P-time en stofregens.

Beste mensen,
We zijn terug in Kathmandu en vraag niet hoe. Onze ‘luxe’ touringcar vertrok vanuit Thakurdwara zelf, gisteren om half vier in de middag. Vandaag arriveerden we rond half een, ook in de middag, op Gongabu Busstation in Kathmandu, waarna we per taxi op de gok een mij bekend hotelletje opzochten. Dit hotel had weliswaar vrije kamers, een goede ligging, maar de kamers bleken bij nader inzien toch erg somber en onfris. Geen probleem voor een nacht, maar we willen nu een vaste plek voor de komende acht dagen en die moet vooral een beetje vrolijk zijn, fris, ruim en uiteraard niet duur. We blijven low-budget backpackers, maar wel met behoefte aan een minimum aan comfort, zeker na de vele ontberingen. Goed, er stond meer dan genoeg tegenover, maar er komt steevast een moment dat je denkt aan die bruine boterham met kaas, een biefstukje, rode of witte wijn, om maar wat te noemen. Die fase hebben we nog niet bereikt, maar we willen wel langzaam terug naar onze wereld, mét alle herinneringen in onze rugzak.

Gisterochtend toch nog even naar onze school, om een laatste ritueel bij te wonen met zegening, tikka en festiviteiten. De bagage inpakken is altijd een uitdaging, zeker als de smerigheid van alles je tegemoet straalt. Niet bij nadenken, gewoon doen. Lida wil nog een laatste groet brengen aan de familie Aap, maar heeft daar al snel spijt van. Het blijft voelen alsof je ieder moment besprongen kunt worden. Per jeep worden we naar het vertrekpunt gebracht, bellen met onze mannen en dan ineens is het best emotioneel. Enkele bekenden zwaaien ons uit, voor mij altijd een melancholisch moment, maar ook weer het verlangen naar rust om alles te verwerken. Bij een eerste stop na korte tijd zien we twee fietsers die in beide fietstassen een geit vervoeren. Ze kijken raar op als wij dit tafereel een foto waard vinden. Even later weer twee fietsers, maar dan met enkele nog levende kippen met hun poten aan het fietsstuur vastgebonden. Het gaat hier nogal anders dan bij ons, maar voor deze mensen heel normaal, ze weten niet beter. Ook in onze wereld is niets ideaal, alleen meer gecultiveerd en economisch ontwikkeld.

Al gauw rijden we het duister tegemoet, de bus maakt snelheid en passeert waar mogelijk of onmogelijk andere voertuigen. Nog steeds voetgangers en fietsers langs de weg, die onzichtbaar zijn. Het moet een zesde zintuig zijn waarover deze mensen beschikken, anders kunnen we niet verklaren waarom het nog zo vaak goed gaat, oftewel níet misloopt. Zeker later in bergachtig gebied, met meer bochten, speelt onze chauffeur het klaar vlak voor een bocht in te halen en mocht er onverhoopt –meestal dus – een bus of vrachtwagen om de hoek opduiken, dan is er altijd nog een rem om elkaar op een millimeter te ontwijken. Ik vraag Lida hoe zij deze onwerkelijke realiteit probeert te omschrijven bij thuiskomst. Ze heeft er geen antwoord op.

Af en toe een pauze, soms bij een uitspanning met voedsel en drank, op deze reis regelmatig voor een sanitaire stop. Als ik vraag ‘is this another break, sir?’ krijg ik als antwoord ‘no, P-time, mam’, wat zoveel betekent als een kans om te plassen of meer. Lida en ik, op één na als enige vrouwen in de bus, moeten een plekje verwerven om onzichtbaar te kunnen plassen, soms aan de rand van de weg op het puin van werkzaamheden, in het donker, de stralen van de vele mannen ontwijkend. Het alternatief, op een rustplaats, beneemt je vaak de adem. Ook niet ideaal dus. Gelukkig beschikken we over voldoende reinigingsgel om de eerste vuiligheid weg te werken. Maar tegen deze omgeving is weinig bestand. Zodra het daglicht terug is lijkt het alsof er een soort van stofregen heeft plaatsgevonden. Meer dan ooit is werkelijk alles, waaronder elk boomblaadje, bedolven onder stof. Een vreselijk aangezicht eigenlijk, zeker als we na bijna een etmaal reizen Kathmandu naderen, dan worden stof en mist nog vermengd met smog.

Op Gongabu Busstation zoeken we een taxi. Deze brengt ons tot aan the Imperial Guesthouse, waar ik in 2015 enige tijd verbleef. Maar de kamers doen nu somberder aan, dus we gaan even lekker brunchen bij Gaia. Ik ontmoet Ajay Pant, een reisagent die ik tijdens mijn eerste reis ontmoette en we praten even bij. Hij doet goede zaken, komt zelfs af en toe naar Nederland. Dan zoeken we een ander hotel, laten de grote bagage achter en lopen naar de andere kant van de wijk. Ons Karma Guesthouse is dé plek voor de komende acht dagen, Lida en ik ieder een ruime eigen kamer, redelijke badkamer en vlakbij elk comfort. Van hieruit kunnen we nog alle kanten uit.

En slenterend door de straatjes hier lonken de sjawls en sieraden. Er zijn prachtige exemplaren, die we in de loop van deze week gaan uitzoeken voor enkele bekenden thuis. Wat is het nu heerlijk in een opgeruimde kamer te liggen en de afgelopen weken te overdenken. Ik mag dan wel dingen voor elkaar krijgen op kleine schaal, en dat vind ik heerlijk, maar uiteindelijk heb ik ook mijn comfortabele leventje in Nederland nodig. Je zou kunnen zeggen dat ik beide werelden nodig heb en ik voel het als een voorrecht dit daadwerkelijk te kunnen combineren.

En nu gaan we lekker eten. Een sizzler, die heb ik ruim twee weken niet gehad. Die boterham met kaas kan nog even wachten.
Een hartelijke groet,
Mieke.