De Trek.
Door: Mieke Simons
Blijf op de hoogte en volg Mieke
10 Januari 2018 | Nepal, Kathmandu
We zijn weer terug op aarde, in Pokhara welteverstaan. De Trek naar Poon Hill was een Hemelse ervaring, boven elke verwachting verheven. Het bevatte alle ingrediënten voor geluk: schoonheid, vriendelijkheid, eenvoud, rust en plezier. Het voelt raar om dit zo te schrijven, omdat het bijna kitscherig lijkt. Maar het was gewoon zo voor Lida en mij, ondanks de enorme zwaarte, die er ook was. Zo'n 80 procent van de hele trek bestond uit trappen, waarvan een deel uit trappen op kniehoogte, waarbij elke stap omhoog extra energie vraagt. Bovendien - zoals eerder beschreven - droegen Lida en ik ieder onze eigen bagage, die toch weer groter en zwaarder was uitgevallen dan gepland. Dat heb je met dames, zelfs met stoere vrouwen die een Himalaya-hike maken.
Het dragen van bagage vormt een apart onderdeel van deze trek. We hebben vele sherpa's c.q. dragers gezien die 35 kilo of meer op hun rug hadden. De bagage van misschien wel tien trekkers. En de Nepalezen zijn gemiddeld klein en iel, dus op de rug gezien vormt zich een schouwspel van een gigantische opeenstapeling van kratten of rugzakken met daaronder een paar pootjes die gestaag omhoog lopen. Want ook zij moeten als vanzelfsprekend al die trappen omhoog. Er is geen weg of lift voor alternatief transport van vele materialen die de restaurantjes, lodges en winkeltjes in het hooggebergte moeten bevoorraden. Vandaag - tijdens de laatste afdaling - was het ultieme toonbeeld van slavernij: een sherpa die een Amerikaans model koelkast op zijn rug omhoog hees! Je krijgt het niet verzonnen. Lida heeft alles op beeld vastgelegd.
Door onze hotelhouder Raju werden Lida, ik en gids Umesh naar het startpunt in Najapul gebracht. Onderweg veel oponthoud door werkzaamheden om de infrastructuur te verbeteren. De 'highway', zoals de Nepalezen deze weg noemen, is er een met vele bulten en gaten. Na een veel te dure kop koffie met chocolade gingen we van start, over zo'n heerlijke hangbrug die schommelt op het ritme van onze voetstappen. Gids Umesh regelt de permit-formaliteiten. Je kunt niet zomaar het Annapurnagebied betreden. In de meeste gevallen komen hikers met een gids, maar soms ook individueel, wat steeds meer wordt afgeraden. Maandelijks raken zo'n twee mensen vermist en worden zelden op tijd terug gevonden. Met een gids heb je vele privileges, zeker bij ongelukken of vermissing. Hij is bekend met alles en hoeft maar te bellen of er komt al hulp op gang. Als individu ben je doorgaans onbekend en zal niemand zich om je bekommeren. De risico's zijn te groot om van een trekking hier een soort gokspel te maken.
Na een aanloop en enkele uren over redelijk vlak terrein gaan we omhoog. Een zeer steile helling op zanderige grond, elke voetstap dubbel zwaar. De dragers met 35 kilo op hun rug geven het tempo aan. Dan volgen de stenen trappen, aanvankelijk met tussenpozen, later ruim 3000 stuks onafgebroken. Dat vraagt om een economische tactiek: zoeken naar de juiste cadans om geen greintje energie te verspillen, elke verzuring vóór te zijn en je ademhaling onder controle te houden. Een uitdaging die uiteindelijk z'n vruchten afwerpt als we onze eerste overnachtingsplek in Ulleri op 2000 meter bereiken. Lida en ik delen een kamer, met eigen badkamer mét koud stromend water, bedden als een soort behangtafel met een matras erop. Keurig netjes, pure eenvoud weliswaar, maar met geraniums voor de ramen. Onze manier om achter de geraniums te zitten. Dat de electriciteit langdurig is uitgevallen, ach ja, een kniesoor die daarop let. Het is natuurlijk lastig in deze moderne tijd waarin iedereen, van arm tot rijk, iPhones of Smartphones bij zich draagt die voortdurend moeten worden opgeladen en waarvoor in de lodges multi-opladers aanwezig zijn. Denk alleen al aan de foto's die ermee gemaakt worden. Het zal je gebeuren dat je eindelijk boven bent en je camera is niet opgeladen! Kun je nog een keer terugkomen over die duizenden trappen.
