Thuis in Bardia, van de ene motor op de andere.

Beste medereizigers,
Nu ik terug ben in Bardia komt pas het ware Nepal-gevoel bovendrijven. Best raar, want Nepal wordt toch geassocieerd met de Himalaya, maar hier ontmoet je de mensen in relatieve rust en veel ruimte. Nog een beetje brak van de reis wilde ik gistermiddag na een lunch van rijst met curry toch op pad, even de bar van vriend Pramesh bezoeken, op een kilometer van hier. Ik voorzie hem altijd van boeken, om zijn leeshoek aan te vullen. En hij vult zelf de bar en leuke zitjes steeds aan, maar hoeft dit niet meer helemaal alleen te doen. De Oostenrijke Marlene, die ik hier afgelopen januari ontmoette, heeft na haar maandenlange reis door Oost-Azië besloten terug te gaan naar Pramesh. In januari was er al sprake van liefde tussen hen, maar dit mocht elkaars eigen plannen niet doorbreken en ik zie Marlene nog vertrekken, niet wetend hoe zij zich na het vervolg van haar soloreis zou voelen. Ik was blij verrast toen ik in juli een bericht van haar ontving, waarin ze schreef in augustus terug te gaan om de relatie met Pramesh een serieuze kans te geven. Ze vroeg mij daarbij om een 'wijs' advies. Een groot compliment aan mij, zo heb ik dit ervaren. Ik hou er niet van om mensen te zeggen wat ze wel of niet moeten doen, maar dat is ook zelden een wijs advies. Wel weet ik uit ervaring - van mezelf en vele anderen - dat angst een slechte raadgever is en dat mensen vooral spijt krijgen van wat ze in het leven niet gedaan hebben in plaats van wel. Ergo, je kunt het op z'n minst proberen en onomkeerbaar is het niet. Marlene is vervolgens twee maanden gebleven, heeft zich georiënteerd op mogelijkheden hier actief te zijn, is nu helaas naar haar familie in Wenen voor o.a. een bruiloft, maar in januari komt ze terug voor drie maanden voor het vervolg van haar toekomst met Pramesh. Mooi en moedig. En zo wonen hier binnenkort twee Europese vrouwen, aangetrokken door de liefde.

Wandelend naar Sunsetview, de bar van Pramesh, word ik aangesproken door jonge jongens op een motor, even later zit ik achterop voor het laatste stukje van het traject en ik voel me meteen weer thuis. Ook als ik bij Pramesh aan kom en zijn blijdschap zie. Wat schetst mijn verbazing als ik in zijn tuin Simon en Keil ontdek, mijn twee mede-busreizigers die ik vertelde over deze leuke plek. Ze hebben er geen gras over laten groeien, na een paar uur slapen fietsen geleend en zijn meteen de omgeving gaan verkennen. Na twee uur van diepe gesprekken samen, een cappuccino en een biertje, wil ik terug naar mijn homestay. Maar dan kondigen zich de eerste kinderen aan voor deze speciale Dewali-viering, vergelijkbaar met Sint Maarten. Ze geven een voorstelling van zang en dans, begeleid met muziek uit een kleine gettoblaster. De bedoeling is om roepies op te halen.

Terug in mijn homestay treedt de schemer langzaam in, verzorgen de koks het avondmaal en bedient Budhi de barbecue met verse kippenbouten. Als iedereen rond het vuur zit, een glas bier of rumpunch erbij heeft, komen nieuwe gesprekken op gang. Ik zit naast Tess, een jonge studente geneeskunde, veganist én zes maanden alleen onderweg door Azië. Haar doel is te gaan werken voor Artsen zonder Grenzen, als chirurg. Dit wist ze al toen ze acht jaar oud was, ook dat ze om die reden nooit kinderen wil. Haar beide ouders zijn dierenarts, maar zij verkiest een medisch beroep met mensen. Hier zit een gezonde blonde jonge vrouw met grote stoere ambities. Aan de andere kant zit Hilde, ook iemand met lef en levenskunst. Goed gezelschap, voor mij althans. En ook hier komen groepjes kinderen in feestelijke kleding hun zang- en danskunsten vertonen. Ik word uitgenodigd mee te doen, neem Hilde's zoontje Kiran op de arm en zie het jongetje genieten van alles.

Ik slaap de klok rond, heb geen greintje last van het feestgedruis tot diep in de nacht. Vandaag ga ik de andere kant uit, even mijn gezicht laten zien bij de familie Khadka, waar ik elk jaar het grootste deel van mijn tijd hier verblijf, deze keer vanaf overmorgen. Mijn contact met de school loopt via schoolhoofd Bikram, die mij als eerste begroet. 'So happy you came back again'. Komende zondag gaan de lessen weer van start en ben ik van de partij. Bikram bestelt vier computers, die via mijn donaties aangeschaft kunnen worden en die we in de loop van de week samen per jeep gaan ophalen. Zo wordt het mogelijk om steeds meer kinderen gelijktijdig computerlessen te geven. Een Australische donateur draagt sinds kort zorg voor een stuk nieuwbouw, waardoor straks geen enkel kind nog buiten of in smerige krotjes moet zitten. En zo maken vele kleintjes een grote.

Als ik voor een paar boodschapjes het dorp in loop meer ik aan bij het huis van Chandani, een van de schoolkinderen. Terwijl we een praatje maken komt Sony op haar scooter voorbij en vraagt me achterop te springen. We rijden naar een plek voor een gezamenlijke samosa en cola, vooral om bij te praten. Sony's wens om verpleegster te worden is in vervulling gegaan, maar hiervoor moet zij grotendeels in de stad Nepalganj verblijven, gescheiden van haar kersverse man Subasj, drie jaar lang. Gelukkig is ze nu hier en we hopen nog wat tijd samen te kunnen doorbrengen. Als ik links en rechts nog wat rondkijk, nieuwe winkeltjes zie die door microkrediet mogelijk zijn gemaakt, wordt mijn naam regelmatig genoemd. Eerst Umanga, mijn toenmalige junglegids, later Pramesh, die mij een lift aanbiedt terug naar mijn kamer. En zo klim ik van de ene motor op de andere. Dat is wat het hier zo leuk maakt, gewoon op pad gaan en dan rijgen de ontmoetingen zich aaneen. Waar ik thuis geen behoefte aan heb blijkt hier anders te voelen. Of misschien komt hier een andere Mieke bovendrijven? In ieder geval de beste versie van mezelf.

Namaste,
Mieke