Van achtbaan naar Zen

Van achtbaan naar Zen

Laat ik beginnen met het grote nieuws van deze ochtend. Nepal is opnieuw getroffen door een stevige aardbeving. Deze keer in het westen van het land, op slechts 120 kilometer noordelijk van Bardia. Momenteel verblijf ik nog ik Kathmandu, volgende week zal ik in Bardia arriveren. Mijn Friese vriendin Sonja, woonachtig in Bardia, appte mij vanochtend vroeg al over deze ramp. Ik heb niet de indruk dat Bardia zelf schade heeft opgelopen, dit beperkt zich vooral tot een deel van de Himalaya. Maar goed, als de schokken tot in New Delhi gevoeld zijn dan heeft de aardbeving daar flink huisgehouden. Verder is het nu vooral wachten op officiële nieuwsberichten en cijfers.

Voordat ik overga naar mijn verdere ervaringen even iets rechtzetten. In mijn vorige blog schreef ik over de klankschalen, die ik ‘blows’ noemde. Het zijn echter ‘bowls’, voor alle duidelijkheid. Wellicht gevolg van mijn jetlag, deze vergissing.

Dan nu verder met de afgelopen dagen. Eigenlijk te veel om op te noemen en schrijven, maar ik ga het toch proberen. Vanaf mijn aankomst voelt het alsof ik in een achtbaan zit en er niet gemakkelijk uit kan ontsnappen. Heel leuk en interessant allemaal, de mensen met wie ik al in contact ben geweest, maar de kans om rustig te acclimatiseren was er nauwelijks. Na mijn eerste nacht met opnieuw weinig slaap bleek dat Jacqui en Anjo er al op uit waren voor een ochtendwandeling. Samen een sober ontbijt genomen, nog wat gekletst en vervolgens afscheid genomen van Jacqui, die voor haar vlucht naar Johannesburg naar de luchthaven vertrok. Zij is lifecoach en reist hiervoor als digital nomad de wereld rond. Op weg naar Zuid-Afrika zou ze haar echtgenoot in Dubai ontmoeten voor een nachtje en volgende week zit ze ‘gewoon’ weer in Australië. Zij hebben geen vaste woonplek, met uitzondering van hun huis in Italië, waar ze langdurig hebben gewoond. Anjo zou pas rond middernacht terug naar Sydney vliegen, dus hadden wij een dagje samen. Vorig jaar hebben we elkaar al ontmoet in Den Bosch tijdens haar familiebezoek aan Nederland en reis door Europa met haar gezin. De klik tussen ons bleek toen al goed, nu alleen nog maar meer.

Per goedgevulde taxi zijn we naar de toeristenwijk Thamel vervoerd en hebben alle bagage in mijn nieuwe hotel gedropt. Voor Anjo was dit het tweede bezoek aan Nepal, voor mij het zevende. Vier jaar geleden, nog voor corona, was ze hier met het hele team van Bright Futures of Bardia en heeft weinig kans gezien om rustig rond te slenteren. Samen besloten we er een feestje van te maken en heb ik haar rondgeleid langs de leuke eettentjes en winkeltjes met al die prachtige Nepalese spullen. En dat is gelukt! Begonnen met een goede cappuccino en taart bij Café New Orleans. Daar kwam de eerste bekende al aan. Ram Sapkota, de ober uit Bardia, blij met ons weerzien. Twee maanden geleden werd zijn eerste kind geboren, in Bardia, en nu is hij alweer terug in Kathmandu voor een lange werkperiode. Trots toont hij foto’s. Maar daar moet hij het nu vooral van hebben. Zijn vrouw mag hun zoontje elke dag vasthouden en voeden, Ram zelf moet zorgen voor brood op de plank. Of Dhal Baat in dit geval. Ik moet er niet aan denken, zo pijnlijk om langdurig op afstand van je gezin te moeten zijn.

Tijdens mijn vorige reis heb ik op social media een oproep geplaatst voor financiële ondersteuning van Bhima, de blinde masseuse bij wie ik altijd langs ga voor een uitgebreide behandeling. Zij voedt in haar eentje haar zoon van negen op. Souvenir heet het jongetje en vorige keer heb ik hem ontmoet. Door corona vielen zo ongeveer alle inkomsten weg, dus Bhima had het heel zwaar. Anjo is de vrouw die meteen positief reageerde en sindsdien Bhima enorm helpt om verder te kunnen. Ze onderhouden online contact, maar nooit eerder hebben ze elkaar ontmoet. Ook dat plan was er voor die dag, dus samen naar Seeing Hands, zoals de organisatie van blinde masseurs heet. Manlief Anton is van meet af aan betrokken bij dit verhaal en besloot wat presentjes mee te geven voor Souvenir. Voor zijn eigen kleinzonen koopt hij regelmatig speelgoedautootjes en gunde Souvenir ook een mooi souvenir uit Nederland. Anjo en Bhima omhelzen elkaar en vertrekken samen voor een massage. Bhima’s cadeau voor Anjo. Souvenir pakt zijn cadeautje uit en straalt bij het zien van de kleine Bugatti. Zijn eerste echte speelgoedautootje! Hij kan zijn ogen en handen er niet vanaf houden. Ook Anjo heeft hem bedeeld met cadeautjes, vooral tekenspullen. Een half uur later toont Souvenir zijn eerste tekening van de Bugatti. Tja, toen was ik echt ontroerd. Om de dag verder goed te benutten besloot ik zelf te wachten met een massage tot de volgende dag.

Op zoek naar vilten spulletjes voor de verkoop is Anjo een zeer welkome gids. Zelf handelt zij in ‘sandfree beachtowels’, gefabriceerd uit recycled plastic. Zij is een creatief persoon en verzorgt de designs. Ik heb er al een mogen ontvangen en moet zeggen: prachtige uitvoering en heerlijk materiaal, echt een cadeautje. Wil je er meer over weten? Haar bedrijfje Full of Love and Colour kun je vinden op folccollective.com.au. Ik observeer hoe zij onderhandelt en waarop zij let bij het uitzoeken van de materialen. Kwaliteit voorop. Ik maak kennis met voor mij nieuwe begrippen. ‘Je bent nooit te oud om te leren’ was een van de vele wijsheden van mijn vader zaliger. Deze kennis kan ik de komende tijd goed gebruiken, maar daarover later meer.

Anjo kijkt haar ogen uit, zoveel winkels met kwalitatief hoge materialen en goed design. ‘Jij bent gevaarlijk om mee te winkelen, Mieke’ zegt ze gekscherend. Ik neem haar mee naar de goede plekjes en de rest doet zij echt helemaal zelf. Leuke ervaring en samen hebben we plezier voor tien. Nagenoeg uitgewinkeld speelt de honger weer op. De tuin van Gaia wordt het deze keer, een plek waar vooral toeristen komen, maar goed. Voor een sizzler heb ik veel over, heb er lang op moeten wachten tenslotte. Een cocktail erbij om te toosten op deze geslaagde dag en onze gesprekken gaan helemaal vanzelf. Na afloop kom ik terug van toiletbezoek en hoor mijn naam. Ajay Pant, de reisagent die ik acht jaar geleden op aanraden van Charlotte voor het eerst ontmoette, ook hier bij Gaia. De laatste jaren verblijft hij samen met zijn vrouw veel in Nieuw-Zeeland en toevallig is hij vandaag in Kathmandu geland. Hij schuift bij ons aan en we raken in een geanimeerd gesprek, met name over Anjo’s land Australië en Ajay’s land Nieuw-Zeeland. Even samen op de foto en een berichtje naar Anton’s dochter Charlotte, die inmiddels een leuk gezin heeft met twee kindjes.

Tot slot nog even naar de boekhandel voor een eerste oriëntatie. Anjo wil er lekker rondneuzen en graag een boek mee naar huis nemen. De zoon van de eigenaar staat in de zaak en herkent mij onmiddellijk. Vertelt wat hij zich herinnert van mijn vorige bezoek, de grote boekenaanschaf voor de bibliotheek in Bardia. Ook dat ik samen was met Mina, die nu als stewardess werkt voor Salam Air in Oman. De tijd staat niet stil en dat merk ik ook hier. Anjo heeft een brede interesse, met deze man voert zij eveneens een boeiend gesprek, over religie. Hindoeïsme als religie en Boeddhisme als levenswijsheid kunnen heel goed samengaan, geven mensen de nodige ruimte om hun leven zonder keurslijf te kunnen leiden. Nog even terug voor een laatste glas bij New Orleans en dan is het moment van vertrek aangebroken. Ram Sapkota regelt voor Anjo vervoer naar de luchthaven, we halen haar bagage op en dan zwaai ik haar uit. Voor ons beiden een prachtige dag, voor Anjo heerlijk om haar verhaal van de afgelopen weken in het Nederlands te kunnen delen en we spreken de hoop uit elkaar te blijven ontmoeten. In Nederland, Australië of halverwege, in Nepal. Daar is het uiteindelijk allemaal om begonnen.

Terwijl ik op het terras aan de voorzijde van mijn hotel mijn gedachten probeer te ordenen komt er een jonge Indiër bij als gezelschap. Tja, de achtbaan gaat nog even door, want ook hij heeft iets te melden. Hij handelt vooral met Duitsland en met name in dezelfde spullen als waar mijn oog op valt. Na Anjo’s leerschool krijg ik gratis nog meer informatie over do’s and don’ts wat betreft een handeltje met Nepal. Spiritueel gezien zit ik kennelijk op het juiste spoor. Wordt vervolgd.

Ik had deze blog graag willen afsluiten met Zen, maar vrees dat velen dan stoppen met lezen. Het wordt gewoon te lang, dus hebben jullie de dag van gisteren en vandaag nog tegoed. Morgen verder.

Liefs, Mieke