Zin in Zen.

Dag lezers,

Westerlingen die naar Centraal- of Zuidoost-Azië reizen hebben doorgaans ook in hun achterhoofd om daar een beetje Zen te worden, denk ik. Ik vorm daarop geen uitzondering en de ervaring heeft mij dit geleerd. Alleen, het duurt altijd even en tot nog toe betaal ik daarvoor – in geld, pijn of andere ellende – altijd een prijs, vooraf. Nou, wat zal het deze keer eens worden? Misschien wel helemaal niets. Aan de vele lieve reiswensen van jullie lezers zal het zeker niet liggen, die waren er volop, dus bij deze dank aan allen.

En aldus ging ik deze keer per trein naar de luchthaven, toch weer met volle bepakking, ondanks herhaalde waarschuwingen. Ik heb dat dan gewoon niet in de gaten. ‘Dit moet er nog wel bij kunnen, en dat past daar wel bij, Nepalezen doen nooit moeilijk’. Excuses zat. Maar eerst moet ik daar nog zien te komen natuurlijk. Vanuit Eva’s huis in Rhenoy nam ik de trein van Culemborg naar Schiphol met slechts een overstap in Utrecht Centraal. Ik sjouwde daarbij wel die 4 rugzakken, maar ach, een stukje lukt dat nog wel en voor mensen op leeftijd komt er zelfs wel eens hulp op gang. Utrecht Centraal: roltrap naar boven, dan horizontaal een kleine 200 meter naar het bestemmingsperron, stelt weinig voor. Maar ik had even niet gerekend met een te losse schoenveter, die mij deed struikelen. Binnen een halve seconde klapte ik met mijn gezicht volledig op de stenen ondergrond. Ineens veel volk om me heen. “Mevrouw, gaat het met u? Ik ben arts. Wat is uw leeftijd ?” En nog meer vragen. Ik voelde mijn neus, ik voelde bloed en ik voelde vooral dat het hiermee zou stoppen. Ineens was ik een slachtoffer, terwijl ik vol adrenaline op weg was naar mijn geliefde Nepal. Allemaal lieve mensen om me heen. Ik werd opgeraapt en een kamertje binnengeloodst, EHBO van de Spoorwegen, eerste testjes om vast te stellen of ik nog bij kennis was. Toen ambulancemedewerkers erbij gehaald. Twee mannen, waarvan de één leerling – tevens look-a-like van Rob Jetten mét bril - die vooral het werk deed. Het neurologische deel om te bepalen of ik wel mocht vliegen. Want dat er iets mis was aan mijn hoofd voelde ik heel goed en was vooral zichtbaar toen mij een spiegel werd voorgehouden: een groot ei op mijn voorhoofd en schaafwond dwars over mijn neus. Als backpacker ga je niet op chique, luxe of duur, maar met een verbouwd gezicht wil je ook niet graag over straat. ‘Daar gaat mijn reis met alle voorbereiding die gericht was op een gezonde en mooie tijd’, dacht ik als eerste. Binnensmonds ontsnapten mij vele vloeken.
Ik doorstond de neurologische tests met verve en mocht dus op weg, met een uur vertraging inmiddels (“gezondheid gaat voor het halen van uw vlucht, mevrouw”) en de medewerkers vonden mijn reisverhaal bijster interessant, dus voor hen een leuke ontmoeting. ‘Rob Jetten’ gaat zelfs komend najaar voor het eerst naar Nepal. Ik heb hem gefeliciteerd met deze goede smaak en verzekerd van een mooie reis met een heerlijk volk.

“Wilt u zich op Schiphol eerst melden bij de medische dienst? De controlemedewerkers zien iets aan uw gezicht en zullen vragen om een verklaring om te mogen vliegen.” Goed, ik dus eerst naar de medische dienst daar, waar de Antilliaanse medewerkster haar wenkbrauwen optrekt en van niets weet. Volgens haar ben ik volledig toerekeningsvatbaar hierheen gereisd en kan ik derhalve ook vliegend verder. Oké, dan naar de incheckbalie van Emirates. Wat loopt alles ineens soepel! Op zulke momenten vermoed ik een addertje onder het gras. Het gaat nog even door als ik in het dubbeldeks vliegmonster een royale stoel aan het raam heb en geen buren, waardoor ik gewoon een ligbed kan creeëren. Om nog maar te zwijgen van het aanbod aan films, die ik toevallig nog wilde zien (Free Solo en Bohemian Rhapsody), maar nooit lukte. Dit voelt als beloning en zo is de balans weer terug in mijn leven.

Dubai Airport: er komt geen einde aan de busrit van de ene naar de andere terminal en ik heb alle tijd nodig voor deze transfer. Dit lijkt wel een miljoenenstad, alleen de luchthaven dan. Het vervolg naar Kathmandu is primitief en een prima voorbereiding op wat mij te wachten staat.

Wanneer ik ‘s ochtends in de spiegel kijk schrik ik me een hoedje. Rondom mijn ogen donkerblauwe kringen, alsof ik zwaar mishandeld ben of gevochten heb. Ik heb de neiging me te verstoppen achter mijn sjaal, alsof ik inderdaad iets te verbergen heb. Nu ik al zoveel uren niet geslapen heb is het er niet beter op geworden, dus mogelijk vraagt dit om een overstap naar een plan B, wat ik nog niet bedacht heb, maar dat plan A niet gaat lukken is evident. Bishesh haalt mij van Tribhuvan National Airport, omhelst mij en neemt de bagage over. Hij brengt me naar mijn hotel en gaat vervolgens naar zijn werk bij het Ministerie van Onderwijs. Ik nodig hem uit voor een glas wij deze avond, maar weet eigenlijk al dat de rest van de dag neerkomt op uitrusten van heel veel.

Mina studeert computerkunde in Kathmandu en zij wil me zo snel mogelijk zien. Haar leg ik via een chat uit dat ik een probleem heb met mijn gezicht, ook pijn, enorm vermoeid ben, maar toch een uurtje aan haar wil besteden vanmiddag. Zij komt naar mijn hotel achterop een motor en heeft een lief roze armbandje voor mij bij zich, hetzelfde als zijzelf heeft, als teken van verbondenheid. Ik heb voor haar een aantal cadeautjes uit Nederland. We drinken iets, lopen daarna wat rond en spreken af morgenmiddag weer samen te komen om verder te dwalen, in de hoop dat ik mij beter voel. Later deze week ga ik een kijkje nemen op de plek waar zij een kamer deelt met drie andere studentes, alsmede bij haar colleges.

En dan val ik echt om. Bishesh komt morgenavond en zijn uitnodiging voor een bergtripje stellen we nog even uit tot gezondere tijden.

Hoe dan ook: geluk bij een ongeluk, engeltje op je schouder, meer van dit soort uitdrukkingen. Vaker in mijn leven had ik een vreemd soort geluk bij ongelukken waar het enorm mis kon gaan: hét auto-ongeluk in Frankrijk in 1984, mijn weigerende fietsremmen bij de afdaling van de Aubisque, de crash met mijn vaders Volvo op weg naar onze vlucht naar Londen… Misschien een boodschap om te zeggen dat ik vooral niet onnodig bang moet worden van dit soort dreigingen die uiteindelijk altijd best goed aflopen. Zonder dit vertrouwen zou ik niet zo vaak alleen naar Nepal durven reizen. Het gaat er niet om wat er gebeurt, maar hoe je ermee omgaat, probeer ik te denken. En zo kom ik weer een stapje verder op mijn filosofische levensweg. En een stapje richting Zen.