Helden van de jungle.
Door: Mieke Simons
Blijf op de hoogte en volg Mieke
21 Januari 2022 | Nepal, Bardiya
Dag lezers,
Toen ik hier zes jaar geleden voor het eerst was heb ik samen met junglegids Umanga een safari te voet gedaan. Het voelde vaak als een gewone boswandeling, totdat ik ging nadenken over wie we allemaal konden tegenkomen op de route. Tijgers, wilde olifanten en neushoorns vormen dan de grootste prijs, herten hebben we thuis ook en bij het doorwaden van de rivier tot kniehoogte werd mij verteld dat er krokodillen zitten. Apen alom en op enig moment wist Umanga een opgerolde python tussen de struiken te spotten. Helaas – of misschien gelukkig - bleven de grote trofeeën die dag buiten beeld. De kans op een luipaard is overdag nihil.
Gisteren kreeg ik een masterclass junglekennis van Mina’s oudste zus Susila, zeer ervaren junglegids. Vol passie vertelde zij over de opwinding die elke safari brengt. De gasten komen natuurlijk graag thuis met wilde verhalen, dus die kans probeert de gids te optimaliseren. Zij kent niet alleen de namen, geuren, sporen en geluiden van de vele vogels, reptielen en zoogdieren maar moet ook weten hoe te handelen als het mis dreigt te gaan. Het neusje van de zalm vormen de kampeersafari’s, waarbij overnachting in een klein tentenkamp onderdeel is van het avontuur. De nacht brengt hele andere geluiden voort dan overdag, dan komen bepaalde beesten pas echt op gang. Zo kon het een keer gebeuren dat een jonge toeriste ’s nachts naar het buitentoilet ging en plotseling in het gezicht van een tijger keek. Vol doodsangst wist zij nog net haar lamp in de juiste richting te laten schijnen waardoor het gevaar zich terugtrok. Maar de schrik zat er goed in, het meisje heeft de rest van de nacht huilend doorgebracht. Achteraf kon zij haar ervaring pas waarderen, toen iedereen haar verhaal wilde horen. Een andere ervaring vormt de wilde olifant, die zijn slurf naar binnen stak toen Susila’s vader de voordeur van de tent openritste. Deze koning van de jungle, meest gevreesde dier aldaar, kon verjaagd worden door wat kerosine naar buiten te strooien en in brand te steken. Helaas nam het vuur ook een deel van de tent mee. Hoe die nacht verder verliep voor de gasten en gidsen is me niet bekend, feit is dat dit kan gebeuren. Maar daarin zit ook het avontuur. Tegenwoordig is er een meer veilige manier van een jungle-overnachting bijgekomen: de boomhut. Op hoge palen zijn enkele huisjes rondom een stevige boomstam gebouwd, waarin plek voor minimaal vier mensen. Zo lig je niet alleen relatief veilig maar kun je bij waarneming van dierengeluiden ook naar buiten om vanaf het balkon het dier een tijdje te observeren. Voor mij een acceptabele optie om te overwegen in de komende twee weken. Hopelijk vind ik meer gegadigden voor dit nachtelijk avontuur.
Van de buitencategorie op dit front is de eerdergenoemde Nieuwzeelander Jack Kinross, die hier al enkele jaren verblijft, in hoofdzaak voor onderzoek naar luipaarden. Niet alleen strijdt hij voor behoud en uitbreiding van deze populatie – panterbont is uit den boze – maar zijn fascinatie is zo groot dat hij een tijdje bij een luipaard probeerde te leven, in het Annapurnagebied. Dit ging regelmatig gepaard met veel bloed, maar ook met toenadering van het beest. Jack is er een ander mens door geworden, lees ik op zijn website. Ik kom hem hier regelmatig tegen en dan maken we een praatje. Hij weet waarvoor ik hier ben, maar dat zijn peanuts in vergelijking met deze oude held. Bijzonder om steeds nieuwe verhalen uit de eerste hand te horen van mensen voor wie deze omgeving een soort bekende speeltuin lijkt. Voor mij zijn het helden. En zo zijn er velen die de pers of status van beroemdheid nooit halen maar wel een lintje verdienen, mocht dit hier ooit geïntroduceerd worden. Kan best dat een onderscheiding hen niet boeit en zij bij voorkeur gedijen in de anonimiteit. Je ziet wat er kan gebeuren als een mens te veel eer, stroop om de mond of veren in de kont krijgt, #metoo ligt dan op de loer. Mannen worden tijgers of wanen zich als de onaantastbare wilde olifant, King of the Jungle. Daar moest een flinke dosis kerosine overheen, ter bescherming van de kwetsbare slachtoffers. Misschien iets voor The Voice, zingen vanuit een boomhut?
