Kiwanis Nepal

Bezoek aan Kiwanis Nepal

Gisteravond sprak ik af met studentes Chitra en Asmita, bij de Garden of Dreams. Beiden kwamen apart, achterop een motorfiets. Samen zouden we alle materialen van hun voormalige school in Bardia bij elkaar verzamelen. Eerst naar de boekhandel. De zeer vriendelijke medewerker, groot liefhebber van literatuur, had de boekenlijst al bij elkaar verzameld. Op ons verzoek dit uit te breiden naar boeken over ecologische thema’s kwam hij met een prachtig geïllustreerde verzameling, helemaal passend binnen mijn plannen. Ook de meisjes zoeken driftig mee en zo komen we samen tot een goede collectie, passend binnen de schoolbibliotheek van BBAS in Bardia. De medewerker, Raman, is nogal gecharmeerd van ons gezelschap en zoekt er graag wat relevante literatuur bij. Als hij de rekening opmaakt ben ik stomverbaasd, had op het dubbele gerekend. We krijgen korting.

Terwijl Raman de boeken zorgvuldig gaat inpakken en administreren gaan wij door naar de zaak van muziekinstrumenten. Er zijn trommels, gitaren, ukeleles en keyboards. Uiteindelijk kiezen we alleen voor het keyboard, omdat de andere instrumenten ofwel in Bardia te koop zijn ofwel moeilijk te bespelen. Later komen er bij een andere zaak nog enkele tamboerijns bij. Met het oog op het komende Diwali-festival kunnen deze instrumenten hun waarde al bewijzen.

In deze straat bevinden zich met name sport- en muziekwinkels. Dan wordt het tijd voor sport. Wederom een vriendelijke verkoper, die graag met ons meedenkt. We beginnen met twee enorm lange speren, javelins. Gezien de steeds grotere dreiging van wilde dieren in de woonomgeving van Bardia zie ik deze speren al snel als wapen. Maar junglemeisjes zien dit echt anders. Zij omarmen hun fauna, ook al loopt het soms slecht af. Chitra oppert dat het speerwerpen misschien wel is uitgevonden nadat men deze wapens niet meer wilde gebruiken om te doden. Dan gaan we door naar volleybal. Twee goede ballen en een supersterk net. De palen worden ter plekke wel bij elkaar gezocht. Tot slot nog enkele badmintonsets met shuttles en klaar is Kees. Ik pretendeer zeker niet dat ik ook maar enige bijdrage kan leveren aan verdere ontwikkeling van de sport in dit land, maar wat ik tot dusver gezien heb vind ik het nog steeds een aanfluiting dat al deze supertalenten geen kans krijgen om nationaal of internationaal te stralen. Ik heb Nepal nog nooit zien deelnemen aan de Olympische Spelen, terwijl ik steeds hoor dat ze daar enorm naar verlangen. Talent in overvloed, maar gebrek aan sponsors. Ook hierin is de wereld keihard. Uitbreiding van materialen biedt in ieder geval een kans om te genieten van sport. En voor sommige sporten is in de basis niet eens materiaal nodig. Denk aan de Ethiopische marathonloper Abebe Bikila, die blootsvoets Olympisch goud behaalde.

Chitra en Asmita willen absoluut niet dat ik ook maar een gram te veel moet dragen. Zij nemen alles over. Als we even later de boeken gaan afhalen biedt de ontwapenende verkoper aan mee te lopen tot aan een taxi. Tijdens het spitsuur is er geen lege taxi te vinden, dus loopt hij met ons mee tot aan een restaurantje. Daar strijken we neer voor een avondmaaltijd. Boekhandelaar Raman loopt terug naar zijn zaak, neemt mijn aanbod voor een drankje niet aan. De meisjes kiezen opnieuw voor iets lekkers en vrij onbekends, pizza moet het worden. Heerlijk om deze studentes zo te verwennen. Zij vinden het fijn en vanzelfsprekend om voor mij te zorgen, mijn bagage te dragen. Dat mag beloond worden.

