Ziekte ligt hier altijd op de loer.

Beste mensen,
Daar lig ik dan, koortsig en uitgeput van de diarree. Deze had ik nog niet gehad in Nepal, bij mijn weten. In India zaten er altijd wel een paar van die dagen tussen, maar Nepal heeft mij vooral veel hoest- en keelproblemen bezorgd. Nou ja, uitzieken dan maar, ik word nergens op een bepaalde tijd verwacht. Aanvankelijk had ik vanochtend mijn busreis naar Pokhara voor morgen geboekt, maar ik voelde dat ik dit niet ging redden. Met gemak kreeg ik een dagje uitstel.

Voor mijn eigen invloed in deze begon ik een gezondheidsoffensief, een verse fruitsalade bij het ontbijt. Maar niets smaakte en dat wil wat zeggen in mijn geval. Toen op zoek naar het nieuwe gebouw van 'Seeing hands', waar ik drie jaar geleden een massage heb gehad van een blinde jonge vrouw, maar die nadien steeds opnieuw niet op haar post was. En nu vind ik haar! Bhima, zo heet ze, is afgestudeerd literatuurwetenschapper én alleenstaande moeder van een zoon. Ze waardeert het dat ik gekomen ben en kan zich mij herinneren aan de hand van verhalen. Zien kan ze me immers niet. Alsof de tastzin extra goed ontwikkeld is gaat Bhima mij voor de trap op en wijst de weg naar de massagetafel. Ik kleed me uit en zij begint mijn pijnlijke plekken stevig te bewerken. Zo'n fijn vrouwtje met zulke handen! Anderhalf uur gaat ze door en we vertellen elkaar dingen uit ons leven. Zij is zo blij met deze baan, anders was ze afhankelijk gebleven van familie. Ze maakt soms werkdagen van tien uur. Wat een moed.

Mogelijk heeft de massagedruk mijn ingewanden opnieuw geactiveerd en kom ik nog net op tijd aan in mijn hotelkamer. In de middag doe ik nog wat inkopen, maar voel me als een zombie. Vooral de geuren staan me tegen en dat zijn er nogal wat. Ineens besef ik hoe zwaar de busreizen nog gaan worden als ik niet topfit ben, dus besluit ik nog een dag te blijven en dan zien we wel weer.

Eerder vandaag sprak ik een vrouw in mijn hotel, ik schat haar ongeveer zeventig. Ze informeerde naar mijn verblijf. Zelf helpt ze al sinds 1993 als vrijwilliger in diverse ziekenhuizen in India en Nepal, vooral bij melaatsen. De helft van het jaar is ze in Azië, de andere helft thuis in Australië. Je komt wat kanjers tegen op zo'n reis, mensen die op de achtergrond heel wat nood lenigen en zelden of nooit de krant halen.

Ik hoop dat mijn bloed snel weer gaat stromen, op nieuwe levensenergie met mooie ervaringen. Even de tijd z'n werk laten doen en vooral de moed niet laten zakken.

De meeste lezers kennen me, dus geen zorgen.

liefs, Mieke