Vervolg van mijn weg naar Zen

Vervolg van mijn weg naar Zen

Gisterochtend mocht ik eindelijk plaatsnemen op de massagetafel van Bhima. Ik gunde mezelf een behandeling van twee uur. Geen haast, proberen me helemaal over te geven aan de broodnodige ontspanning. Bhima kent mij een beetje, mijn lichaam eveneens, dus dat voelt heel vertrouwd. Een klein tenger vrouwtje, ik schat dat ze de vijftig kilo niet haalt, met handen die kunnen zien waar de blokkades zitten. En dat waren er heel wat, gevoed door de achtbaan. Af en toe wat bijpraten, maar gelukkig ook genoeg stiltes. Langzaam kwam ik in een soort van trance, maar tegelijkertijd probeerde ik me in te leven in een blinde. Ik vroeg haar of ze zich een voorstelling van mij kan maken. Dat kan ze niet. Ook kleuren zijn haar onbekend. Ze weet niet hoe haar zoontje Souvenir eruitziet. Ze vertelt dat hij zijn autootje mee naar bed heeft genomen, kon er geen afstand van doen. Bhima houdt enorm van lezen en heeft in braille literatuurwetenschappen gestudeerd. Tegenwoordig maakt zij vooral gebruik van audio-boeken. Na twee heerlijke uren besluit ik dat ik best nog een keertje wil, dus maak ik een afspraak voor de volgende dag.

In de middag wacht ik op Dawa, de man die Bright Futures of Bardia in Nepal representeert en tevens actief is als berggids. Hij heeft mij vorige keer goed geholpen door de chromebooks mee te nemen naar een vriend, voor refurbishing. Ook deze keer helpt hij mij waar nodig met zijn contacten. En dan meldt Bishesh Gautam zich, hij wil me zien. Even later staat hij al bij mijn hotel en praten we langdurig bij op mijn kamer. Bishesh ontmoette ik vijf jaar geleden in Bardia. Hij werkt in Kathmandu voor het Ministerie van Onderwijs en is nogal onder de indruk van mijn betrokkenheid bij de plek waar hij vandaan komt. We hebben regelmatig contact online. Hij nodigt me uit voor een tripje naar Nagarkot, in de bergen, om de zon onder te zien gaan. Maar ik wacht langdurig op Dawa en kan niet weg. Misschien lukt Nagarkot een andere keer.

Bishesh vertrekt, Dawa komt. Hij bekijkt de chromebooks even goed en stopt ze een voor een in zijn rugzak om mee te nemen. Later vertrekken we samen naar café New Orleans en vertellen we over ons leven en betrokkenheid bij Bardia. Jacqui heeft hem binnengehaald, een heel fijn persoon, doet wat hij zegt en belooft. De afgelopen twee jaar is hij zelfs enkele maanden als berggids in het Oostenrijkse Lech actief geweest. Daar wordt steeds meer gebruik gemaakt van Nepalese gidsen. Ik vraag naar zijn eigen bergervaringen. De achtduizend meter heeft hij wel gehaald en bergtoeristen loodst hij regelmatig naar zesduizend meter hoogte. Ik had het er met Anjo al over, Nepalese mensen zijn duidelijk anders geëvolueerd dan wij. Behalve een zesde zintuig beschikken ze over onwaarschijnlijke krachten, vooral merkbaar in de bergen. Toen ik zes jaar geleden de Poon Hilltrekking deed zag ik tanige iele mannetjes met meer dan 35 kilo op hun rug omhooggaan. Volgens Dawa kunnen ze dit ook met nog heel wat kilo’s erbij. De man die een Amerikaanse koelkast op zijn rug omhoog hees verdwijnt nooit meer van mijn netvlies.

De drukke middag vormt een groot contrast met de rust van de ochtend. Eenmaal op mijn kamer komen er weer appjes van Bishesh binnen om toch nog samen een glas te drinken. Het lijkt alsof hij geen ‘nee’ accepteert en dat begint me behoorlijk dwars te zitten. Ik ga nog even, maar echt goed voelt het niet. Linksom of rechtsom probeert hij zijn zin door te drijven. Afschudden dus, dit soort mensen.

Deze ochtend terug naar Bhima, voor een volgende stap naar Zen. Mijn probleemgebieden – nek, hoofd en schouders – worden langdurig onder handen genomen. Terug buiten zie ik vele appjes binnenkomen van mensen die zich afvragen of ik veilig ben. Het bericht van de aardbeving leidt al snel naar mij, wetend dat ik in Nepal verblijf. Inmiddels hoor ik wel dat de mensen in Bardia schokken hebben gevoeld, maar schade is er niet.

In de avonduren ga ik eten met vier studentes uit Bardia. Zij wonen en studeren nu in Kathmandu en worden allen financieel ondersteund vanuit bekenden in Nederland. De afgelopen tijd hebben zich opnieuw twee mensen gemeld met het aanbod om een student te sponsoren met een bedrag tussen de dertig en veertig euro per maand. Zo leuk dat er dan ook onderling online contact ontstaat en ik nu cadeautjes voor deze meisjes mag overdragen.

In café Gaia komen we bij elkaar: Chitra, Asmita, Sabina en Shristi. Vrienden Toos en Hugo trakteren vanuit Nederland op dit etentje. De meisjes genieten, er valt veel bij te praten. Vandaag hebben Chitra en Sabina een entree-examen gedaan voor een studie geneeskunde. Helaas zijn er velen die dezelfde ambitie hebben, dus nu is het afwachten wie het geluk heeft om daadwerkelijk arts te kunnen worden. Voor Asmita staat voor maandag een toets op het programma. Zij wil verpleegster worden. Meisjes met talent en ambitie, hopend op een baan waar hun hart naar uit gaat en een waardevolle bijdrage aan hun gemeenschap willen leveren. Bovendien mooi om straks hun familie te kunnen ondersteunen en uiteindelijk onafhankelijk te zijn van steun van buitenaf. Samen met Chitra voer ik een video-gesprek met Toos in Nederland, even later hetzelfde voor Shristi en Sabina met Sharlene in Schiedam.

Heb jij ook interesse in persoonlijk contact met een student in Nepal? In veel gevallen hoeven wij er geen boterham minder om te eten en zij hebben een echte toekomst. Op die manier is delen echt vermenigvuldigen.

Over enkele dagen gaan de meisjes per bus terug naar Bardia, vooral voor het komende Diwali-festival. Ik heb besloten me bij hen aan te sluiten en samen de busrit van twintig uur te doorstaan. Voor mij ideaal om niet alles zelf te moeten uitzoeken en hulp te krijgen met mijn bagage. De rest van die busrit zal ik wel overleven. Verstand op nul, blik op oneindig.

Je begrijpt dat de weg naar Zen nog lang is, maar er is een begin.

Voor jullie allen een goed vervolg van dit weekend,

Tot snel,

Mieke