Tijdens de schilderworkshop vroeg ik de meisjes naar hun toekomstdroom. De meerderheid wil junglegids worden. Ik hoop van harte dat tegen die tijd de buitenlanders de weg naar hier weer kunnen vinden, maar ook dat de populatie wilde dieren behouden blijft of uitbreidt, anders krijg je straks de situatie dat er meer gidsen zijn dan tijgers. Ik merk tegelijkertijd dat dromen nog steeds worden bijgesteld. De jongeren die nu in Kathmandu studeren hebben heel andere interesses dan zes jaar geleden bij onze eerste ontmoeting. Internet heeft daarin veel veranderd. Uitbreiding van hun leefwereld, van jungle naar metropool, brengt een ontwikkeling op gang die onomkeerbaar lijkt. Zo zei Mina gisteren, na het nuttigen van onze Black forestcake, dat deze in Kathmandu veel verfijnder bereid wordt dan hier, in een betere balans tussen creme en cake. Ook smaak verandert blijkbaar wanneer je nieuwe grenzen opzoekt, een heel scala van vaak onbewust nieuwe percepties. Dat is ook wat reizen met je doet, vooral als je buiten de gebaande paden durft te treden. Ik verruil de mijne nog even voor de jungle. Laat maar komen, die boomhut!
Zodra de onlineverbinding weer beter is voeg ik een nieuwe fotoserie toe.
Liefs,
Mieke
Toen ik hier zes jaar geleden voor het eerst was heb ik samen met junglegids Umanga een safari te voet gedaan. Het voelde vaak als een gewone boswandeling, totdat ik ging nadenken over wie we allemaal konden tegenkomen op de route. Tijgers, wilde olifanten en neushoorns vormen dan de grootste prijs, herten hebben we thuis ook en bij het doorwaden van de rivier tot kniehoogte werd mij verteld dat er krokodillen zitten. Apen alom en op enig moment wist Umanga een opgerolde python tussen de struiken te spotten. Helaas – of misschien gelukkig - bleven de grote trofeeën die dag buiten beeld. De kans op een luipaard is overdag nihil.
Gisteren kreeg ik een masterclass junglekennis van Mina’s oudste zus Susila, zeer ervaren junglegids. Vol passie vertelde zij over de opwinding die elke safari brengt. De gasten komen natuurlijk graag thuis met wilde verhalen, dus die kans probeert de gids te optimaliseren. Zij kent niet alleen de namen, geuren, sporen en geluiden van de vele vogels, reptielen en zoogdieren maar moet ook weten hoe te handelen als het mis dreigt te gaan. Het neusje van de zalm vormen de kampeersafari’s, waarbij overnachting in een klein tentenkamp onderdeel is van het avontuur. De nacht brengt hele andere geluiden voort dan overdag, dan komen bepaalde beesten pas echt op gang. Zo kon het een keer gebeuren dat een jonge toeriste ’s nachts naar het buitentoilet ging en plotseling in het gezicht van een tijger keek. Vol doodsangst wist zij nog net haar lamp in de juiste richting te laten schijnen waardoor het gevaar zich terugtrok. Maar de schrik zat er goed in, het meisje heeft de rest van de nacht huilend doorgebracht. Achteraf kon zij haar ervaring pas waarderen, toen iedereen haar verhaal wilde horen. Een andere ervaring vormt de wilde olifant, die zijn slurf naar binnen stak toen Susila’s vader de voordeur van de tent openritste. Deze koning van de jungle, meest gevreesde dier aldaar, kon verjaagd worden door wat kerosine naar buiten te strooien en in brand te steken. Helaas nam het vuur ook een deel van de tent mee. Hoe die nacht verder verliep voor de gasten en gidsen is me niet bekend, feit is dat dit kan gebeuren. Maar daarin zit ook het avontuur. Tegenwoordig is er een meer veilige manier van een jungle-overnachting bijgekomen: de boomhut. Op hoge palen zijn enkele huisjes rondom een stevige boomstam gebouwd, waarin plek voor minimaal vier mensen. Zo lig je niet alleen relatief veilig maar kun je bij waarneming van dierengeluiden ook naar buiten om vanaf het balkon het dier een tijdje te observeren. Voor mij een acceptabele optie om te overwegen in de komende twee weken. Hopelijk vind ik meer gegadigden voor dit nachtelijk avontuur.
