De boom van Leonardo

Lieve mensen,

In mijn vorige verhaal vertelde ik over mijn bezoekje aan een overheidsschool, op uitnodiging van Basudev Bhattarai, docent aldaar. Samen met Sonja en Sandesh halen we Basudev in de jeep op en rijden door Thakurdwara naar onze bestemming. Een zeer opgeruimd schoolcomplex, bestaande uit een aantal solide gebouwen te midden van heel veel groen, een eigen tempel en een modern gebouw, ontworpen door Duitse architecten in opleiding, bestaande uit een combinatie van wit pleisterwerk en verticale bamboestokken. Zo kan het dus ook, denk ik meteen bij aankomst. Tot dusver zag ik vooral veel armoedige schoolgebouwtjes. Het tegenstrijdige is zelfs dat de overheidsscholen er veel beter uitzien en beschikken over mooiere materialen, terwijl de privéscholen meer gewild zijn vanwege hun vermeende onderwijskwaliteiten.

We worden rondgeleid door Basudev en het hoofd der school. Alles ademt bewustwording van de juiste omgang met de omgeving en het klimaat. Moderne watersystemen, moestuintjes met vele soorten groente, een mini-jungle zelfs. Het accent ligt op veel praktijkonderwijs, maar ook de reguliere vakken worden gedoceerd. Vooral kansarme kinderen met veelal psycho-sociale problemen komen hier terecht en worden zelfs gecounceld. De algemene ruimtes zijn zoveel schoner en rijker ingericht dan ik eerder zag. Ook heeft deze school een internationaal uitwisselingsproject, door corona weliswaar even geparkeerd. Zelf heb ik afgelopen november contact gehad met iemand van de Pabo in Sittard voor internationale uitwisseling, met een zeer enthousiaste reactie tot gevolg. Een eindejaars studente is zelfs al een heel eind gevorderd in haar plannen om haar eindstage hier in Bardia te doen, vanaf eind april tot eind juni. Ze heeft contact met mij gezocht, vervolgens met Sonja en na thuiskomst zal ik haar ontmoeten. Wellicht een goed plan om zowel een overheids- als een privéschool te leren kennen, van elkaar te leren. Hoogtepunt van ons bezoek aan deze school vormt de beroemde boom die jaren geleden geplant is door Hollywoodster Leonardo di Caprio, als vertegenwoordiger van zijn eigen stichting om de natuur overal ter wereld te beschermen. Naast zijn boom staat die van zijn moeder, die hem destijds vergezelde. Een grote trots voor deze school, die met haar eco-bewustzijn een groot bereik en aanzien heeft ontwikkeld, met name verspreid vanuit de kinderen naar oudere generaties.

Weinig tijd voor een lunch, want in de middag wachten andere taken. De vragenlijsten moeten geprint, maar liefst 1500 afdrukken in totaal, whiteboards besteld, het ijzerwerk voor bevestiging van de regenboogschilderijen. Als alle klussen geklaard zijn strijken we neer in de Freedom Jungle Bar om mijn feestje van aanstaande vrijdag door te spreken. Ter afscheid én mijn aanstaande verjaardag nodig ik een aantal mensen uit met wie ik de afgelopen vier weken fijn ben omgegaan, in welke vorm dan ook. Mina maakt een gastenlijst, een berekening van hapjes en drankjes die we vervolgens bestellen bij haar voormalige buurjongen, houder van deze bar. Op zaterdagochtend vertrekken Mina en ik dan toch weer per bus in de richting van Kathmandu, om halverwege een korte afslag naar Lumbini – geboorteplaats van Buddha – te nemen, daar de tempelcomplexen te bezoeken en na overnachting de tweede helft naar Kathmandu af te leggen. Australiër David moet ook die kant uit en reist met ons mee.

