De rupees laten rollen in Kathmandu.

Dag lezers,

'Rain rain, pennies from heaven', denk ik bij het ontwaken na een lange diepe slaap. Het regent dus en dat had ik al gezien op de buienradar. Een dag regen, de rest van de week zon en 20 graden. Eindelijk wordt het stof weggespoeld en komen misschien groene blaadjes tevoorschijn, voor zover die er zijn hier in de stad. De avond brachten we door in New Orleans, het sfeervolle jazz-eetcafé in de buurt. 'Schone' kleren aan, make-upje op en daar zitten de dames backpacker aan een vegetarische sizzler mét een glas rode wijn. Veel te duur natuurlijk, allesbehalve lowbudget, maar o zo heerlijk. Wijn is duur in Nepal, dus we beheersen ons. Samen nemen we de afgelopen drie weken door en Lida stelt voor een volgende keer de expeditie Everest Basecamp te doen. We sluiten het niet uit, tenslotte hadden we dit ook nooit kunnen bedenken en toch gedaan.

De dag gebruiken we om wat te keutelen, te beginnen met een ciabatta 'la vache qui rit' en een koffie americano bij Pumpernickel. Voordat we zover zijn duiken we al menig winkeltje in om wat aankopen te doen. Welke dit zijn blijft een verrassing voor onze dierbaren thuis. Maar de rupees rollen vandaag.

De regen houdt het na enkele uren voor gezien en het resultaat is dat de straten nu gelijkenis vertonen met één grote koeienvlaai. 'Wat hubste leaver, sjtub of pratsj', vraagt Lida. Alsof je vraagt of je liever doof of blind bent. We dragen onze zware schoenen en die kunnen het wel aan. We zien menige vrouw op slippertjes, soms met hakken.

Behalve cadeautjes willen we mensen verblijden met een ansichtkaart, die hoogstwaarschijnlijk achter ons aan vliegt naar Nederland. Ook zo'n heerlijk moment, vooral bij slecht weer, kaarten schrijven in een eettentje. Bij Gaia brandt de kachel en ze hebben rumpunch met pakora's. Als alle kaarten geschreven en bezegeld zijn hebben we er een over. Voor onze vriend Umesh met de vraag of hij ons te zijner tijd wil gidsen naar het Mount Everest Basecamp. Lida en ik ontvangen dagelijks een bericht van hem, hij mist ons.

Voor een deken van yakwol lopen we richting Durbar Square. We herinneren ons een goede verkoper. Zigzaggend door steegjes zien we veel achterkanten van de stad, de woonhokken die huisvesting moeten bieden. Schrijnende beelden vaak. De yakdekens zijn er nog én zelfs goedkoper geworden. Onze goede conditie komt ook nu zeer van pas, want ongemerkt leggen we heel wat kilometers af op zoek naar de juiste plekjes.

Een fles Chileense rode wijn is goedkoper dan twee glazen in een restaurant, ontdekken we. Die gaat er wel in na een dagje winkelen, op het dakterras van ons hotel. De avond valt, het is fris. Morgen dan toch echt eens kijken of Kumari thuis is en plannen maken voor tripjes rondom de stad. We blijven geen hele week shoppen, dat moge duidelijk zijn.

En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet...
Dus ook onze verhalen gaan nog even door.

groet,
Mieke