Wachten en terugkijken.

Dag lezers,
Hier zit ik dan, mijn aller-allerlaatste reisdag, die vooral in het teken staat van wachten. Vanochtend mijn hotel verlaten met alle bagage om de rest van de dag door te brengen op het overdekte terras van mijn Nepalese vrienden, waar ik mij in Delhi het beste thuis voel. Ik voel me kwetsbaar, lijd sinds twee dagen opnieuw aan buikloop, en zoek bescherming. De chaos buiten ervaar ik als zwaarder dan ooit eerder, India is voor mij waarschijnlijk een non-go-area geworden. Ik bewonder Willeke en Be, die dit land elk jaar weer bezoeken. Ik deel hun fascinatie absoluut, maar je moet het ook maar aankunnen. Dat was ooit zo, maar ik ervaar het nu echt anders. Misschien is het omdat ik steeds in Delhi blijf rondcirkelen, de meest vervuilde stad ter wereld? Even had ik het plan af te reizen naar Agra, op twee uur met de trein, om nog één keer de Taj Mahal te zien, na ruim achttien jaar. Ook dit heb ik niet gered. Maar het is niet erg. India is slechts een tussenstation en een volgende keer zal ik een rechtstreekse vlucht naar Nepal boeken, waar mijn hart ligt. Om deze dag door te komen heb ik wat bezigheidstherapie bij me. Een leesboek, een puzzelboekje en mijn laptop. Af en toe een gesprek met een van de medewerkers hier en vooral heel veel thee drinken. Ik heb al ingecheckt voor mijn vlucht naar Rome komende nacht, ook de taxi naar de luchthaven is door mijn vrienden hier geregeld. Dat geeft vertrouwen. Het kost te veel energie om nog continue op mijn hoede te moeten zijn.

Maar als ik terugdenk aan de tijd in Bardia dan ben ik heel tevreden. Behalve verdieping van bestaande contacten ook nieuwe contacten met mensen die van buitenaf actief zijn voor deze school. Ik heb inmiddels gecorrespondeerd met de Australische Jacqui, die via fondsenwerving geld inzamelt voor een extra schoolgebouw. Door elkaar op de hoogte te houden van onze activiteiten worden er geen dingen dubbel gedaan en zien we hopelijk meer vooruitgang. Ook Asmita, de vrouw die mij begeleidde in Nepalganj én schoonzus van schoolhoofd Bikram, houdt een vinger aan de pols. Zij stuurde veel informatie en foto’s over de bibliotheek in haar school, die als voorbeeld kan dienen. Een doortastend type, die ik graag te vriend houd voor wat extra invloed. Dan nog politicoloog Bishesh, die geen concrete dingen kan beloven, maar wiens hart in Bardia ligt en die mij altijd van informatie kan voorzien. Kortom, drie mensen die hun achting over mijn werk daar hebben uitgesproken, meer dan ik ooit kon dromen en op wie ik kan terugvallen. Mijn idee over mijn bijdrage was kleiner dan de mensen ter plekke ervaren. Dat is fijn.

Nu is het van belang met beide benen op de grond te blijven en zien wat ik verder kan doen. Zeker geen organisatie opstarten of groot gaan denken, dat past niet bij me en is derhalve een valkuil. Ook Mr. B., die ik als een wijs man beschouw, sprak zijn waardering uit en met name het persoonlijk contact in combinatie met materiële zaken. Hij heeft nogal ervaring met NGO’s (Non Governmental Organisations), waarvan bestuursleden bij hem logeerden en vroegen om de te declareren rekening flink op te hogen ten bate van henzelf. Ook werden de duurste whisky’s besteld, gewoon per fles. Contact met hun doelgroep was er zelden. Ik neem aan dat dit voorbeeld niet opgaat voor alle hulporganisaties, maar ook mensen in Nederland verliezen soms hun vertrouwen door dit soort berichten en stoppen met doneren.

De Oostenrijkse Marlene, vriendin van Pramesh, komt in januari terug voor drie maanden en wil zich gaan bezighouden met overheidsscholen, waar kinderen geen Engels leren en dus lastiger voor buitenlanders om te communiceren. Voor haar gunstig om de taal sneller te leren, gezien haar plan zich daar te vestigen en tevens gunstig voor de scholen om de nodige steun te ontvangen. Ook met haar onderhoud ik contact. Marlene heeft veel zin om het beschilderen van de wenskaarten voort te zetten; deze worden inmiddels verkocht in de lodges. Ik zorg voor levering van een deel van het materiaal, per post.

Kortom, er is het nodige gaande en hoe het gaat uitpakken? Niet geschoten is altijd mis. Eerst maar eens thuis zien te komen, gezond worden en samen zijn met iedereen die mij gemist heeft. Te beginnen bij Anton, maar ook mijn vader zal heel gelukkig zijn met mijn terugkeer.
Ik heb gemerkt dat het reizen in vrijheid, alleen dus, mijn beste manier is om te doen wat ik wil doen. Er zijn ook keerzijdes, dus is het goed om naar huis te gaan, alle ervaringen te laten bezinken en te genieten van niet-lekkende wastafels en toiletten, een structureel warme douche, stofvrije kamers, de Hollandse krant en TV, goedwerkend internet en rode wijn ’s avonds op de bank, met mijn voeten op de warme schoot van Anton. En niet te vergeten alle dierbaren in mijn armen te sluiten.
Nog negen uur voordat de taxi komt. Ik tel af.

Aan jullie allen, veel dank voor het lezen, meereizen en meeleven.
Tot ziens in Nederland,
Namaste, Mieke