Van rampplek naar rampplek naar opluchting.

Lieve lezers,
Hier ben dan eindelijk weer. Vol liefde en ontzag kijk naar mijn volledige bagage, die ik enkele uren geleden in ontvangst mocht nemen. De beproevingen waren ongekend. Gisteren naar de luchthaven, nul bagage, met de belofte dat deze vandaag zou arriveren. Eerst zien dan geloven, was mijn gedachte. De zenuwen kregen steeds meer grip op mij. Hele visioenen van o.a. 480 stuks zwervende Kaplahoutjes maakten zich van mij meester, maar toen ik vanmiddag de drie rugzakken zag liggen, waarvan een opengescheurd, kon ik opgelucht ademhalen. Kafkakiaanse toestanden, zo voelde het deze dagen.

Voor mijn vertrek dacht ik laconiek 'ik vlieg vanaf Zaventem (aanslag) naar Istanbul Ataturk (aanslag) naar Kathmandu (aardbeving), maar dat is verleden tijd en heeft niets met mijn reis te maken. En gelukkig ben ik ook geen slachtoffer geworden van onomkeerbare drama's, laat ik dat vooral stellen. Maar ik heb tranen gehuild en peentjes gezweet, dat mogen jullie gerust weten. Toch maar gepoogd het hoofd koel te houden, prioriteiten gesteld en iedere dag mijn grenzen verlegd.
Morgen reis ik met de nachtbus fdoor naar Bardia, met drie dagen vertraging.

Het tijdsverschil in Turkije was in mijn herinnering altijd een uur, zo stond ook in mijn ticket vermeld. Horloge tijdig vooruit gezet (Mieke, let op!) en in Istanbul de borden goed bestudeerd. Alles klopte. Op tijd naar de gate, waar nog weinig bedrijvigheid was. Wachten, naar de WC met een lange wachtrij. Ik kom terug en ineens was alles leeg. 'Verplaatst naar andere gate' dacht ik nog. Ben gaan informeren en kreeg als antwoord 'no mam, your flight is gone, in Turkey two hours ahead'. Geen enkele compassie, vriendelijkheid of wat dan ook. Alsof met hun democratische dictator Erdogan ook onverschilligheid is ingetreden. Vervangende vlucht: een veelvoud van mijn eerste ticket. Ook de terugvlucht werd gemakshalve meteen geannuleerd. Toen brak ik...

Wat nu??? Stoppen is geen optie, ik moet naar Nepal, mijn bagage is onderweg. Van Turkish Airlines had ik niets te verwachten, zoveel was duidelijk. Via internet kon ik een vlucht boeken die een dag later in Kathmandu zou arriveren, Etihad Airways, vanaf de andere luchthaven in Istanbul, 40 km verderop. Moest daarvoor een visum kopen om überhaupt Turkije in te kunnen. Met mijn huis-tuin-en-keuken-turks (ev-bahce-ve-mutfak-turkce) kon ik nog behoorlijk afdingen op de taxi, maar had nog geen zekerheid of de vlucht ging lukken, kon ticket niet printen.
Volg je het nog?

Kortom, via Abu Dhabi en Delhi kwam ik een dag na planning in Kathmandu, mijn bagage twee dagen later, waardoor ik drie dagen vertraging heb opgelopen. Het is zoals het is en de veerkracht van de Nepalezen neem ik opnieuw als voorbeeld, anders was ik redelijk doorgedraaid. Ik ervaar steun van bekenden en onbekenden en heb zorggedragen voor voldoende rust om de situatie aan te kunnen.

Zo kwam ik op de eerste dag hier in gesprek met een jongetje, Deeprak, die mij de weg wees naar een geldautomaat. 'Where are you from?'
Holland? Amsterdam, was zijn antwoord. Ik vroeg hoe hij dit weet. Hij heeft op eigen houtje alle hoofdsteden van de wereld geleerd en zo begonnen we een quizje. Hij kon werkelijk elke hoofdstad meteen oplepelen. Wij deden dit vroeger thuis al, allerlei spelletjes met topografie, dus ik ken de hoofdsteden ook. Ik wilde hem een klein geldbedrag geven, wat hij weigerde. Wel vroeg hij vervolgens wat melkpoeder te kopen voor zijn broertje en zusje. Zo gezegd, zo gedaan.

Grote steun ervaar ik van Sonja, de Friezin die in Bardia woont. Bij haar ga ik de eerste nachten logeren. Ook sommige anderen kennen mij nog van 15 maanden geleden. Het is hier nu rustig, het seizoen komt volgende maand weer op gang. Vandaag probeerde ik tot tien maal toe geld te pinnen, geen enkele automaat kon mij bedienen. Ik kan nog even vooruit en dit is een peulenschil vergeleken met wat eerder gebeurde. Morgen nieuwe kansen, denk ik dan maar.

Er is vast nog meer te melden, maar dit lijkt me voorlopig voldoende. Vanaf nu hoop ik weer regelmatig verhalen de wereld in te sturen en te vertrouwen op de Goden... en een beetje op mezelf.

Namaste, Mieke.