Happy Dewali voorbij.

Dag lezers,
Mijn verblijf in Bardia Homestay, bij Sonja en Budhi, zit er bijna op. Vanmiddag verkas ik naar Bardia Jungle Cottage. De afgelopen dagen stonden veel in het teken van het Dewali-festival, een groot folkloristisch gebeuren. Vele kleurrijke groepen kinderen of volwassen gaan ’s avonds over straat om hun zang en dans te vertonen bij mensen op het erf. Deze lodge heeft inmiddels vijf gastenkamers, allemaal bezet momenteel. Neem daarbij de familie die hierbij woont, Sonja – Budhi – zijn ouders en twee kinderen, dan heb je al een aardig publiek. En de grootste eer is als ze de stijve blanke gasten aan het dansen krijgen, die vervolgens hun portemonnee trekken voor een kleine bijdrage. Groot was de verrassing toen eergisteravond een groep binnenstroomde en ik daarin enkele leerlingen herkende, de zusjes Mina en Chitra, hun vriendin Asmita. Zij wisten niet van mijn komst en vlogen me om de nek. Met deze meisjes heb ik inmiddels net iets extra’s opgebouwd. Ze waren bij de schilderworkshop in januari, zijn zeer ijverig en leergierig, dus ze lopen weer warm voor nieuwe activiteiten samen. We hebben heerlijk samen gedanst en bijgekletst. Daar doe ik het voor.

Gisteren was de afsluitende dag van dit Dewali-festival, broers- en zussendag. Broers bezoeken hun zussen en ontvangen daar een tikka op hun voorhoofd, als teken van respect en verbondenheid. Er wordt gegeten en gedronken. Ik stel me voor hoe dit zou zijn in mijn geval, de broers die Bernadette en mij bezoeken, gedwee naast elkaar op een bank plaatsnemen om een tikka te ontvangen. Het zou best kunnen, maar goed, niet onze traditie. Misschien moeten we dit gaan invoeren bij de Simons- en de Kuijpers-family.

Omdat gisteren het openbare leven verder stil lag ben ik hier gebleven, behalve dat ik in de ochtend nog in de buurt terecht kon voor een nieuw beltegoed. De verkoper had daarvoor alleen coupons met kleine bedragen en is een half uur bezig geweest om alle codes apart in te voeren. Tess, de studente geneeskunde, wilde ’s middags de bus nemen naar Kathmandu, van waaruit zij over enkele dagen een vlucht heeft naar Bangkok. Geen bussen vrij vandaag, hoorde zij begin van de middag. Dan nog maar een dagje blijven, wat ik best fijn vind omdat we elkaar veel te vertellen hebben. Grappig vind ik de combinatie van haar met haar vriend, de laatste afkomstig uit een rijke bankiersfamilie. Een totaal ander milieu dan het hare en ook de vriend zelf heeft gekozen voor ‘harde droge’ studies als bedrijfskunde en rechten, tot dusver steeds wisselend. Toch zit er toekomst in deze mix. Tess leeft al een jaar als veganist, de vriend is twee maanden geleden overstag gegaan, tot grote hilariteit van zijn omgeving vol macho-types. En niet onbelangrijk, ooit wil hij Tess volgen naar haar werkplek voor Artsen zonder Grenzen om daar in een andere tak werkzaam te zijn. Ze zijn al zes jaar samen en hebben de ups en downs overleefd met elkaar. Klinkt als liefde.

’s Avonds zitten we weer met hetzelfde gezelschap rond het vuur, waarop de kippenbouten liggen te roosteren. Piet, de wetenschapper, is met zijn studenten op pad geweest voor grondmetingen, het stel op leeftijd uit Almelo – Christa en Marinus – is per fiets de jungle in geweest en Hilde heeft een toeristisch ritje gemaakt met een Britse vriend, zoontje Kiran achterin. Marinus is bergbeklimmer geweest, heeft vele toppen bedwongen in Andes en Himalaya, maar moest na een periode van kanker stoppen, reist nu vooral samen met Christa iets rustiger. Hij blijkt Dennis Verhoeven te kennen, de man die verongelukte bij de afdaling van de Cho Oyu. Dennis en zijn vrouw Hella hebben Anton en ik leren kennen tijdens onze eerste Indiareis. Marinus heeft samen met Dennis de Aconcagua in Chili bedwongen. Een kleine wereld, zo blijkt maar weer. De verhalen van Piet zijn onovertroffen, hij lijkt nergens meer van op te kijken. Blijkt ook nog jaarlijks als gids te werken op cruiseschepen die bestemmingen aandoen als Spitsbergen, Antarctica en Alaska. Komend jaar zijn debuut naar Groenland. Je moet in zo’n geval oppassen dat je je eigen wereld niet gaat onderschatten.

Een Indiase familie uit Delhi logeert hier jaarlijks en is vandaag aangekomen, maar bij gebrek aan kamers hier zijn ze doorverwezen naar een naburige lodge. Wél wilden ze hier een barbecue nuttigen. Als wij al lang en breed uitgetafeld zijn komt de familie in een dikke auto binnenrijden. Twee mannen, twee vrouwen en twee kinderen. De volwassenen stuk voor stuk weldoorvoed, schuiven ieder in een stoel en doen alsof wij lucht zijn. ‘Ik denk dat ik op tijd naar bed ga’, is mijn eerste gedachte, ‘hier heb ik geen zin in’. En toevallig zie ik Marinus, Hilde en Tess ook snel vertrekken. De Indiërs zullen het niet opmerken, vervuld en gevuld als ze van zichzelf zijn. Een eerste indruk blijft nu eenmaal hangen.

Vanochtend een koude douche genomen, goed voor mijn haar. Samen ontbijt genomen met Tess en Hilde. Omdat Kiran zich rustig houdt kan Hilde haar hele verhaal vertellen over de opbouw van haar stichting in Pokhara, vooral de ups en downs en de verantwoordelijkheid voor het vele geld wat andere mensen haar toevertrouwen. Ik herken hierin details van mijn nicht Frederique die al veertien jaar in Peru vele straatkinderen opvangt en een toekomst kan bieden. Voor Hilde duurt dit avontuur inmiddels tien jaar. En een van de conclusies is opnieuw: niet opgeven als het tegenzit, er komt altijd weer een betere periode. Metaforisch een weg van vele hobbels, gelijk de Nepalese busreizen. En Tess hoorde vanochtend dat de busreizen naar Kathmandu de komende vijf dagen volgeboekt zijn. Behalve één plekje op de achterbank, waar doorgaans niemand wil zitten. Het moet dan maar, ook haar weg zal hobbelig zijn, op weg naar Artsen zonder Grenzen.

Morgen hoop ik jullie te berichten over de eerste schooldag, waarvoor ik vanmiddag een gesprekje ga voeren met Simons en Keil om te horen wat zij willen en ik op mijn beurt kan vertellen welke mogelijkheden er zijn.

Tot morgen, fijn weekend verder,
Mieke.