Adventure starts where plans end.

Lezers van mijn reisblogs, namaste.

‘Adventure starts where plans end’.

Een kaart met deze tekst ontving ik een jaar geleden van mijn vriendin Marlene uit Wenen, toen zij wederom drie maanden door Nepal reisde nadat ik haar een jaar daarvoor had leren kennen in Bardia. Deze tekst zegt alles over de ‘mindset’ waarin ik altijd zo graag verkeer en kies voor een soloreis naar en door Nepal. Leuk te vermelden dat Marlene mij inmiddels bezocht heeft afgelopen november, mijn boekpresentatie met live pianomuziek heeft opgeluisterd en vervolgens vier nachten bij ons gelogeerd, waardoor onze band hechter is geworden. Komende zomer hoop ik haar in Wenen te bezoeken.

Mijn vijfde reis naar Nepal. Exact vier jaar geleden keerde ik terug van mijn eerste reis, na drie maanden. Ik kon toen niet bedenken nog zo vaak terug te gaan en ieder jaar opnieuw met voldoende middelen om mijn bekenden in Bardia van spullen te kunnen voorzien. BBAS Memorial School ontvangt nog steeds leer-, sport- en spelmaterialen, maar heeft naast mij nog een tweede geldschieter, een vrouw uit Australië die als een trein geld inzamelt via crowdfunding en gezorgd heeft voor een nieuw schoolgebouw, toiletgebouw en een serie computers, waardoor het aantal gestegen is van twee naar twintig, inclusief de tien stuks vanuit mijn donaties in de afgelopen jaren.
Alleen maar fijn om deze groei te zien en soms een ander ook doorgaat waar velen afhaken met enkel mooie beloftes. Samen zijn we sterker.
Later meer hierover, vanuit Nepal.

Geen enkele van mijn reizen was zonder brokken, voor wie zich goed herinnert. Ook nu heb ik geen illusie dat alles vlekkeloos verloopt. Tijdens de voorbereiding werd ik al zwaar beproefd door wekenlange griep met nachten van enorm hoestgeweld, die ontaardde in gekneusde ribben. Daarbij een longontsteking, waardoor reizen ook niet zomaar zou kunnen. Ik was zeer onder de indruk van mijn huisarts die zei “Mieke, ik zorg ervoor dat jij naar Nepal kunt, want dat hoort bij jou”. Geen enkel woord van ‘doe nou maar verstandig en blijf thuis totdat je genezen bent’. Voor mij een teken dat ze mij kent en mijn wensen serieus neemt. En godzijdank heeft het ook zo uitgepakt, waardoor ik nu mijn laatste uurtjes thuis nog even een blog kan schrijven na het inpakken van twee grote en twee kleine rugzakken. Vier laptops en zes mobieltjes is de opbrengst van mijn verzoek aan lezers om hun apparatuur een tweede leven te gunnen. Verder schildermaterialen en mooie kunstboeken, ook gedoneerd.

Voor het eerst word ik van het vliegveld gehaald in Kathmandu, donderdagochtend 8.15 uur locale tijd. Bishesh Gautam, de politicoloog die ik vorige keer ontmoette, heeft veel contact onderhouden en aangeboden mij af te halen. Verder nodigt hij mij uit voor een bergtripje op de tweede dag. Ik blijf nog wat langer in Kathmandu om Mina en Ashish te ontmoeten, die daar nu studeren. Ook met hen chat ik regelmatig over hun nieuwe leven en vorderingen van hun studie. Zij zijn dus weg uit Bardia en – behalve dat we een warme band hebben – volg ik hun leven graag om te zien waar onderwijs in Nepal uiteindelijk toe kan leiden en waarover ik mensen hier kan informeren.
Na vijf dagen neem ik toch weer de rammelbus naar Bardia, waar ik de eerste nachten neerstrijk bij Sonja en daarna, zoals gebruikelijk, bij de familie Khadka een kamer huur om dicht bij de school te zijn. Verder heb ik geen plannen om rond te reizen, veel te vermoeiend. Bovendien ben ik nu al bij steeds meer mensen uitgenodigd, dus ik spreid mijn visites graag over drie weken.

Ook voor het eerst vlieg ik via Schiphol, met Emirates. Vanmiddag ga ik per trein naar mijn petekind Eva in de Betuwe, waardoor ik morgen gemakkelijk op tijd op de luchthaven kan zijn. Een fijn begin, bij Eva en Maarten. Tussenstop in Dubai en dan rechtstreeks naar Kathmandu. Het is nooit vanzelfsprekend dat het loopt zoals gepland, maar qua vliegreis hoop ik nu van die ervaring gespaard te blijven. Maar goed, ‘go with the flow’ en ‘adventure starts where plans end’ heb ik in mijn hoofd geprent, dat scheelt.

Nu maar zien waar ik deze keer ga uitkomen. Jullie lezen het vast wel.

Tot gauw, vanuit Kathmandu.
Mieke