En nu weer vooruitkijken.

Dag medereizigers,
Het grootste leed lijkt geleden. Een lange en diepe slaap heeft het herstellend vermogen van mijn lichaam aangeboord, en succesvol. Gemakshalve noem ik dit soort kwalen 'kinderziektes', om uit te drukken dat je altijd ergens doorheen moet in dit gebied om überhaupt verder te komen. Even alle potentiële ziektekiemen overwinnen. Niet leuk, maar met de gemakkelijke weg kom je er niet. Iedereen die mij van adviezen heeft voorzien, hartelijk dank. Grappig was de cola, die blijkbaar bij velen bekend is om parasieten te bestrijden. Maar de mooiste vond ik afkomstig van schoonzus Gemma: Tijd is het nieuwe Goud. Als dat toch eens waar kon zijn! Mijn gedachte ging meteen naar de twee opvattingen van tijd, Chronos en Kairos. Wij leven steeds meer in het Chronos-tijdperk, waarin tijd als beperkt wordt beschouwd en mensen als het ware opjaagt. De tegenhanger, Kairos-tijd, kijkt daar anders tegenaan en beschouwt tijd als de periode die nodig is om iets te laten rijpen, zonder haast. En dat iets kan werkelijk alles zijn. Dit ervaar ik hier meer dan in onze westerse samenleving. Het zal zeker zijn invloed doen gelden op de economische ontwikkeling, maar waaraan geef je de voorkeur? Eigenlijk wil ik beide, maar dat lijkt met elkaar in tegenspraak.

En zo kon ik deze dag gebruiken voor nog meer aankopen, die ik deels kan stallen in dit hotel en over vier weken mee naar huis kan nemen, want dan ben ik verlost van een enorme vracht voor mijn schoolproject. En bij die vracht horen ongeveer dertig boeken, die ik hier gekocht heb, voor het uitbreiden van de bibliotheek daar. Deze keer heb ik ook gekozen voor boeken in de Nepalese taal, onder anderen voor de hele kleintjes én voor de kinderen van het overheidsschooltje aan de overkant van Sonja's huis. Hier in Kathmandu zijn de nodige goede boekhandelaren - Heerlen en Geleen zouden jaloers worden - waardoor het niet lastig was een serie wereldliteratuur te vergaren, maar eerder om me te beperken. Voor dit doel heb ik een extra tas gekocht. Deze keer ga ik niet zelf slepen met alle bagage. Morgenochtend om zes uur staat een taxi klaar om mij naar het opstappunt te brengen voor mijn dagreis naar Pokhara.

Inmiddels ben ik bijna een week van huis en voor wie zich afvraagt of ik ooit nog mijn schoolproject ga bereiken: jazeker. Maar via een omweg. Eerst drie dagen Pokhara, dan een driedaags intermezzo in Tansen, wat zeer de moeite waard moet zijn maar steeds niet binnen mijn bereik bleek. Vervolgens de helletocht van ongeveer 20 uur, meestal per nachtbus, naar Bardia, waar ik minimaal twee weken zal blijven om met de schoolkinderen bezig te zijn en de school verder te bevoorraden met bruikbare materialen. Dankzij wederom de donateurs uit Nederland.

En dan de terugtocht, rechtstreeks naar Kathmandu. Laatste aankopen doen alvorens per vliegtuig af te reizen naar Delhi. Misschien sluit ik mezelf daar helemaal op óf maak ik nog een korte trip naar de Taj Mahal. Ik sluit niets uit, maar laat alles afhangen van mijn energie en stemming van dat moment. Kairos-tijd dus.

Tot morgen, vanuit Pokhara.
Namaste,
Mieke