De ochtend verwelkomt ons met een helderblauwe hemel die zich boven de achtduizenders uitspreidt. Ons ontbijt wordt buiten geserveerd onder het genot van dit uitzicht. Gelukkiger kun je mij niet krijgen. Zodra de volgende klim van - je raadt het al - vele honderden trappen begint, twijfel ik wel eens aan dat geluk en vervloek ik elke steen. Maar im Grossen Ganzen is alles een grote roze wolk. In dit laagseizoen zijn wij een van de weinige blanken hier. Een pasgetrouwd Australisch stel kruist regelmatig ons pad, maar verder zijn het vooral Koreanen die als toerist fungeren. Onze Umesh begeleidt regelmatig een groep uit Korea, heeft de Koreaanse taal geleerd omdat zowel Koreanen als Japanners nauwelijks een vreemde taal beheersen maar wel veel reizen. Umesh spreekt ook vloeiend Hindi en Engels, heeft IT-lessen gegeven en is gespecialiseerd in iPhones. Komt dat even goed uit. Lida en ik hebben sinds afgelopen jaar een Apple-iPhone en dit apparaatje herbergt nog vele geheimen voor ons, voor Umesh geenszins. Vooral de camerafuncties kent hij als zijn broekzak. De meest wonderlijke ideeën komen bij hem op, Lida en mij rest enkel het poseren.
Ook deze dag arriveren we op de afgesproken plek, Ghorepani, niet helemaal fris maar nog enigszins mens. We krijgen kamer nummer 13!! In onze wereld is dit kamernummer jaren geleden geschrapt, hier geldt een ander soort bijgeloof. Onze eigen badkamer biedt geen stromend water en de WC-bril staat tegen de muur geparkeerd. We worden steeds minder kritisch, als we maar een bed en wat warmte vinden. Tegen de mogelijke kou trekken we alles aan wat we vinden, Lida trekt een bivakmuts over haar hoofd. Die avond zitten we rondom een houtvuur in gezelschap van de Nepalese familie.
De wekker rinkelt vroeg om de zonsopkomst op Poon Hill te zien. Tegen zes uur zijn we in het donker op pad. Jawel, trap op gedurende drie kwartier, drie lagen dik gekleed met onze stirnlamp op ons hoofd. Vele Koreanen hebben hetzelfde plan. Boven aangekomen wacht een adembenemend uitzicht: het Annapurna- én Dhaulagirimassief in één uitzicht, op slecht 5 kilometer afstand. De camera staat nooit stil en Umesh maakt wel heel bijzondere panoramaplaatjes, waarop Lida en ik enkel hoeven te poseren.
Het verdere verloop van de dag is zwaar zwaar zwaar. We gaan door, er is geen alternatief en we doen dit vrijwillig. Een vriendin uit Amsterdam, die elk jaar zes weken lang een Himalayatrekking maakt, zegt: 'je moet hiervoor ontzettend kunnen afzien'. En zo is het. En toch steeds weer die momentjes van vreugde. Dat ik dit mag meemaken, zoiets. Regelmatig passeren inmiddels bekende gezichten.
's Avonds in onze lodge van Tadapani zitten we rondom het houtvuur en raken in gesprek met jonge mensen. Een mooi koppel uit Sheffield, UK. Zij hebben samen een jaar lang op een school in Vietnam gewerkt, reizen nu nog een tijdje door Zuidoost-Azië. Verder een ander jong stel, uit... Oekraïne. Ideaal voor Lida en zij raken dan ook meteen druk in gesprek. Als de avond vordert bestellen we met z'n allen een paar koppen thee met rum en gaan er heel wat verhalen over tafel. Leeftijd speel geen enkele rol. Laat de geraniums maar de pest krijgen.
De laatste dag, verder afdalen door de jungle. Soms zien of horen we een aap. Tijdens de lunch hebben we eindelijk telefoonbereik en kunnen onze mannen bellen met het goede nieuws. Na nog een uurtje traplopen wacht onze taxi voor het resterende vervoer, terug naar Pokhara. De weg voert over dikke keien, bulten en gaten. Bij het intreden van de duisternis zie ik regelmatig fietsers of voetgangers langs de weg die nagenoeg onzichtbaar zijn. Bussen met gitzwarte rook passeren ons op de toch al smalle wegen, die men hier 'highway' durft te noemen.
Enfin, eindpunt bereikt, hebben we even geen zin ons verder in te spannen en gaan linea recta naar de buren voor een avondmaal. Als toetje krijgen we een hoofd-, voet- en beenmassage. Zij weten precies wat we nodig hebben en wij laten het ons lekker aanleunen.
Onze expeditie is inmiddels omgedoopt tot expeditie UmLiMie, aangevuld met onze gids Umesh, die zich uitstekend van zijn taak gekweten heeft en met wie we morgen gezellig samen gaan lunchen. We missen hem nu al. Samen met hem reisde steeds een onzichtbaar iemand met ons mee: de man met de hamer. Hij stond regelmatig langs de route, maar heeft ons niet klein gekregen. Het was lood- en loodzwaar, maar ik had het niet willen missen en o ja... ook de afdaling heeft geen greintje spierpijn opgeleverd.
De Annapurne Basecamptrek lijkt binnen bereik. Eerst maar eens dit allemaal verwerken, de reis vervolgen en dan zien we wel.
Voor iedereen,
tot gauw,
Mieke.
-
10 Januari 2018 - 18:29
Gertie:
Lida en Mieke....ik heb enorme bewondering voor jullie!
