Een enkele blow.

Een enkele blow?

Dit zegt waarschijnlijk niemand iets, een enkele blow. Ik ga het uitleggen en breng meteen verslag uit van de enerverende afgelopen dag. Alhoewel, dag? Het was een aaneengesloten periode van lichte en donkere uren die ik hoofdzakelijk niet-slapend heb doorgebracht, ruim dertig uur in totaal. Regelmatig de klok verzettend kwam ik via diverse tijdzones en drie vluchten rond het middaguur aan in Kathmandu.

Eenmaal alleen, na het gebruikelijke afscheid van Anton, ben ik vooral op mezelf aangewezen. De nieuwe – derde - luchthavenvan Istanbul doorkruis ik voor de vervolgvlucht en het voelt alsof ik van de ene kant van de stad naar de andere reis. Wat een afmetingen! De overgang van het kleine Europa naar het immense Azië wordt hier symbolisch neergezet. Vervolgens beland ik in een rijtje van maar liefst tien vliegtuigstoelen ergens in het midden. Mijn linkerbuurman is in een felle discussie met de stewardess, er is duidelijk een probleem. Ik observeer het hele gebeuren en bedenk tegelijkertijd dat het steeds weer een wonder is hoe deze reus straks boven de aarde hangt en zo’n vierhonderd personen inclusief bagage van A naar B vervoert.

Terwijl de uren verstrijken merk ik dat de boosheid van mijn buurman omslaat in plezier. Zijn buurman aan de andere kant speelt het klaar hem enorm op te vrolijken. Ook ik word bij het gesprek betrokken. De een is Indiër, samen met zijn Duitse vrouw woonachtig in Hamburg, de ander Nepalees en wonend op Malta. Nepalees Hari heeft een groot gevoel voor humor, een goedwerkend medicijn tegen de boosheid van de Indiër Kumar, die aanhoudend in een deuk ligt. Hoe komen beide mannen in Europa terecht, is mijn logische vraag aan hen. Vooral vanwege werk, dat voor velen nog steeds noodzakelijk blijkt om huis en haard – al dan niet tijdelijk – in te ruilen voor een hard en eenzaam bestaan in een vreemd land. Hari komt tot de ontdekking dat hij en ik dezelfde vervolgvlucht hebben geboekt van Delhi naar Kathmandu. ‘We can travel together, if you like to’. Na ruim een jaar van afwezigheid bezoekt hij zijn vrouw, twee jonge dochters en andere familieleden om samen Diwali te vieren. Heel normaal voor vele Nepalese mannen. Om dezelfde reden reist Kumar naar zijn familie in India, vrouw en kind achterlatend in Hamburg. Hij verwacht eerder terug te keren omdat hij nu al het gemis voelt van zijn dochtertje van drie.

Op vliegveld Delhi ontstaat verwarring. Wordt onze bagage wel of niet automatisch doorgesluisd naar Kathmandu? Elke minuut wijzigt de berichtgeving hierover. Ik hoef nauwelijks iets te doen, Hari voert het woord. Gelukkig hebben we heel wat uren ter overbrugging van deze steeds wisselende informatie en moeten uiteindelijk toch onze bagage afhalen en opnieuw inchecken, mét de bijbehorende controles van vele details. Hoe kon ik bedenken dat ik al die uren in mijn eentje zou moeten overbruggen, wachtend op mijn derde vlucht? Hari is niet alleen onderhoudend, maar zorgt ook voor mijn bagage. In ruil daarvoor trakteer ik hem op een drankje in de Irish Pub van vliegveld Delhi. ‘Nog niet eens in Nepal gearriveerd en ik zit er alweer middenin’ denk ik bij mezelf. Reizen in mijn eentje brengt mij steeds opnieuw boeiende ontmoetingen met vreemdelingen.