Begin van de avond ben ik uitgenodigd bij de familie van Sabina en Shistri, op honderd meter afstand van hier. Moeder heeft haar uiterste best gedaan om voor mij te koken. Ik word in de keuken aan tafel neergezet, krijg een mooie maaltijd opgediend en mag deze nuttigen onder toeziend oog van vijf niet-etende mensen. Ze willen vooral zien dat ik het lekker vind. Het ís lekker, maar het ongemak blijft. Ik bedenk dat dit voor hen normaal is en zij het dus niet raar vinden om naar één etende vrouw te kijken, maar daarvoor moet ik toch echt een knop omzetten. Als blanke ben ik een speciale gast en dat zal ik weten. Na afloop word ik uitgenodigd om een Hindoeïstisch gebedsritueel bij te wonen. In de nabijgelegen stal, waar een of twee koeien wonen, verzamelen alle familieleden zich rondom het vuur, opa en oma incluis, wordt er wierook aangestoken, een schaal met bloemen en suiker neergezet en leest Sabina een kwartier lang teksten voor uit een heilig boek. Tussendoor worden bloemen aangeboden, handjes met suiker om te nuttigen. Ik vind het heel bijzonder om bij zo’n intieme familiebijeenkomst aanwezig te zijn. Het voelt alsof ik in een kerststal zit, zeker met die os en die ezel erbij. Nadat ik mijn dank hiervoor heb uitgesproken word ik op de kamer van moeder uitgenodigd om een sari uit te zoeken. Vier prachtige sari’s worden gepresenteerd, als dank voor mijn steun aan hun familie. De zijden exemplaren zijn weliswaar heel mooi, maar niet draagbaar voor mij. Mijn keuze valt op een dun katoenen sari, die ik heel misschien een keer kan dragen, maar mogelijk veranderd kan worden in iets anders waarmee ik thuis voor de dag kan komen. De volgende dag even langs de kleermaker voor een onderbloesje en dan kan ik vrijdag op mijn eigen feestje toch echt in een sari verschijnen. Geen trouwerij, wel een sari.

Vandaag ‘questionnaire-day’. In opdracht van Bright Futures of Bardia verzorg ik de hele uitvoering van een kwaliteitsonderzoek onder leraren en leerlingen. Ze mogen elkaar beoordelen en daarvoor zijn vier soorten vragenlijsten doorgestuurd. Sommige zelfs van acht A-viertjes. Als ik op de school eerst de leraren en later de leerlingen een algemene instructie heb gegeven is het de bedoeling dat Mina en ik vervolgens de vragenlijsten uitdelen in de klassen en onder de leraren, met gedetailleerde uitleg. Dan blijkt dat de prints nog gesorteerd en aan elkaar geniet moeten worden, een klus van minimaal twee uur extra. Ik krijg het Spaans benauwd en voel de druk van mijn tijdschema. Daarin ben ik opnieuw de enige. Mina roept enkele leerlingen erbij voor hulp in de uitvoering en heel ontspannen werkt iedereen stug door totdat alles op orde is. Het zal nooit echt wennen, die oosterse perceptie van tijd, maar het lijkt me heerlijk. Uiteindelijk worden de vier hoogste klassen voorzien van vragenlijsten, nadat de leraar letterlijk de klas is uitgestuurd. Over ruim een uur wordt alles verzameld en opgehaald. Ook de andere lijsten worden verspreid, over de leraren deze keer. Het voelt wat ongemakkelijk om de leraren hieraan te onderwerpen, ik vermoed dat zij onbekend zijn met dit soort westerse onderzoeken. Maar goed, ik doe alleen de uitvoering, denk ik dan maar.

Na onze lunch en bezoek aan enkele winkels wordt het hele zootje opgehaald, gesorteerd en in tassen verpakt. Mijn werk zit erop, hierna hoeft het enkel nog bij Dawa in Kathmandu te worden afgeleverd. Morgenochtend wordt er een kunstcompetitie gehouden in Bardia National Park, waarvoor de meest creatieve leerlingen uit de hele omgeving zijn uitgenodigd om hun meesterwerk te maken. De hoofdprijs zal bestaan uit een aanzienlijk geldbedrag.

Vanavond met de kippen op stok en dan kan ik morgen als toeschouwer dit evenement bijwonen. Ik kan gaan afbouwen, elke dag iets meer rust om straks helemaal fris terug naar huis te reizen. Nog heel wat kilometers te gaan.

Mieke.

Doneren kan via IBAN nummer

NL57 TRIO 0320 3366 62 t.n.v. M. Simons o.v.v. project Bardia