Waar blijft de timmerman?

Dag lezers,

Een knullige toestand, hier in Bardia Jungle Cottage. Tijdens mijn eerste nacht verblijft er nog een club Nepalese mannen in de aangrenzende kamers, maar die vertrekken al spoedig. Ik blijf alleen achter. Alleen de oude heer Khadka houdt een oogje in het zeil, maar begrijpt veel dingen niet zo snel meer, dus de communicatie is nogal vermoeiend. Als ik ’s ochtends mijn ontbijt bestel arriveert eerst het vers fruit, een half uur later de koffie en weer een eind verder de omelet. Om mij heen kijkend zie ik vooral heel veel stof en smerigheid. Ik weet dat dit ooit een goedlopende lodge was, bovenaan op de lijst bij booking.com, de reden waarom ik hier ooit terechtkwam. De situatie van de afgelopen jaren heeft hen weinig goed gedaan. Een luxe nieuwbouw begonnen die halverwege gestaakt lijkt, iets te hoog gegrepen naar mijn idee. Maar niemand kon corona voorzien, dus daar ligt ook een deel van hun achterstand. Geen inkomsten, geen vooruitgang in de bouw. Al zie ik hier in de omgeving wel veel nieuwe huizen, die deels gefinancierd worden door de bank of door een familielid in de slavernij-oliestaten Qatar of de Emiraten, zo is mij verteld. Vooral omdat de zon het al een hele week laat afweten ziet alles er extra droevig uit. Eigenlijk weet ik het al, ik blijf hier nog enkele dagen en keer dan terug naar Sonja en Budhi. Ondanks corona ontvangen zij nog regelmatig gasten en hebben hun kwaliteit weten te behouden.

Na mijn ontbijt loop ik naar de markt voor voldoende lekkernijen voor de kinderen die rond het middaguur verwacht worden voor de workshop wenskaarten schilderen. Ook wil ik een kijkje nemen in het schoolgebouw waar in de ochtend een vaccinatieteam om tien uur begint met nieuwe prikken voor de leerlingen. Het doet mij deugd om te zien dat het vaccinatieproces verder gevorderd is dan sommige berichten deden geloven en aldus het sociale leven binnenkort weer op gang kan komen. Vooral opening van de scholen heeft prioriteit. Maar de tijd in Nepal is weer eens anders dan bij ons. Als ik om half elf arriveer zitten de kinderen geduldig te wachten en als ik informeer bij Alka, de vrouw van Bikram, weet zij – zonder enige verbazing - te vertellen dat alles om twaalf uur van start gaat. Had ik alles zo goed voorbereid en getimed, ik moet beter weten. Terug naar mijn lodge dus en gewoon zoveel mogelijk klaarzetten. Als ik de versleten groene tafelkleden afneem komen er stoffige tafelbladen tevoorschijn, niet goed voor de witte kaarten die ik toch graag zo schoon mogelijk wens te houden. Ik ben geen dwangmatig schoonmaakster, maar hier popel ik om eens flink met de glassex te strooien. Vervolgens vul ik de paletjes van de Action met vele kleuren verf, penseeltjes erbij, bakjes met water, schone doekjes, de kaarten zelf. Dan melden de eerste kandidaten zich, vier jonge meisjes, even later nog een groepje van vier. Gretig vallen ze aan op de chocolade die ik bij wijze van welkom aanbied. Ik geef tekst en uitleg over een deel van mijn opdracht om zoveel mogelijk de thema’s regenboog en coronavirus in hun ontwerp te betrekken. En wat ik daarna zie ontstaan zijn vaak prachtige combinaties, in volle concentratie weergegeven op de diverse kaarten die elk meisje schildert. De pauze wordt gevuld met frisdrank en chips, we maken een feestje van deze dag. Gezond eten mogen ze vooral thuis doen, ik ben er voor de extraatjes. Zelf doe ik ook een poging tot schilderen, maar ik haal het niet bij wat deze kinderen ontwerpen en neerzetten. Mina maakt wederom opnames van het geheel, er worden nog enkele grote dankbetuigingen voor donateurs geschilderd, waarna het tijd is alle kaarten te verzamelen en opnieuw de glassex tevoorschijn te halen.

Als Mina en ik iets later te voet naar de timmerwerkplaats gaan blijkt deze nog steeds gesloten. Mina telefoneert en krijgt weer een beschonken man aan de lijn. Hoe moet dit verder? Onze vijfentwintig schilderdoeken liggen nog steeds in zijn werkplaats om te worden opgespannen. Gelaten strijken we neer voor een samosa en laten de dag langs ons afglijden. Morgen een nieuwe. Mina blijft overnachten en valt heel vroeg als een blok in slaap. Ik volg.

Veertien uur later ontwaken we. Opnieuw een dag met plannen, te beginnen bij de timmerman die mogelijk in de ochtend zijn deuren nog geopend heeft en de fles gesloten? We begeven ons naar het dorp en ja hoor, de werkplaats is open maar geen timmerman. Via Mina’s telefoontje vernemen we dat zijn zoon vandaag de honneurs waarneemt, maar ook die schittert door afwezigheid. We besluiten een cappuccino te nemen om de wachttijd te overbruggen. Bij gebrek aan ontbijt ga ik per hoge uitzondering overstag voor een stuk taart en krijg een stuk laagjestaart met heel veel crème voorgeschoteld. Iets wat ik thuis nooit zou nemen en zeker niet in die hoeveelheid. Hier voelt het als ‘laat ik maar even hamsteren want ik weet niet wat ik straks nog krijg of lust’.

Ook daarna geen timmerman of zoon te bekennen, dus we nemen een touctouc naar Mina’s huis voor het ophalen van de oude laptop van Ashish die nu wordt overgedragen aan Shistri en haar familie. Bij de Zeven Zusters is het weer volle bak, onder andere twee timmerlieden zijn bezig met de vervaardiging van houten kozijnen. Aha, misschien kunnen zij me helpen? Net als bij ons is een goede timmerman schaars geworden, dus als de kans zich voordoet moet je toeslaan. Mina en zus Manju leggen uit wat de bedoeling is en de volgende al dag kan de klus van start gaan. Nog slechts een kwestie van de schilderdoeken ophalen en een goede prijs afspreken.

Zo gezegd, zo gedaan. De zoon is inmiddels gearriveerd, bij wie ik de vijf whiteboards kan afrekenen. Blij dat een en ander is afgehandeld en lichte voortgang is geboekt sluiten we deze trip af met een samosa. En zo kom ik toch elke dag een stapje verder in de richting van datgene wat ik hier wil voltooien, linksom of rechtsom, waarbij vooral improvisatie en een goed netwerk behulpzaam kan zijn.

Morgen worden Mina en ik door Manju meegenomen voor het aanmeten van een khurta, een tuniek met broek die hier veel gedragen wordt door vrouwen, met veel meer bewegingsruimte dan een sari. Mocht die bruiloft nog doorgaan voor mijn vertrek naar huis dan heb ik hiermee iets passends om te dragen. Nu lekker gestrekt op bed of bij het open vuur in de centrale ruimte. Een vruchtbare dag en een last van mijn schouders.

Liefs,
Mieke

Doneren kan via IBAN nummer
NL57 TRIO 0320 3366 62 t.n.v. M. Simons o.v.v. project Bardia