Cultuurverschillen
Door: Mieke Simons
Blijf op de hoogte en volg Mieke
24 Januari 2022 | Nepal, Bardiya
Beste mensen,
Een open deur natuurlijk, deze titel. In een totaal ander land krijg je onherroepelijk te maken met cultuurverschillen. Dat kan aantrekkelijk zijn, ik zoek het zelf op, maar ook regelmatig irritant of lastig. Vaak gaat het om kleine dingen, bijvoorbeeld tijdens een bezoekje bij mensen thuis. Inmiddels ken ik hier aardig wat mensen en word regelmatig uitgenodigd, ook als dank voor mijn bijdrage aan de studie van hun kind. Als er dan een lunch geserveerd wordt is dit alleen voor de gasten, gastheer en gastvrouw zitten erbij en kijken toe. Ik voel me daar nog steeds ongemakkelijk bij en kan mijn aandacht niet echt op het eten richten. Dan heb je de Nepali time, de tijdsbeleving die in vele landen anders is dan in onze westerse samenleving van tijd-is-geld. Spreek je om 10 uur af met iemand, reken dan minimaal een half uur erbij. Dit wetende begin ik toch al regelmatig op mijn horloge te kijken als de afspraaktijd verstreken is en voel ik een lichte ergernis opkomen. Heel relaxed komt de ander vervolgens aanlopen en dan ben ik alles weer vergeten, maar het raakt niet zomaar uit mijn systeem.
De afgelopen dagen had Sonja gasten uit Kathmandu. Een Belgische vrouw uit de omgeving van Gent, haar Nepalese man en hun vierjarig dochtertje, en een Duitse jongeman uit Frankfurt. Het Belgisch-Nepalese stel heeft een reisorganisatie en doet al langer zaken met Sonja en Budhi, maar ze hadden elkaar nog nooit ontmoet. Bovendien wilden zij deze omgeving een keer zelf ervaren en zijn op diverse manieren rondgeleid. De mannen samen op safari, de vrouwen maakten een rondwandeling door de dorpjes. Toen we later bij elkaar rond het vuur zaten spraken Sonja, Maaike en ik uitgebreid over de cultuurverschillen. Beide vrouwen blijken veel parallellen te ervaren in hun relatie met een Nepalese man en in het leven hier. Ook zij lopen nog steeds tegen dat rekbare tijdsbesef aan, zullen waarschijnlijk nooit echt wennen aan het feit dat hun man de deur uitgaat, her en der mensen ontmoet en blijft hangen, waarna hij een tijd later dan ‘verwacht’ weer thuiskomt. Zo gaat het gewoon en daar moet je mee leren leven als je hier woont. Mina, als Nepalees meisje, ziet dit verschil wel in en steekt twee vingers in de lucht als ze een Nepalees uurtje bedoelt.
Toen ik gisteren naar het schoolgebouw ging om samen met Mina en drie leerlingen de bibliotheek opnieuw te organiseren zag ik dat onderhoud en schoonmaak nog te wensen overlaten. Eerder sprak ik met het team van Jacqui hierover en zij dringen regelmatig aan op verbetering van dit onderdeel. Waarschijnlijk moet deze boodschap vaker herhaald worden, wat ik gisteren opnieuw heb gedaan. Boeken behoren droog en vochtvrij bewaard te worden, met een keer per jaar een afstofbeurt. De meisjes hebben alle boeken een voor een afgestoft, zijn begonnen met het aanbrengen van nieuwe labels en hebben vervolgens alles in keurige rijen in de kast geplaatst. Binnenkort worden daar de fris geschilderde houten alfabetbordjes tussen geschoven en zet ik instructies op papier voor de man die de bieb moet onderhouden. Misschien wat betuttelend, maar soms moet het maar, voor behoud van al die materialen. Hetzelfde geldt voor de whiteboards, die ik aan een grondige schoonmaakbeurt heb onderworpen plus voorzien van een borstel en stiften. Er is nog een tweede ronde nodig om dit karwei tot een goed einde te brengen en het leuke is dat ik steeds weer mensen vind die graag meewerken. Dat gaat hier weer zoveel gemakkelijker dan thuis. Soms moet je wat langer wachten, maar het lukt altijd. De schilderdoeken zijn inmiddels opgespannen in een houten raamwerk en kunnen komende woensdag vanuit de Zeven Zusters naar school worden vervoerd als daar het regenboogproject van start gaat. Ook de twintig educatieve posters worden deze week opgehangen.
