Eén vriendelijk gebaar per dag.

Beste mensen,
Nog steeds verblijf ik in Pokhara en voel me langzaamaan weer mens worden. Mochten jullie van mij weer een spektakelstuk verwachten, zoals paragliding of een stevige trekking, dan moet ik jullie teleurstellen. Deze reis is anders dan de vorige drie. Nu loop ik vooral een beetje rond, langs het meer, door de straatjes, en doe hier en daar een boodschap. In mijn eigen straatje zijn enkele winkeltjes en je ziet de verkopers gewoon wachten op een klant. Die meestal niet komt. Ik kan daar moeilijk tegen en probeer er aandacht aan te besteden. Elke dag heb ik wel een paar boodschapjes nodig en koop deze bij de kleine kruideniers. Daarbij mogen ze van mij altijd zelf iets lekkers kiezen voor eigen gebruik, meestal is dat een stuk chocolade. Het klinkt misschien alsof ik mezelf nu op de borst klop, maar het gaat om iets heel kleins en je ziet de mensen glimmen. Even een momentje van aandacht, iets positiefs. Ik merk het ook aan mezelf, voel me soms best eenzaam, en een vriendelijke groet of momentje van persoonlijke aandacht kan een dag zoveel kleur geven.

Op straat zie ik vooral reizigers die zichtbaar de bergen in trekken of er net uit zijn. Dat steekt best een beetje, omdat ik nu niet een van hen ben. Vergelijkbaar met de Camino de Santiago, je bent erbij maar loopt zelf niet. En zo is het toch maar ooit gebeurd dat mijn Anton die Camino ging lopen nadat hij mij daar kwam opzoeken.

Gisteravond sprak ik hier in de lobby nog een tijdje met Raju en Ajay, vrienden sinds twintig jaar en zakelijk verwant. Het ging al snel over de lastige situatie hier. Beide mannen doen goed zaken, de een is reisagent, de ander hotelhouder en beiden hebben al intercontinentale reizen gemaakt. Niet slecht dus, voor een Nepalees. Maar het blijft worstelen. Nadat het toerisme hier inzakte ten gevolge van de aardbeving in 2015 is het weer goed op gang gekomen, gelukkig. Maar, steeds meer mensen moeten hiervan leven en aldus ontstaan er steeds meer toeristische ondernemingen, waardoor de spoeling dunner wordt. Je kunt bijna nergens anders beter geboren zijn dan in Nederland, is wederom mijn conclusie, maar toch wordt ook daar volop geklaagd. Zij beamen dit, maar ook 'it's a human's nature to complain, maybe',

Eerder die avond ontmoette ik in een winkeltje Narayan. Hem ken ik van afgelopen januari, toen hij nog werkzaam was in het nabijgelegen restaurant en regelmatig stevige bergtochten maakte als gids. Ik verwachtte hem nu niet, omdat de meeste gidsen momenteel druk zijn met trekkingen. Hij herkende mij onmiddellijk en bood aan om - mocht ik mij vervelen - samen een ritje per motor te ondernemen. Klinkt goed, maar ik wil me er niet aan verbinden.

Vandaag kocht ik een boek genaamd 'what makes you not a Buddhist?' Het boek trok mijn aandacht afgelopen januari al, maar pas nu kocht ik het. Een nieuwe visie op het Buddhisme, waarbij niet de concrete leefregels van belang zijn, maar de levensinstelling. Ik ben begonnen met lezen en zal jullie binnenkort iets meer hierover vertellen. Bij gesprek aan spektakel.

Over enkele dagen reis ik door naar Bardia. Ik hoor dat de scholen vakantie hebben vanwege Dewali. Even lastig, maar ik weet dat ik vele leerlingen kan bereiken - net als afgelopen keer - om samen iets moois te gaan doen. Voor mij misschien wel fijner, omdat de herrie van de enorme hoeveelheid kinderen dan minder is en er meer concentratie mogelijk is. De ideeën zijn er en de rest komt vanzelf, want ik weet dat veel kinderen enthousiast zijn en zichzelf overtreffen als hun creatieve vermogens worden aangewakkerd.

Langzaam valt de avond hier, ik ga op zoek naar een sizzler.

liefs, Mieke.