Op de vlucht naar Kathmandu zorg ik er altijd voor een stoel aan het linker raampje te reserveren. Aan die kant glijden de Himalayatoppen voorbij. Ongeveer op gelijke hoogte van deze achtduizenders voelt het bijna alsof ik de toppen kan aanraken. En dan verschijnen de eerste huizen van Kathmandu. ‘Bijna thuis’, denk ik op zulke momenten. Het is weer gelukt, voor de zevende keer mag ik voet zetten op Nepalese bodem. Drie lange rijen later, voor visum- en paspoortcontrole, arriveer ik in de buitenlucht en neem afscheid van Hari. Meteen meldt zich een taxichauffeur, vriendelijk en goedlachs. Mijn vermoeidheid verdwijnt als sneeuw voor de zon, de ontwapening van Nepalese mensen werkt tegen vele soorten stress.

De Australian ladies Jacqui en Anjo zijn inmiddels onderweg vanuit Bardia, per binnenlandse vlucht. Het boutiquehotel in Bouddha biedt gelegenheid om de afgelopen 28 uur van me af te spoelen en nog wat rust te pakken. Even een kopje koffie op het terras, even deze dag overdenken voordat een nieuw hoofdstuk begint. Maar daar steekt mijn Duitse buurman op het terras een stokje voor. De jongeman stelt zich voor en begint aan een uitgebreide uiteenzetting over zijn nieuwe leven als digital nomad, tot in de diepste details. Ik probeer er nog een touw aan vast te knopen, totdat Jacqui en Anjo uit de taxi stappen en mij van hem bevrijden. Hun laatste dag in Nepal, mijn eerste van deze reis.

Vele malen had ik contact met Jacqui, maar het lukte nooit elkaar in levenden lijve te ontmoeten. Bijzonder om elkaar nu vast te kunnen houden en uren met elkaar door te brengen. Deze wereldvrouw neemt ons mee door de straatjes van Bouddha en al slenterend worden vele ervaringen uitgewisseld. Ik had geen flauw vermoeden van deze prachtige plek rond Kathmandu, met de enorme Boeddhistische stupa als middelpunt van een plein dat omringd wordt door gezellige winkeltjes vol spullen van hoge kwaliteit. Ik word ingewijd in de spirituele theorie van de klankschalen, die her en der te koop zijn. Jacqui en Anjo zijn er al bekend mee, de werking van deze ‘blows’ op lichaam en geest. Het voert nu te ver om een uitgebreide uiteenzetting te geven, maar interessant is het zeker. Ons lichaamsvocht dat in beweging wordt gezet door de klanken van deze esthetische schalen. Jacqui en Anjo hebben voor vertrek naar Bardia enkele dagen een meditatiesessie gedaan in Pokhara. Mogelijk zijn zij op dit moment meer dan ik ontvankelijk voor de klanken en hun werking. Maar ik sta er zeker voor open, alleen al vanwege mijn serieuze interesse in het Boeddhisme.

‘Just one blow’ is Anjo’s vaste besluit als we een zaak met klankschalen binnenstappen. Dit leidt voor haar inderdaad tot de aanschaf van een klankschaal, maar als blijkt dat er ook cashmere sjawls van hoge kwaliteit te koop zijn raken we alle drie geprikkeld om verder te gaan dan ‘just one blow’. Lang verhaal kort, uiteindelijk vertrekken we met tassenvol sjawls de winkel uit. Mijn lange bestellijst voor thuis moet ergens beginnen en dit is een gouden kans. En zo zie je maar dat Nepal steeds opnieuw leidt tot bijstelling van plannen. Voor je het weet loopt alles weer anders en dat is hier helemaal oké. ‘Go with the flow,more than just one blow’.

De dag wordt afgesloten in een sfeervolle restauranttuin, waar ik na urenlange onthouding van voedsel een zeer verantwoorde maaltijd van groente, naan en sappen tot mij neem. Wellicht het begin van een serieuze detox? Niet als zodanig gepland, maar wel helemaal passend in datgene wat reizen door Nepal zo aantrekkelijk maakt. Loslaten en meegaan met de stroom der dingen.

Dit begint smaakt naar meer.

Liefs, Mieke