Sinds zaterdag ben ik dus terug bij Sonja en Budhi, de Jungle Cottage is de afgelopen jaren erg verwaarloosd. Familievetes blijken daaraan ten grondslag te liggen. De oude vader lijkt de enige die zich nog bekommert om de lodge, het meeste personeel is ontslagen. Toen ik zag dat de kamerprijs voor deze abominabele toestand hoger lag dan bij Sonja’s homestay heb ik meteen mijn spullen ingepakt. En wat voelt het goed om hier terug te zijn, zeker toen er ’s avonds als vanouds gegrild werd en we met diverse nationaliteiten rond het vuur zaten. Deze groep is nu vertrokken, maar vandaag komt mijn vriend Cornel als nieuwe gast. Zaterdag is hij in Kathmandu aangekomen en vliegt vanochtend naar Nepalganj, waar Mina en ik hem in een gehuurde jeep gaan verwelkomen. Fijn om straks met hem erbij rond het vuur te zitten. Ik heb een feestelijke maaltijd besteld en hoop dat Cornel zijn verblijf hier positief gaat beleven. Aan reiservaring geen gebrek bij hem, niet alleen als purser bij Martinair maar ook privé heeft hij de halve wereld gezien.
Ook hier klimaatverandering. Buiten de moessontijd regent het hier zelden, maar de afgelopen dagen zijn we een paar keer flink verrast door een bui en deze nacht heeft de kraan boven urenlang opengestaan. Volgens Mina’s weerbericht komt er vanaf donderdag verbetering, hopelijk kan ik mijn winterkleren dan afwerpen. En natuurlijk mijn eerste khurta even dragen, de Nepalese tuniek met broek die in de maak is. Voor Mina en mij ieder dezelfde, voor ons beiden de eerste khurta.
Tijd om op te staan, wassen, aankleden, ontbijten, videochat met Jacqui en dan naar het vliegveld. Tot snel.
Liefs, Mieke
Een open deur natuurlijk, deze titel. In een totaal ander land krijg je onherroepelijk te maken met cultuurverschillen. Dat kan aantrekkelijk zijn, ik zoek het zelf op, maar ook regelmatig irritant of lastig. Vaak gaat het om kleine dingen, bijvoorbeeld tijdens een bezoekje bij mensen thuis. Inmiddels ken ik hier aardig wat mensen en word regelmatig uitgenodigd, ook als dank voor mijn bijdrage aan de studie van hun kind. Als er dan een lunch geserveerd wordt is dit alleen voor de gasten, gastheer en gastvrouw zitten erbij en kijken toe. Ik voel me daar nog steeds ongemakkelijk bij en kan mijn aandacht niet echt op het eten richten. Dan heb je de Nepali time, de tijdsbeleving die in vele landen anders is dan in onze westerse samenleving van tijd-is-geld. Spreek je om 10 uur af met iemand, reken dan minimaal een half uur erbij. Dit wetende begin ik toch al regelmatig op mijn horloge te kijken als de afspraaktijd verstreken is en voel ik een lichte ergernis opkomen. Heel relaxed komt de ander vervolgens aanlopen en dan ben ik alles weer vergeten, maar het raakt niet zomaar uit mijn systeem.
De afgelopen dagen had Sonja gasten uit Kathmandu. Een Belgische vrouw uit de omgeving van Gent, haar Nepalese man en hun vierjarig dochtertje, en een Duitse jongeman uit Frankfurt. Het Belgisch-Nepalese stel heeft een reisorganisatie en doet al langer zaken met Sonja en Budhi, maar ze hadden elkaar nog nooit ontmoet. Bovendien wilden zij deze omgeving een keer zelf ervaren en zijn op diverse manieren rondgeleid. De mannen samen op safari, de vrouwen maakten een rondwandeling door de dorpjes. Toen we later bij elkaar rond het vuur zaten spraken Sonja, Maaike en ik uitgebreid over de cultuurverschillen. Beide vrouwen blijken veel parallellen te ervaren in hun relatie met een Nepalese man en in het leven hier. Ook zij lopen nog steeds tegen dat rekbare tijdsbesef aan, zullen waarschijnlijk nooit echt wennen aan het feit dat hun man de deur uitgaat, her en der mensen ontmoet en blijft hangen, waarna hij een tijd later dan ‘verwacht’ weer thuiskomt. Zo gaat het gewoon en daar moet je mee leren leven als je hier woont. Mina, als Nepalees meisje, ziet dit verschil wel in en steekt twee vingers in de lucht als ze een Nepalees uurtje bedoelt.