Moet er niet aan denken...3000 trappen en dan sommige op kniehoogte. Nou met mijn lengte......pff
Knap van jullie.
Gr.
Gertie
-
10 Januari 2018 - 18:54
Jacques:
Nou, nou wat een lef. Jammer dat jullie geen cameraploeg meehebben. Zou zo kunnen dienen als vervanger van "Floortje naar ...".
groetjes,
Jacques -
10 Januari 2018 - 19:10
Christa:
Dit zal nooit meer vergeten worden. Super van jullie. X -
10 Januari 2018 - 19:10
Erna Van Der Hoeven:
Lieve Lida en Mieke,
Geweldig, het is jullie gelukt!
Echt heel knap hoor.
Erg leuk om jullie verhalen te lezen en foto,s te zien.
Benieuwd naar de volgende actie.
Veel plezier samen en liefs.
Erna. -
10 Januari 2018 - 19:38
Thea.:
Beste Lida en Mieke,
Heel mooi dat jullie dit samen kunnen doen en een geweldige prestatie.
Geniet van al het moois en de bijzondere momenten.
Veel plezier ondanks de zware tochten.
Groetjes,Thea. -
10 Januari 2018 - 20:27
Marianne Ivens:
Gefeliciteerd Mieke en Lida, geweldige prestatie!
Ik geniet van de adembenemende verhalen...
Veel plezier!
Lieve groet,
Marianne -
10 Januari 2018 - 20:31
Jo Cox:
Lida en Mieke ,
Prima prestatie en geen enkele wanklacht maar uitsluitend positief nieuws.
De westerse pers moet aan jullie een voorbeeld nemen en dezelfde positieve grondhouding aannemen ipv
vrijwel altijd berichten over ellende en rampen. Dus hoog tijd dat ze jullie pad gaan navolgen.
Komende dagen heel veel plezier en nog heel veel ( verdiend) geluk.
Groetjes
Jo & Johanna -
10 Januari 2018 - 20:37
Clasien:
Lieverds, wat ontzettend goed van jullie dat het gelukt is. Ik hebben alle reisverslagen gelezen en volgens mij hebben jullie een toptijd, geweldig, ik wou dat ik het ook kon meemaken. Maar via dit reisverslag toch een beetje.
Enja, Lida, toch een ander verhaal als eenvoudig met de auto naar Oekraïne gaan.
Ik wil jullie een heel fijne tijd toewensen, pas goed op elkaar, we zien elkaar weer.
Clasien -
10 Januari 2018 - 20:45
Peter Van Tilburg:
Hallo Umlimi :)
Om te beginnen: Proficiat met jullie prestatie,heel knap gedaan!
Dit zal een ervaring zijn die jullie je hele leven niet zullen vergeten. Niet alleen de prestatie op zich,maar ook de momenten( ondanks fysieke offers) die jullie samen beleefd hebben !
Bedankt voor het mooie,boeiende verslag en verder hoop ik dat jullie een goede terugreis hebben.
Gr,Peter van Tilburg -
10 Januari 2018 - 20:48
Lucie:
hallo allebei,
Ziet er super uit, geweldige prestatie. Proficiat
Lucie -
10 Januari 2018 - 23:09
Marian Von Weersch:
Super dat jullie dit hebben gedaan, dit zal nog lang in jullie herinnering blijven! Top meiden! -
10 Januari 2018 - 23:38
Jur:
respect voor wat jullie ondernemen -
11 Januari 2018 - 00:45
Rini:
Lieve globetrotters,
Het zal gevoeld hebben alsof je in de hemel kwam, daar boven op de Poon!!
Wat een superprestatie, respect, hoor!! -
11 Januari 2018 - 13:30
Petri:
Hi Lida en Mieke,
Enorm veel bewondering voor jullie afzien op de trappen! Hoe zwaar! Proficiat! Veel plezier op jullie verdere reis!
Warme groet, Petri -
11 Januari 2018 - 13:41
Jeanny Van Loo:
Prachtige ervaring! Knap werk geleverd! Wat een prachtige reis!
Heel veel succes bij jullie voortzetting van de reis, geniet en er van!
groetjes uit Gulpen. -
11 Januari 2018 - 14:44
Marja En Mathieu:
Chapeau -
11 Januari 2018 - 14:44
E.L.M>:
Dapper Lida en Mieke,
Sorry dat ik zo laat reageer. Heb alles nu gelezen en ben enorm onder de indruk van jullie doorzettingsvermogen en prestaties. Daar moet je conditie en vooral karakter voor hebben. Opvallend dat de vreugde in het verhaal de overhand heeft ondanks het zware afzien. Wel een heel belangrijke ervaring in jullie leven en vooral fijn dat je het goed samen kunt delen.
Hoop dat er nog een mooie tijd volgt op de tocht.
groetjes, Els -
12 Januari 2018 - 18:18
Marleen Schmitz:
Een tien voor jullie sportieve prestatie plus een griffel voor Miekes verslagen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley