Lachende boeddha's

Lachende boeddha’s

Vanochtend bij het ontwaken was ik nogal somber. Daar kunnen altijd redenen voor zijn, maar ook gewoon het gevoel van dat moment. Kip of ei? Omdat ik vooraf niet precies wist hoe lang ik in Kathmandu zou moeten zijn had ik mijn kamer geboekt voor drie nachten. Gewoon verlengen, dacht ik daarna. Maar opeens was de prijs flink gestegen en dat geld besteed ik uiteraard liever aan andere zaken. Dus, op zoek naar een nieuwe aanbieding. En dat lukte, tenslotte ben ik Geniuslid van booking.com. De hele handel weer inpakken, efficiënt en systematisch, afrekenen en van twee hoog naar beneden. Helpende handen staan altijd gereed in Nepal.

Een taxi brengt mij tot aan de voordeur van het volgende hotel, maar bij gebrek aan liften in de meeste hotels hier mag ik de bagage heel wat trappen omhoog sjouwen. Dan heb ik mijn krachttraining voor vandaag maar alvast gehad. Ik ben vroeg, kan nog niet naar mijn kamer, dus neem een ontbijt op de Rooftop. Dat zijn standaard eieren voor mij, in Nepal. In ben geen zoetekauw en broodjes kaas worden hier niet geserveerd. De eigenaar en kelner bedienen mij zeer hartelijk, de lach komt al een beetje terug op mijn gezicht en in mijn hart. Vervolgens slenter ik door wat onbekende straatjes, waar de armoede duidelijk meer zichtbaar is dan in de toeristenwijk Thamel. Chitra had een probleem met haar laptop en vroeg mij om hulp, dus ga ik op zoek naar een IT-specialist. Ooit eerder vond ik er een in deze hoek, maar vooralsnog wil dit niet erg lukken.

Toch maar terug naar Thamel dan? Laat ik het openbaar vervoer eens nemen. Een fietsriksja in plaats van een taxi, altijd een avontuur. Het is heel wat jaren geleden dat ik voor het laatst in zo’n koets moest klimmen. Inmiddels ben ik ook wat jaartjes ouder en stijver, maar met wat moeite lukt het nog. Het zijn altijd iele mannen die een fietsriksja besturen, maar een kracht die zij tentoonspreiden! Ongekend. Op dit moment zit ik alleen in het karretje, maar in India heb ik ook vaker samen met Anton (1.92 meter) dit vervoer gebruikt en werden we probleemloos naar onze bestemming getrapt. Niet alleen de dragers in de Himalaya, ook deze mannen verdienen een lintje. Maar ik vrees dat hij enkel en alleen een kleine dagopbrengst binnenhaalt, misschien net genoeg voor een maaltijd. Als ik hem na afloop de roepies overhandig verschijnt er een lach op zijn gezicht. Lachende boeddha’s vind je hier aanhoudend, ongeacht de zware leefomstandigheden.

En ondanks de vreselijke verkeershectiek is het geduld hier jaloersmakend en irritant tegelijk. Wachten op een gaatje om over te steken? No way, lukt nooit. Je steekt over en dan stuurt iedereen heel organisch om je heen.

Ook in Thamel geen IT-specialist. Men verwijst mij naar de bekende straat waar ik ooit eerder goed geholpen ben. Ik stel het uit tot morgen, als ik Chitra weer ontmoet. Dan maar verder met de boekenlijst. Jacqui stuurde mij per app een paar foto’s van vodjes papier door waarop de gewenste boeken genoteerd staan. Deze wil ik eerst laten printen alvorens ermee naar de boekhandel te stappen. Eenmaal gelukt door naar een boekwinkel die ik tijdens mijn vorige reis samen met Mina ontdekte, op Kanti Path. De aanwezige medewerker, een vrij jonge man, bekijkt de boekenlijstjes en weet uit zijn hoofd welke boeken hij in de zaak heeft. Een hoofd vol boektitels, ongelooflijk. Deze man heeft geen computer nodig. Ook kan hij voor verschillende leeftijden Nepalese boeken leveren over ecologische thema’s. Ik stel voor dat hij de boeken bij elkaar zoekt, deze in een doos plaatst en dat ik ze morgen afhaal. Op mijn vraag of ik iets vooruit moet betalen antwoordt hij ‘if you have a good heart it is okay for me’. Vertrouwen in plaats van wantrouwen op voorhand, daar houd ik van.

Ik vraag hem naar een zaak voor sportmaterialen en muziekinstrumenten. Deze staan op een ander wensenlijstje vermeld. Vandaag informeer ik naar de mogelijkheden en prijzen, morgen ga ik over tot aankoop. Met behulp van Chitra en Asmita krijgen we de hele handel wel op hun bestemming, dat heb ik vaker ervaren. Kan niet bestaat niet in Nepal, gewoon een kwestie van stapelen. Eerst de muziekzaak binnengestapt, ook daar goed geholpen. Vervolgens naar de sportartikelen. Het is duidelijk waar ik morgen moet zijn, de winkels liggen dicht bij elkaar, dus zeker handig. Ik voel de wind weer in mijn rug, alsof alles begint te stromen. Dit gevoel wordt nog versterkt als ik op zoek ga naar een pinnetje voor het vervangen van mijn SIM-kaart. De man wil er geen geld voor, maar neemt mijn telefoon en plaatst mijn Nepalese SIM-kaart gewoon naast mijn Nederlandse, zodat ik beide kan gebruiken. Daarna schept hij er genoegen in mijn hele telefoon op te schonen. En daar zit nogal wat rotzooi in, die ik zelf niet herken. Steeds vaker krijg ik een hekel aan dit ding, maar ja, zonder lukt ook niet meer. Het moet gewoon werken en dat doet het na deze schoonmaak stukken beter. De zoveelste lachende boeddha van deze dag. Mijn stemming is ten positieve omgeslagen.

Op zoek naar mijn nieuwe hotel raak ik de weg kwijt, ongewoon voor mijn doen. Uiteindelijk word ik geholpen door een groepje jonge mannen die mij ‘mama’ noemen. Dat ben ik in hun ogen natuurlijk ook. Mijn kamer is gereed en ik mag met mijn bagage per trap naar de derde verdieping, geholpen door de portier. Prima plek. Ik houd een siësta, hoog tijd daarvoor. Morgen een nieuwe dag. Later ga ik alleen nog de deur uit voor een lichte maaltijd op een steenworpafstand. De dag begon met ei, ik eindig met kip. En zo komen we terug bij de kip of het ei en is het cirkeltje weer rond.

Tot de volgende.

Liefs, Mieke