Van de buitencategorie op dit front is de eerdergenoemde Nieuwzeelander Jack Kinross, die hier al enkele jaren verblijft, in hoofdzaak voor onderzoek naar luipaarden. Niet alleen strijdt hij voor behoud en uitbreiding van deze populatie – panterbont is uit den boze – maar zijn fascinatie is zo groot dat hij een tijdje bij een luipaard probeerde te leven, in het Annapurnagebied. Dit ging regelmatig gepaard met veel bloed, maar ook met toenadering van het beest. Jack is er een ander mens door geworden, lees ik op zijn website. Ik kom hem hier regelmatig tegen en dan maken we een praatje. Hij weet waarvoor ik hier ben, maar dat zijn peanuts in vergelijking met deze oude held. Bijzonder om steeds nieuwe verhalen uit de eerste hand te horen van mensen voor wie deze omgeving een soort bekende speeltuin lijkt. Voor mij zijn het helden. En zo zijn er velen die de pers of status van beroemdheid nooit halen maar wel een lintje verdienen, mocht dit hier ooit geïntroduceerd worden. Kan best dat een onderscheiding hen niet boeit en zij bij voorkeur gedijen in de anonimiteit. Je ziet wat er kan gebeuren als een mens te veel eer, stroop om de mond of veren in de kont krijgt, #metoo ligt dan op de loer. Mannen worden tijgers of wanen zich als de onaantastbare wilde olifant, King of the Jungle. Daar moest een flinke dosis kerosine overheen, ter bescherming van de kwetsbare slachtoffers. Misschien iets voor The Voice, zingen vanuit een boomhut?
Tijdens de schilderworkshop vroeg ik de meisjes naar hun toekomstdroom. De meerderheid wil junglegids worden. Ik hoop van harte dat tegen die tijd de buitenlanders de weg naar hier weer kunnen vinden, maar ook dat de populatie wilde dieren behouden blijft of uitbreidt, anders krijg je straks de situatie dat er meer gidsen zijn dan tijgers. Ik merk tegelijkertijd dat dromen nog steeds worden bijgesteld. De jongeren die nu in Kathmandu studeren hebben heel andere interesses dan zes jaar geleden bij onze eerste ontmoeting. Internet heeft daarin veel veranderd. Uitbreiding van hun leefwereld, van jungle naar metropool, brengt een ontwikkeling op gang die onomkeerbaar lijkt. Zo zei Mina gisteren, na het nuttigen van onze Black forestcake, dat deze in Kathmandu veel verfijnder bereid wordt dan hier, in een betere balans tussen creme en cake. Ook smaak verandert blijkbaar wanneer je nieuwe grenzen opzoekt, een heel scala van vaak onbewust nieuwe percepties. Dat is ook wat reizen met je doet, vooral als je buiten de gebaande paden durft te treden. Ik verruil de mijne nog even voor de jungle. Laat maar komen, die boomhut!
Zodra de onlineverbinding weer beter is voeg ik een nieuwe fotoserie toe.
Liefs,
Mieke
-
21 Januari 2022 - 09:15
Petra:
Het is en blijft fascinerend: de jungle! Laten we hopen dat de balas bewaard blijft en dat mannen zoals Jack gewaardeerd worden. Respect.
Zelf ook een spannend moment mogen beleven met de tijger. Vraag Sonja maar. Het is en blijven wilde dieren en wij zijn " te gast" en mogen daar een glimp van ontvangen.
Zou voor de boomhut opteren.
-
21 Januari 2022 - 11:25
Marian:
Hallo Mieke
Wat een prachtige verhalen schrijf je weer. Ik geniet er van. Jouw Nepal is echt heel anders dan het Nepal waar ik altijd vertoef: jij duikt er helemaal in, waar ik bij mijn trektochten door de bergen veel meer de oppervlakkige beschouwer blijf die daarna weer doortrekt. Heel bijzonder om te lezen wat jij allemaal ziet en ondervindt. De volgende keer dat we elkaar weer zien, moeten we die verschillen eens uitdiepen!
Nog heel veel plezier en inspiratie op 'jouw' school!
Lieve groet Marian -
23 Januari 2022 - 11:30
MJ:
Spijtig dat ik er dit jaar geen deel van uit maak, zoals we in het begin van onze vriendschap hadden afgesproken. Maar ik lees graag je verhalen en hoop dat we ooit samen nog eens
Naar jou geliefde “ Nepal” afreizen.
Liefs..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
