En toen ging het licht uit.

Lieve lezers,

Dit verhaal is allesbehalve vrolijk, maar ik probeer er nog iets van te maken. De kogel is door de kerk: ik ga terug naar huis. Mijn verwondingen zijn zwaarder dan ik aanvankelijk vermoedde, waardoor ik de helletocht naar Bardia voorlopig niet kan maken. Gewikt en gewogen heb ik, zo snel geef ik niet op. Maar deze keer wint wijsheid en wil ik geen onomkeerbare risico’s nemen. Dus zo gauw mogelijk terug naar Nederland voor een goede medische check, vooral van mijn hoofd. De bloeduitstoringen in mijn gezicht zullen wel een keer bijtrekken, nu hebben ze alle kleuren van de regenboog. Jammer dat Carnaval nog even duurt, al houd ik dat altijd graag op afstand. Maar de hoofdpijnen baren me meer zorgen, daar wil ik toch meer van weten en geen domme risico’s mee nemen. Gisterochtend bij het wakker worden wist ik het zeker, toen ging bij mij het licht uit en heb meteen een terugvlucht geboekt voor de nacht van dinsdag op woensdag, via Qatar.

Gezichtsverlies speelt geen rol meer, dat heb ik letterlijk toch al opgelopen. Bovendien kan ik nu nergens van genieten, dus doodzonde om hier mijn tijd te verdoen met me ellendig voelen. Dan is toch echt Oost West Thuis Best. Misschien hadden mijn ouders een klein beetje gelijk (‘kinger, wat zeukt d’r zoë wiet?), maar dat geldt alleen als iets dergelijks gebeurt. En het gebeurde gewoon in Nederland notabene. Maar nu zit ik nog ver van huis in Nepal en goddank wel in Kathmandu, waardoor ik snel een vliegtuig kan nemen.

Vanochtend had ik ineens het idee voor een lichaamsmassage. Een beetje verwennerij heb ik wel verdiend. ‘Seeing hands’ hier vlakbij, de massage door blinden waar ik twee keer eerder was, leek met helemaal de juiste plek daarvoor. Hoe erg ook voor hen, eindelijk mensen die niet schrikken van mijn gehavende gezicht, dacht ik. En het relativeert weer even, want mijn wonden genezen waarschijnlijk, hun handicap is permanent. En Bima is er, het tengere vrouwtje dat mij eerder onder handen nam. Ze herkent me nog aan mijn stem en van naam. ‘Maria from Holland’. Ik dommel langzaam weg onder haar stevige handen en ineens zijn daar tranen die ik niet meer kan binnenhouden. Wat voel ik me kwetsbaar nu, ondanks het besef van Bima’s situatie, die als blinde vrouw in Nepal alleen een zoon opvoedt.

Bekenden hier betreuren mijn voortijdige vertrek net als ik, zijn ontzettend lief voor me. Sonja belt regelmatig en regelt dat de boeken naar Bardia gaan. Mina neemt een aantal spullen mee, waaronder de resterende laptops en mobieltjes. Schoolhoofd Bikram heeft de printer besteld en ontvangt van mij een bankoverschrijving. Vanmiddag was Ashish hier, keurig in studentenuniform en heeft een laptop gekozen voor zijn studie (foto volgt, Jacqueline). Blij dat de spullen goed terecht komen. We hebben heel wat uurtjes gepraat, hij heeft veel over zijn leven verteld waarvoor we eerder nooit echt kans zagen. Daarna kwam Mina terug, die voor deze nacht een kamer in mijn hotel mag gebruiken. We hebben samen kip tandoori met frieten gegeten, even met haar zussen gebeld. Zowel Mina als Ashish vinden het leven in de grote stad zwaar, verlangen vaak terug naar het ruime rustige Bardia. Maar ze zijn ook ambitieus, dus is dit de enige weg.

Blij dat ik van de meeste bagage verlost ben kan ik morgen nog even een paar inkopen doen en ‘s avonds naar de luchthaven. Als het dan toch moet liefst zo snel mogelijk. Er bestaat een reële kans dat mijn reisverzekering nog kosten dekt. De ambulancemedewerkers in Utrecht maakten me daarop al attent, dat ik daarvoor zeker in aanmerking zou komen. Maar toen dacht ik nog het hele programma te gaan afwerken.

En na zoveel onheil nog een keer ‘go with the flow’? We zullen zien, voorlopig lekker veilig thuis waar mij goede zorgen zijn beloofd door broeder Anton.
Er volgt zeker nog een blog om iedereen te informeren over de afloop. Vanuit Nepal deze keer nog een keer NAMASTE.