Eindelijk, frisse lucht.

Lieve lezers,
Vanuit Pokhara zoek ik weer contact met jullie. Gisteren rond eind van de middag ben ik hier neergestreken na een normaal verlopen busreis. Ik hoorde pas nog van een bijna dubbele reistijd door wegversperringen, dus ik was voorbereid. 'You want Riverside?' vroeg de man die mijn busticket verkocht. Ik begreep het niet helemaal, waarschijnlijk door mijn penibele toestand. Ineens viel het kwartje: op de weg naar Pokhara volg je lange tijd de rivier en heb je dus beter uitzicht, ook op de bergen daarachter. Graag natuurlijk, voor dezelfde prijs. Een minitaxi bracht mij en twee stevige tassen naar het nieuwe startpunt voor de bus. Ik zie mezelf nog lopen, drie jaar geleden, met de hele vracht op mijn lijf. Dit doe ik mezelf niet meer aan, zeker niet nu ik weet hoe kwetsbaar mijn ledematen kunnen zijn na bijna vier maanden knieleed afgelopen zomer. In de besparingsmodus dus. Ik heb nog meer te doen en mag blij zijn weer enigszins gezond te worden.

In de bus hoor ik een oude man zowel Italiaans als een onbekende taal spreken met de controleur. Hij ziet mijn vragende blik en geeft onmiddellijk antwoord. De man is van Indonesische afkomst, spreekt dus Maleis, woont al jaren in Italië vanwege zijn huwelijk met een Italiaanse. De Nepalese controleur heeft zeven jaar in Maleisië gewerkt en moest daar op vijftigjarige leeftijd stoppen. Dan ben je blijkbaar niet meer rendabel voor de Maleisiërs, zo gaat dat. De Indonesische Italiaan is na dertig jaar terug in Nepal samen met zijn vrouw en een vriendin. Ze bezoeken de bekende plaatsen Kathmandu, Pokhara en Chitwan met uiteindelijk nog wat extra bezienswaardigheden rondom Kathmandu. Ik schat hen einde zestig, begin zeventig. Ze doen dit toch maar per niet-luxe openbaar vervoer. De man spreekt Engels, de vrouw alleen Italiaans. Mijn cursus Italiaans dateert van achttien jaar geleden, het lukt nog een beetje, maar een echt gesprek kun je het niet noemen. Ook dat zou ik willen ophalen, maar ik wil meer dan ik kan.

In slakkentempo rijdt de bus naar de rand van Kathmandu, pikt onderweg nog wat mensen op en daalt langzaam af naar gebied met meer groen. Ik kijk wat, ik dut wat, hoef verder niets. Een Nepalees mannetje neemt plaats naast mij. Hij houdt zich rustig qua gesprek, gelukkig. Mijn energie is nog niet op het oude peil, dus aan een langdurig gesprek, engelstalig mét Nepalees accent, heb ik nog even geen behoefte. Vele westerlingen en Koreanen zijn onderweg naar Pokhara, het is nog steeds hoogseizoen voor bergtrekkers. Ik hoor Russisch, Amerikaans en Duits van merendeels jonge mensen. Bij het naderen van Pokhara zie ik bekende toppen, witte reuzen die boven de groene bergen uitsteken. Ik vraag mijn buurman of ik de Annapurna en Dhaulagiri zie. Dat vindt hij leuk. Jazeker, helemaal goed. Het zou ook een schande zijn als ik die toppen nu al niet meer herkende na de Poon-Hilltrek van afgelopen januari. Ons gesprek gaat voort. De man is berggids en heeft vanaf morgen een trekking gepland staan, met Italianen. Ik vertel een stukje van mijn doel hier en zo komen we uit bij de erbarmelijke levensomstandigheden van veel Nepalezen. Hij zegt op enig moment "we are free, we don't have jobs or money, no responsibility" en lacht vervolgens ontwapenend om zijn relativering. Ik antwoord dat dit niet helemaal klopt, "because you have the eight highest mountains in the world." Daar kan hij mij geen ongelijk in geven. Humor blijkt ook hier een wapen om ellende te relativeren, maar dat wist ik al. En zo dollen we nog even verder met elkaar. Het laatste uurtje red ik dat wel.

Vanaf busstation Pokhara neem ik een taxi naar the North Face Inn, het hotel waar ik afgelopen januari verbleef. Eigenaar Raju en zijn vrouw Sharada verwelkomen me hartelijk en ik krijg een fijne kamer met balkon en bergzicht. De zon schijnt en de lucht is fris. Tijd voor herstel.
Umesh, onze berggids van afgelopen januari en met wie ik steeds contact heb onderhouden, is een neef van de eigenaar hier, maar helaas afwezig. Het is hoogseizoen, dus leidt hij een trekking van twaalf dagen. Ik heb hem beloofd een Spaans-Engels woordenboekje te leveren, omdat hij steeds vaker Spaanstalige gasten heeft, de taal weliswaar online deels geleerd heeft, maar in de bergen vaak geen digitaal bereik heeft en een ouderwets woordenboek van pas zou komen. Tevergeefs heeft hij gezocht, maar niet gevonden. Ik wel, dus ik laat het hier achter voor hem. Umesh is inmiddels voor zichzelf begonnen en heeft mij gevraagd de teksten voor zijn website te verbeteren en aan te vullen. Dit heb ik al voor een groot deel thuis gedaan. Toen ik mijn kamer boekte in dit hotel zag ik dat de prijzen nogal gestegen waren. Umesh heeft voor mij geregeld dat ik voor de oude prijs terecht kan, "because you are like family". En zo helpen mensen elkaar.

En weer wijzig ik mijn plan. Het is hier zo mooi en aangenaam, ik heb zin om langer te blijven. Ervaar dit als een soort kuuroord om weer op krachten te komen. In Bardia - en op de reis erheen - zal ik mijn energie hard nodig hebben. Nu een beetje lanterfanten en vakantie vieren. Daarvoor is Pokhara uitermate geschikt met z'n vele eettentjes, winkeltjes, verzorgingssalons, kalm en rustig weer. De avonden breng ik door op mijn balkon. Ik mijmer, vele lichtjes en sterren kijken mij aan.

Tot morgen,
Namaste,
Mieke