Water en vuur.

Beste volgers,

Een dichte mist komt me tegemoet als ik op donderdagochtend Lida zoek op haar kamer. Lida zit vier hoog, ik twee hoog. ‘Och Mieke, d’r is mich get gebeurd’, hoor ik vanuit de nevel. Staand onder een heerlijk warme douche, eindelijk, draaide de kraan niet meer dicht. Het warme water bleef maar stromen. Hoe haal je dan in godsnaam hulp, in je nakie? Gauw een badlaken omgeslagen, slippers aan en vier verdiepingen naar beneden, tussen de schilders door die in het trapgat aan het werk zijn. De technische man is snel ter plekke en verlost Lida van een overstroming die nabij was. Ik verdenk Lida ervan de Goden iets te vaak om een warme douche gesmeekt te hebben. Nu is haar smeekbede verhoord en is de warmtebron onuitputtelijk. Wat zijn we toch bofkonten, de dag is nog maar nauwelijks begonnen of we hebben alweer een verhaal, gratis en voor niks.

Keurig aangekleed op naar een nieuw ontdekte ontbijtplek, waar ze Illykoffie hebben. Een compleet ontbijt kost omgerekend 2,5 euro, een kop Illykoffie 1,5 euro. Het ontbijt is inclusief koffie, maar geen Illykwaliteit. Ik vraag of we met bijbetaling de Nescafé voor Illy kunnen wisselen bij ons ontbijt. ‘No mam, only Nescafé with breakfast’. Ook als ik het nogmaals uitleg blijft de ober bij zijn ‘principes’. Deze rigide houding vind je vooral in India, Nepalezen zijn doorgaans een stuk flexibeler. Dan maar een kop Illykoffie en aparte sandwich, zo kan het wel.

In de boekhandel krijg ik informatie over de local bussen naar de Kathmanduvallei. De zon schijnt en we hebben er weer zin in, echter nog niet van plan vandaag al de bus te nemen. ‘Waarom gaan we niet gewoon meteen door naar Pashupatinath, we zijn toch vrij?’ oppert Lida. Vele soorten bussen in alle formaten staan gereed, hoe vind je de juiste? Vragen, vragen, vragen, totdat een felblauw minibusje de juiste blijkt. Voor 25 rupees, minder dan 20 cent, kopen we een kaartje. Als het busje vol is rijden we de stad uit en een klein half uur later bereiken we de heilige plaats van de vele Hindoetempels en rituele lijkverbrandingen. Alles ademt spiritualiteit op deze plek. Het tempelcomplex is enorm, helaas bedraagt de entree 1000 rupees. Een gids, die vrienden heeft in Nederland ja ja, dringt zich op. We wimpelen hem af en zoeken zelf onze weg. Als niet-Hindu mogen wij de grote tempel niet betreden, maar eenmaal de juiste route gevonden komen we bij de Bagmati rivier met vele ghats, plateaus waarop de overledenen gecremeerd worden. Eigenlijk hoef je alleen maar op de geur af te gaan. We zijn getuige van twee crematies, dikke stapels sandelwood werpen flinke vlammen op om uiteindelijk de as te lozen in de rivier beneden. Deze is dan ook zwart. Ik zie vooral dood en smerig water, maar Hindu’s zien heilig water en gaan er ook als zodanig mee om. Er wordt gezegend, gewassen en verderop zelfs kleding gewassen en gedroogd! Behalve gasten van menselijke aard ook vele apen, heilige koeien en honden. Zelfs na de dood blijft het kastesysteem in werking. Wij zijn getuige van de rituelen voorafgaand aan de crematie van een lichaam op de ghat voor de hoogste kaste. Hartverscheurend huilt een jonge vrouw bij het afscheid van haar dierbare, die gewikkeld in oranje doeken op een brancard wordt aangevoerd. Dan kun je alleen nog maar stil zijn.

Na deze beelden willen we terug naar aardse genoegens, nemen een minibus terug naar het centrum, eten een heerlijke spaghetti bij Gaia en gaan dan verder met een nieuwe opdracht: het zoeken van mooie sjawls en stola’s voor enkele vrouwen thuis, fotograferen, prijs opvragen en als er een keuze is gemaakt komen we terug voor de juiste aankoop. De avond valt en wij zitten nog een uurtje op ons dakterras, als God in Nepal.

Mijn wasgoed wil niet drogen. Ik grijp de föhn en help de natuur een handje. Dan op tijd naar bed. Ik kijk uit naar de warme douche van morgenochtend. Als dat maar goed gaat…
Groet,
Mieke.

Foto's volgen later.