Wilde beesten, tamme kinderen.

Goedemorgen allemaal,
Hier is het maandagochtend en over twee uur begint de tweede schooldag. Gisteren was nog wat slapjes, de opkomstplicht was nog niet van kracht, waardoor veel kinderen verstek lieten gaan. Dit bood mij de gelegenheid om samen met gemotiveerde jongens en meisjes kaarten te beschilderen, geen volle klas maar twaalf kinderen die geconcentreerd en rustig aan de slag gingen. En weer was een extra stukje van het gebouw opgeknapt, stukje bij beetje verbeteren de omstandigheden, maar elke vergelijking op dit terrein met onze schoolgebouwen en materialen gaat mank. Bij gebrek aan ramen blijven de klaslokalen stoffig, ondanks de dagelijkse ‘schoonmaakbeurt’, het verplaatsen van stof. Maar de kinderen komen netjes in uniform naar school, de meisjes mogen geen los haar dragen en bij het verlaten of binnenkomen van de klas vragen ze toestemming, behoorlijk gedisciplineerd dus.

Vanuit Pokhara had ik wat voorbeeldexemplaren van wenskaarten en boekjes meegenomen, ter inspiratie. Ook de vellen gekleurd handgeschept papier worden gebruikt om figuren uit te knippen en plakken. De een schildert ruw, de ander heel fijntjes, in diepe concentratie, met wisselend resultaat. Een aantal docenten speelt een partijtje cricket buiten en rond het middaguur houdt men het voor gezien. Iedereen mag naar huis, maar wie blijven wil die blijft. En zo plakken wij er nog een uur aan vast om de eerste serie kaarten te voltooien. Heerlijk om die ruimte en dat vertrouwen gewoon te krijgen. De liefhebbers nemen kaarten en materiaal mee naar huis om daar verder te gaan. Mijn idee was om komende zaterdag, de enige vrije dag in de week, met een paar meisjes naar de stad Nepalganj te gaan om samen nieuwe materialen voor school uit te zoeken. Dit voorstel deed ik bij Mina, Chitra, Usza, Asmita en Utsabi en ze werden dolenthousiast. Dat wordt dus een gezellige meidendag, uren in de bus. Vooraf hoor ik wat er nog nodig is en dan vind ik het leuk om veertienjarige meisjes te betrekken bij de aanschaf. Eerder deze week haal ik per jeep de vier nieuwe computers op.

In dit deel van Bardia roeren de apen zich regelmatig. In het gunstigste geval zie je ze in een boom klimmen, maar soms buldert er een over de golfplaten daken, een kabaal van jewelste. Buiten eten heb ik hier afgeschaft na de roof van de koekjes door een aap afgelopen januari. Wat erger is, ik zag Snoopy – het hondje van de kinderen hier – niet meer. Bij navraag blijkt het beestje eerder dit jaar te zijn gegrepen door een luipaard. Deze nachtbeesten kunnen ontsnappen uit de jungle, het hekwerk is middeleeuws, en als een hondje er ook graag op uit wil dan kan het dus misgaan. Verdrietig, maar hier leven de mensen mee.

In de middag ben ik op pad geweest met een serie leesbrillen. Nadat ik eerder met gedoneerde brillen de markt op ging ontdekte ik dat vooral de behoefte aan leesbrillen bij ouderen aanwezig is en juist die zaten er niet bij. Een bezoekje aan de Action leerde dat het altijd nog goedkoper kan. Leesbrillen in diverse sterktes voor nagenoeg één euro per stuk. Vriend Hub, die hier enkele weken geleden was, had hetzelfde idee en heeft nog een tasje exemplaren bij Sonja achtergelaten, dus ik kon 25 ouderen voorzien. Bij de ouderenhangplek in het dorp zocht ik een lege tafel, pakte de brillen uit en daar kwamen ze al… vanuit alle richtingen. Er werd driftig gepast en zodra iemand de juiste sterkte en het gewenste montuur te pakken had kon ik de bril mooi oppoetsen met een schoonmaaksetje van Hans Anders. Het hoeft echt geen Armani te zijn voor een beetje leesplezier.

Ook van de Action, tien koortsthermometers. De voormalige dorpsarts is vervangen door een jonger iemand en de plek is aanzienlijk opgeknapt, ziet er schoon en fris uit. De arts heeft welgeteld één koortsthermometer in huis en is dolblij met wat nieuwe voorraad. Een flesje schoonmaakalcohol erbij en klaar. Maar het blijft behelpen. De dokter toont zijn onderzoekskamer, het is meer dan niks maar daar is dan ook alles mee gezegd. Ik hoor het regelmatig, ziek kun je hier beter niet worden want de zorg laat flink te wensen over. Vooral een financiële kwestie, alweer.

Als ik aan het eind van mijn uitstapje nog even langs mijn masseuse wil gaan raak ik in de war. Ik ben er vaak geweest, in een lemen huisje op steenworpafstand van de school, maar kan het niet vinden. Alsof het huis ineens is weggepoetst en dat is het ook. Plots zie ik een van de kinderen op een erf, maar niet bij hetzelfde huis. Dat blijkt dus afgebroken, er is een nieuw huis in aanbouw en de familie woont tijdelijk in een zijtak van het oude huis, die voor de gelegenheid overeind is gebleven. De tanige oudere dame maakt haar bed vrij, oliet haar handen en ik onderga haar bewegingen over mijn rug, nek, schouders, armen en buik. Helaas niet alleen maar ontspanning, want er komt een lelijke jeuk opzetten over mijn hele lijf. ‘Dat zouden best vlooien kunnen zijn’, is mijn eerste ingeving. Nou ja, niets meer aan te doen. In dezelfde ruimte kijkt een van de kinderen televisie. Buiten had ik al een schotelantenne ontdekt. Waarschijnlijk werkt ook hier de vader als slaaf in Qatar of Dubai, wat dit soort aanschaf en de nieuwbouw meestal verklaart.

Op weg terug naar mijn lodge loop ik het erf van de buren op, waar Simon en Keil verblijven. Ze zijn net terug van weer een safari en hebben deze keer twee tijgers van dichtbij gezien. Ik blijf een uurtje en neem hen vandaag mee naar school. Hierna scheiden hun wegen, want Keil vertrekt over vier dagen naar Thailand en Simon heeft nog ruim de tijd voor andere delen van Nepal. En weer kom ik niet tot aan mijn kamer, want ook bij Bikram’s huis staat de deur open en word ik uitgenodigd erbij te komen. ‘Maar ik moet nog gaan eten in mijn lodge’, geef ik aan. ‘Jij eet met ons, welkom’, en zo is het gegaan. Een nonvegetarische dhal baat, rijst-spinazie-kip-curry, prima bereid, maar ik neem toch graag bestek. De anderen eten met hun handen.

Zonder overdrijven, het is weer fantastisch om hier te zijn!
En nu snel opstaan, douchen, ontbijten en naar school. O ja, ik ben jeukvrij, toch geen vlooien dus.

Namaste.