Lopend belanden we uiteindelijk op mijn kamer en worden alle aankopen gestald. We kletsen nog wat en dan vertrekken zij per taxi naar hun kamertje. Morgen bezoeken we gezamenlijk de Kiwanis Nepal, een wereldwijde organisatie, vergelijkbaar met de Lionsclub. Onze vrienden Toos en Hugo zijn lid, zeer betrokken bij mijn project hier en ontdekten dat de Kiwanis zich snel uitbreiden in Nepal. Vervolgens heb ik hun visie en website bekeken en zie serieuze kansen om aan te kloppen voor ondersteuning bij een project in Bardia. Zoals vele NGO’s gaat de aandacht van de Kiwanis in eerste instantie ook uit naar projecten in de meest bekende plaatsen. Kathmandu, Pokhara en de omliggende Himalayagebieden hebben al aardig wat donaties ontvangen. Het verafgelegen Bardia is wel vaker een vergeten kindje. Niet geschoten is altijd mis, dus we gaan het gewoon proberen.

De volgende ochtend dwaal ik lekker rond en besluit na lange tijd tot een bezoekje aan Pumpernickel, het gezellige koffietentje met westerse broodjes. Ik kwam er regelmatig, maar twee jaar geleden bleek de zaak gesloten. Nu snap ik waarom, ze hebben flink verbouwd en uitgebreid. Ik informeer naar de oude man achter de bar die mij altijd herkende en vriendelijk groette. Hij blijkt ernstig ziek te zijn, maar enkele andere medewerkers herkennen mij en zijn blij dat ik terug ben. Ik stel voor later samen met Chitra terug te komen en op de foto te gaan, met name als groet naar de oude medewerker. Ook hier een en al hartelijkheid, mijn dag is alweer goed.

Chitra ontmoet ik rond het middaguur en samen zoeken we naar het kantoortje van de Kiwanis. Na enig zoekwerk vinden we de juiste plek op twee hoog, via een smal trappenhuis. Er zit een jonge man achter een bureau, ik vraag of hij tijd heeft voor ons. Ja hoor, kom binnen. De man blijkt echter een medewerker, zijn baas is enkele dagen in het buitenland. Jammer, maar ik wil toch graag iets achterlaten en stel voor begin december terug te komen voor een gesprek met zijn baas. Deze blijkt notabene uit Bardia te komen. Aha, dat is interessant. Dan zal zijn hart zeker een rol spelen in onze voorstellen. Goed om te weten. De medewerker stelt voor alvast een mailbericht te sturen. In tussentijd kan ik met een aantal mensen discussiëren over een goed voorstel. Zelf denk ik in dit geval niet aan het schoolproject, daar gaat genoeg aandacht naar toe. Thakurdwara, het dorp in Bardia, heeft meer behoeftes. Mogelijk iets op medisch gebied. In ieder geval is er een soort van contact gelegd en gaan we er serieus mee aan de slag.

Massages zijn hier overal, ik kies altijd voor Bhima. Maar deze dag valt mijn oog op Thai massage, een soort shiatsu. Wetend dat Bardia op dit gebied weinig te bieden heeft besluit ik mezelf nog een keer te verwennen. Zeker nadat mijn laatste behandeling voor dystonie een beetje is misgegaan gun ik mezelf verlichting van mijn klachten. Tenslotte vraagt deze reis ook best veel van mij. Chitra gaat op zoek naar een extra reistas, ik loop binnen bij de massagesalon. Thai massage, okay mam. Ik word naar een kamertje begeleid en neem plaats. Uit ervaring weet ik dat je bij soort massage je kleren gewoon kunt aanhouden, maar de masseuse denkt daar duidelijk anders over. Ben ik wel duidelijk geweest? Jazeker, maar zij is een beginner en dat moet ik weten. Als ik uiteindelijk overstag ga en mijn kleren uittrek hoor ik aanhoudend dat Nisha – zo heet de jonge vrouw – een beginner is. Ik ben dus haar proefkonijn. Zal ik protesteren en zeggen dat ik toch echt voor iets anders betaald heb? Ofzal ik mezelf overgeven aan de situatie? Ik besluit tot het laatste, zeer niet-Nederlands. Geen zin in het halen van mijn recht of gelijk, maar go with the flow. Ook dat hoort bij ontspanning. En dan blijkt alles heel goed uit te pakken. Nishapraat weliswaar best veel, maar ik laat het over me heen gaan. Ze is enthousiast en masseert goed. Dat telt.

Mijn laatste nacht in Kathmandu. Morgen overnacht ik in de hobbelbus. In de ochtend brengt Dawa de laptops terug, Chitra en Asmita komen dan ook al deze kant uit met hun bagage. Samen kunnen we vervolgens de laptops uitdelen en de bulk aan bagage goed ordenen voor de nachtreis naar Bardia. Ik profiteer nog even van een comfortabel bed en hoop wat extra uurtjes slaap mee te pakken.

Tot snel, vanuit Bardia.

Liefs, Mieke