Welcome to India.

Dierbare lezers,
Welcome to India... zo begon ik mijn eerste verhaal van drie jaar geleden. En weer is deze titel van toepassing. Je moet wel hele goede redenen hebben om voet op deze heilige bodem te willen zetten en alle hindernissen te trotseren. Niet dat ik die redenen nu echt heb, maar goed, ik ben er zonder kleerscheuren. In Delhi, sinds afgelopen nacht.

Met een voor mijn doen lichte bagage en tien keer alle documenten gecontroleerd hebbende bracht manlief Anton mij naar Düsseldorf. Voor wie hem een beetje kent, weinig aan het toeval overlatend, voegde hij een zak met krentenbollen en bananen toe aan mijn bagage. Als het om zorg voor mij gaat is hem niets te veel. Ik herinner me onze eerste Indiareis, in het jaar 2000, toen we de eerste drie dagen hoofdzakelijk mueslibollen gegeten hebben, maar dit terzijde. 'Ik herken je bijna niet, Miek', zei hij toen we op de luchthaven koffie dronken en ik nóg een keer mijn documenten controleerde. Wat een paar tegenvallers op dit gebied tijdens mijn laatste reizen niet met een mens kunnen doen! Ik, die doorgaans het 'loslaten' predikt, een controlfreak geworden? Terwijl dat het laatste is wat ik wil zijn. Ik hoop dat deze reis me daar weer vanaf helpt.


Opgelucht dat mijn bagage door was en mijn papieren op orde bleek het vliegtuig te laat. Een kleine Alitalia cityhopper haalde de verloren tijd naar Rome ruimschoots in, zodat ik daar mijn tijd kon stukslaan aan een saladebar. Een kakelverse salade caprese, de lekkerste ooit geproefd. Een krentenbol kan altijd nog. De airbus van Rome naar Delhi is gevuld met weldoorvoede Indiërs, op weg naar familie om het Dewali-festival te vieren. De rijke Indiër heeft het fastfood ontdekt, zo te zien. Wie had dat ooit kunnen denken, obesitas bij Indiërs? Mijn buurman is een van hen en eigenlijk heeft hij aan een vliegtuigstoel niet genoeg, dus neemt hij een stukje van mijn plek erbij. Zo mag ik de komende zeven uur opgevouwen blijven zitten. En van reizen word je toch al zo gaar, maar ik doe dit volledig uit vrije wil, keer op keer.


Wetend dat in Delhi Willeke en Be hun nachtrust hebben onderbroken om mij van het vliegveld te halen, denk ik bij de landing "zo, nog even door de douane, bagage ophalen en dan ben ik er". Dat 'even' werden vijf kwartier. In de rij bij de douane wijst iemand mij op het invullen van een bezoekersformuliertje. Oke, ingevuld en terug in de rij, achteraan. Eindelijk de douanier bereikt, word ik doorverwezen naar een andere balie. Waarom? Ik heb geen gewoon visum deze keer, maar een e-visum. Andere rij dus, veel langer. Zoiets krijg je als je bekaf bent. Iedere passagier neemt minimaal vijf minuten in beslag. Weer een foto, vier vingerafdrukken plus controle van elk detail op paspoort en visum. Er staat nog net geen muur om India heen, maar wel een virtuele. En als Trump hier president zou zijn...!


Bij de bagageband zie ik mijn rugzak niet voorbij komen. Bij nadere inspectie blijkt dat ik kijk naar koffers uit Abu Dhabi. Door mijn oponthoud is de vracht vanuit Rome al verwerkt en zijn de restanten in een hoek gedumpt. Hehe, alles compleet. Ik ruik India al, de bekende luchten. Willeke en Be verwelkomen mij, hartelijk als altijd. Geen greintje stress van het wachten, maar zij hebben dan ook al drie weken Bangladesh achter de rug, helemaal Zen. De hoofdwegen zijn alweer schoner en luxer geworden, geen heilige Koe meer te bekennen. Er wordt zelfs gehandhaafd op het naleven van westerse gedragsregels zoals drankverbod achter het stuur en het wegwerpen van afval op straat. Ik ben kapot en gaar, zo blij dat zij het nu verder regelen. Het taxibusje, de weg in het hotel. Tevergeefs zijn zij 's middags op zoek geweest naar een alcoholisch welkomstdrankje, dus we proosten met cola. Goed tegen alle bacteriën hier, elke dag een paar slokken. Mijn kamer is mooi, schoon, luxe zelfs, mét flatscreen TV - die ik niet gebruik - en warme douche. Dit voelt wel degelijk als een welkom.


Tegen vijf uur in de ochtend val ik in slaap en word om elf uur wakker, nog behoorlijk van slag door de reis. Met Willeke en Be bezoek ik mijn bekende eettentje voor een ontbijt, maar de Nepalezen zijn massaal Dewali vieren bij hun familie. En natuurlijk word je hier niet met rust gelaten, dus na bezoek aan de geldautomaat denk ik "lekker terugtrekken op mijn kamer, even een verhaal schrijven en dan slapen", want vanavond gaan we muziek luisteren in de islamitische wijk. Ook hier blijkt 'even' van lange duur. Mijn laptop is verstoord geraakt en ineens blijk ik voor alles mijn wachtwoorden nodig te hebben. Wie onthoudt er zijn wachtwoord als je steeds automatisch kunt inloggen? Lang verhaal kort, dit heeft mijn middag in beslag genomen met uiteindelijk toch een verhaal. Bijslapen kan ik komende nacht. Nu lekker eten, een sizzler, en dan met z'n drieën in de touctouc naar de Nuzemeddin voor live-muziek.


Tot gauw,
Namaste,
Mieke