Toen ik gisteren naar het schoolgebouw ging om samen met Mina en drie leerlingen de bibliotheek opnieuw te organiseren zag ik dat onderhoud en schoonmaak nog te wensen overlaten. Eerder sprak ik met het team van Jacqui hierover en zij dringen regelmatig aan op verbetering van dit onderdeel. Waarschijnlijk moet deze boodschap vaker herhaald worden, wat ik gisteren opnieuw heb gedaan. Boeken behoren droog en vochtvrij bewaard te worden, met een keer per jaar een afstofbeurt. De meisjes hebben alle boeken een voor een afgestoft, zijn begonnen met het aanbrengen van nieuwe labels en hebben vervolgens alles in keurige rijen in de kast geplaatst. Binnenkort worden daar de fris geschilderde houten alfabetbordjes tussen geschoven en zet ik instructies op papier voor de man die de bieb moet onderhouden. Misschien wat betuttelend, maar soms moet het maar, voor behoud van al die materialen. Hetzelfde geldt voor de whiteboards, die ik aan een grondige schoonmaakbeurt heb onderworpen plus voorzien van een borstel en stiften. Er is nog een tweede ronde nodig om dit karwei tot een goed einde te brengen en het leuke is dat ik steeds weer mensen vind die graag meewerken. Dat gaat hier weer zoveel gemakkelijker dan thuis. Soms moet je wat langer wachten, maar het lukt altijd. De schilderdoeken zijn inmiddels opgespannen in een houten raamwerk en kunnen komende woensdag vanuit de Zeven Zusters naar school worden vervoerd als daar het regenboogproject van start gaat. Ook de twintig educatieve posters worden deze week opgehangen.
Sinds zaterdag ben ik dus terug bij Sonja en Budhi, de Jungle Cottage is de afgelopen jaren erg verwaarloosd. Familievetes blijken daaraan ten grondslag te liggen. De oude vader lijkt de enige die zich nog bekommert om de lodge, het meeste personeel is ontslagen. Toen ik zag dat de kamerprijs voor deze abominabele toestand hoger lag dan bij Sonja’s homestay heb ik meteen mijn spullen ingepakt. En wat voelt het goed om hier terug te zijn, zeker toen er ’s avonds als vanouds gegrild werd en we met diverse nationaliteiten rond het vuur zaten. Deze groep is nu vertrokken, maar vandaag komt mijn vriend Cornel als nieuwe gast. Zaterdag is hij in Kathmandu aangekomen en vliegt vanochtend naar Nepalganj, waar Mina en ik hem in een gehuurde jeep gaan verwelkomen. Fijn om straks met hem erbij rond het vuur te zitten. Ik heb een feestelijke maaltijd besteld en hoop dat Cornel zijn verblijf hier positief gaat beleven. Aan reiservaring geen gebrek bij hem, niet alleen als purser bij Martinair maar ook privé heeft hij de halve wereld gezien.
Ook hier klimaatverandering. Buiten de moessontijd regent het hier zelden, maar de afgelopen dagen zijn we een paar keer flink verrast door een bui en deze nacht heeft de kraan boven urenlang opengestaan. Volgens Mina’s weerbericht komt er vanaf donderdag verbetering, hopelijk kan ik mijn winterkleren dan afwerpen. En natuurlijk mijn eerste khurta even dragen, de Nepalese tuniek met broek die in de maak is. Voor Mina en mij ieder dezelfde, voor ons beiden de eerste khurta.
Tijd om op te staan, wassen, aankleden, ontbijten, videochat met Jacqui en dan naar het vliegveld. Tot snel.
Liefs, Mieke
-
24 Januari 2022 - 09:34
Petra:
Hoe herkenbaar: die Nepali time. Ook hier hebben we zoiets en noemen dat : Het Terschellinger Kwartiertje. Went nooit als je van "de klok" bent.
Jullie zijn lekker bezig met het project en ga zo door.
Hoe jammer dat de andere cottage zo achteruit gaat. Een gemiste kans!
Voor later alvast weer veel plezier en Keep up the good work
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
