Verlangen naar warmte en Deutsche Wurst.

Beste lezers,

Driemaal eerder was ik een deel van januari in Nepal en was er overdag bijna altijd zon, ondanks de koude nachten. Deze keer laat de zon het iets te vaak afweten, wat resulteert in een grauwe hemel en waterige kou. Niet fijn, maar niemand die het kan beïnvloeden, we moeten het ermee doen. Gelukkig brandt er vaak een houtvuur buiten, dat brengt iets van gezelligheid, maar mijn schaarse wasgoed kan vier dagen in de badkamer hangen en nog niet droog zijn. Cornel heeft om die reden besloten iets eerder te vertrekken. Vooraf was de afspraak elkaar helemaal vrij te laten, nooit meer wil ik iemand op sleeptouw nemen met alle gevolgen van dien. Dus Cornel boekte zijn terugreis om, heeft het plan nog even de zon en wat luxe in Dubai te genieten. Hij heeft het naar zijn zin hier, maar wil niet zijn schaarse vakantiedagen alleen in de kou doorbrengen. Voor mij ligt dat anders, al baal ik ook van weer een sombere dag. Alsof de duvel ermee speelt verscheen vanochtend opeens de gouden ploert aan de hemel. Een prachtige zonnige dag volgde met een rondrit in de wijde omgeving in Sonja’s jeep. Het nooit eerder door mij bezochte gebied tot aan de grens met India was zeer verrassend, ook wetend dat er wilde dieren op je pad kunnen verschijnen. Een soort safari eigenlijk, vooral in het woongebied van de Tharustam.

Vooraf bezochten we BBAS Memorial School met als doel de defecte drinkwaterinstallatie te bekijken, foto’s te maken en een inschatting van de reparatiekosten te krijgen door schoolhoofd Bikram. Cornel neemt ook deze voor zijn rekening, waarbij kwaliteit en onderhoud een voorwaarde zijn. Morgen reist Cornel met Tilak naar Nepalganj voor aanschaf en bekostiging van ‘science-equipment’. Zijn plan is om deze reis te gebruiken voor een eerste indruk van de situatie en vanuit Nederland een soort van sponsor te blijven, regelmatig terug te keren ook. Ik zal zorgdragen voor de nodige werkzaamheden en onderhoud van contacten, een samenwerking die hopelijk steeds nieuwe resultaten zal opleveren. Mijn laatste week hier gebruik ik voor het afronden van de diverse klussen, zodat ik met een opgeruimd gevoel huiswaarts kan keren. De bibliotheek is afgelopen vrijdag, met behulp van acht scholieren, volledig op orde gebracht. De nieuwe whiteboards hangen, de posters eveneens.

Vrijdagavond waren Cornel en ik uitgenodigd voor de maaltijd bij de Zeven Zusters, ook bij gelegenheid van de verjaardag van jongste dochter Pooja. Op datzelfde moment zou Anton bij onze vrienden op bezoek zijn, degenen die veel contact met zus Chitra onderhouden en een deel van haar studie financieren. Anton heeft en wil geen smartphone, maar deze keer konden we via een omweg toch een videogesprek organiseren. Na ruim vier weken zag ik mijn eigen man terug en konden zij voor even getuige zijn van een Nepalees feestje bij open vuur op het dakterras. Daarna de taartceremonie binnen in het huis, waarbij iedereen een vuursterretje in handen kreeg en we in diverse talen het verjaardagslied zongen. Onder begeleiding van drie zussen, mét felle lampen tegen wilde beesten – werden we te voet thuisgebracht.

De volgende ochtend samen met Mina per touctouc naar de medische kliniek van Bhurigau, waar ik na een week eindelijk helderheid kreeg over mijn knieblessure. Eerst voelde de dokter even, misschien gebroken. Daarna de scan op twee plaatsen, toen terug naar de dokter voor de uitslag. Geen breuk gelukkig, maar kneuzing van zacht weefsel. In de apotheek kreeg ik medicijnen, een gel en kniebandage, door de apotheker zelf aangebracht. Ondanks de primitieve toestanden had ik toch het gevoel serieus geholpen te zijn en dit blijkt ook uit de resultaten achteraf.

Tilak woont in de buurt van deze kliniek en nodigde ons uit voor een lunch bij hem thuis. Eerder was ik daar en werd geheel onverwacht geacht te blijven slapen. Dat gaat niet meer gebeuren, dacht ik nu, gewoon een lunch en voor het donker thuis. En zo ging het ook. Heel gezellig, voor het eerst zwarte kip gegeten, ik wist niet dat dit bestond, een kip die zowel van buiten als van binnen zwart is. Tilak’s vrouw wilde mij heel graag terugzien, maar bleek afwezig. Het laatste half uur verscheen zij alsnog en maakte een blije indruk. Helaas kunnen we nauwelijks een gesprek voeren, haar Engels beperkt zich tot enkele woorden. Ook twee broers van Tilak waren erbij, briljante studenten uit Kathmandu, dus gelukkig wel voldoende mogelijkheden tot interessante gesprekken. Toen de oude vader naderde werden drank en rookwaren snel onzichtbaar gemaakt. Hoe oud je ook wordt, in het bijzijn van je vader behoor je dit soort zonden niet te tonen. Hij weet wel degelijk dat het gebeurt, maar niet onder zijn ogen. Ik ken dit uit mijn eigen verleden, de Turkse cultuur. Tilak bood aan ons terug te brengen, Mina en ik samen achterop zijn motorfiets. Altijd leuk en spannend, zo’n ritje. Zeker over de hobbelige binnenwegen en door de rivier. We namen samen nog een drankje bij de Freedombar vlak bij onze woonplek, vader op veilige afstand dus het mag.

Er staan nog enkele eetafspraken op de agenda voor komende week. Het is veel, te veel soms, maar ik wil er in enkele gevallen toch op ingaan. Mensen die altijd contact onderhouden, zo blij zijn om je te zien, geven wat ze hebben, ik voel me niet prettig bij het idee dat ik naar huis ga en hun uitnodiging heb afgewimpeld. Wel probeer ik de drukte iets te spreiden. En wat wordt het allemaal eenvoudiger als de zon schijnt en alles verwarmt. De zaterdagavond begint, viering van Budhi’s verjaardag. Het Duitse koppel uit Hamburg, Eva en Jürgen, ontmoette ik vijf jaar geleden al hier. Sinds tien jaar komen zij normaalgesproken elk jaar twee maanden naar Bardia, ondernemen niet heel veel, verblijven steeds op dezelfde plek waar ze zelf kunnen koken. Ik lag in een deuk toen ik van Sonja en Budhi hoorde dat zij weinig kleding meenemen, maar hun koffers vooral vullen met Deutsche Wurst en andere bekende etenswaren. Gelukkig zijn de aardappelen hier te koop, voor de bijbehorende stamppotten of Bratkartoffeln. En voldoende bier, daar zegt Jürgen nooit nee tegen. Heel grappig, deze combinatie van de keuze voor het verre Bardia en het thuisgevoel ‘mit der Deutsche Küche’. Zij zijn vanavond ook van de partij. Ik ben benieuwd of ‘die Grillwaren’ hier naar wens zijn. Of misschien mag ik een Bratwurst meepikken?

Liefs,

Mieke