afgelopen voorjaar is deze familie een jaar lang in een soort van rouw en worden de festivals op zeer bescheiden wijze gevierd. Misschien een geluk bij een ongeluk voor mij?

Liefs,

Mieke