Maghi, einde van de winter
Door: Mieke Simons
Blijf op de hoogte en volg Mieke
15 Januari 2022 | Nepal, Bardiya
Dag lezers,
Welke mogelijkheden biedt een quarantaine? En zijn die anders thuis in Nederland dan hier in het verafgelegen Bardia? Eerlijk gezegd denk ik dat het niet eens veel uitmaakt. Ik heb mijn eigen kamer waarop ik me het grootste deel van de dag en nacht terugtrek, zelfs een terras met luie stoelen op voldoende afstand van mijn terreingenoten. Daarbij de mogelijkheid van twee plekken, de tuinkamer en tuintoren om rustig te zitten, mét internetaansluiting. En last but not least, ik hoef maar een hapje of drankje te noemen en de kok staat al klaar om het voor mij te bereiden. Dit alles binnen de mogelijkheden en beperkingen van de streek. Ik moet hier natuurlijk niet om een bruine boterham met kaas gaan vragen, om gegratineerde witlof met biefstuk en rode wijn, dan heb ik botweg pech dat ik hier zit en niet in Nederland. Maar elke dag een eiergerecht als ontbijt, gemengd vers fruit en hete citroen met honing en gember is niet alleen lekker maar ook voedzaam. Gisteren vroeg ik om verse tomatensoep, nog geen half uur later werd deze op mijn terras geserveerd. Daarna een bord frieten en gemengde salade, ook geen probleem. Waar thuis de afwas – wij bezitten geen vaatwasser – meestal voor mij is, wordt hier dit alles keurig verzorgd door de jonge mannen van Bardia Homestay. Neem daarbij het vele groen om mij heen en ik kan me voorstellen dat er ergere plekken zijn voor een quarantaine. Thuis heb ik chefkok Anton, hier de keuze uit Bale, Ragubir of Manmuhan.
Slapen, heel veel slapen, een detox voor mijn hersenen, dat is wat ik al heel lang niet meer zo gekund heb als nu. Joop Zoetemelk zei het al, de Tour wordt in bed gewonnen. Ik heb een heilige overtuiging van slapen als medicijn om allerlei ervaringen te verwerken voor herstel en het opschonen van lichaam en geest. Normaalgesproken moet een mens altijd van alles, ook als je niet meer werkt, dan moet ik het van mezelf. Dat heeft zeker voordelen, het biedt structuur aan je dagen en zorgt ervoor dat je niet wegzakt in ledigheid. Zonder activiteit weinig voldoening aan het eind van de dag. Maar soms… heel even maar… is het heerlijk als je gedwongen pas op de plaats mag maken. Ik denk dat we onszelf daarvoor te weinig gelegenheid geven in onze haastige tijd-is-geld samenleving, met mogelijke welvaartsziekten tot gevolg. Nu wil ik niet beweren dat corona er is om ons te redden van al die haast en stress, daarvoor zijn de gevolgen te ernstig. Maar een nieuw bewustzijn over prioriteiten kan geen kwaad. Je hoorde het vooral in de begintijd van corona, dat mensen nog optimistisch gestemd waren over een nieuw soort mentaliteit, solidariteit vooral. Applaudisseren voor de zorgmedewerkers, dat soort dingen. Inmiddels is de stemming behoorlijk gekanteld. Voor de werkelijke slachtoffers, zowel economisch als qua gezondheid, absoluut begrijpelijk. Voor velen die een goed dak boven hun hoofd hebben, genoeg te eten, voldoende inkomsten en mensen om zich heen klinkt het iets meer als klagen op gezonde benen.
Ik zie en hoor dat mensen hier zich anders bewust zijn van het virus dat weer opduikt. Blijkbaar moeten bekenden eerst heel ziek worden of overlijden voordat het doordringt. Enerzijds een volk dat veel volgzamer is dan de Nederlander, anderzijds meer intuïtief ingesteld en minder planmatig handelend. Dat is mijn voorlopige uitleg. Nadat ik diverse mensen per app had ingelicht over mijn besmetting en de mogelijke gevolgen voor hen of anderen kwam er steevast als antwoord: ‘we are fine’. Niet wetend of zij daadwerkelijk datgene gaan doen wat ik bedoel heb ik even de hier bekende westerse Sonja en Jacqui gevraagd over hoe en wat, waardoor duidelijk is dat mijn verantwoordelijkheid ophoudt bij het doorgeven van de boodschap. Wat anderen vervolgens doen valt daarbuiten. Verder is hier vandaag het einde van de winter begonnen en dat doen Nepalezen heel feestelijk in de vorm van het Maghi Festival, wel of geen corona. Vier dagen lang gaat het los en komen mensen bij elkaar. Gisteravond begon het spektakel. Muziek in de verre omtrek, gratis en voor niks. Geen rustige prettige volksmuziek, maar een gettoblaster op volle sterkte. Ik lag vroeg in bed, viel door alles heen in slaap, werd enkele keren spontaan wakker. Steeds als ik op de klok keek dacht ik ‘dit kan niet waar zijn’. Tot maar liefst zes uur in de ochtend werd er driftig gefeest. Althans, dat neem ik aan. Het zou nog kunnen dat iemand vergeten is de muziek uit te zetten. Je kunt er je eraan storen, maar het is ook onderdeel van de volksaard om – wat naïef in onze ogen – hun gevoel te volgen en het leven te vieren. Einde van de winter en de kou, hoopvol wachtend op een nieuwe lente met licht en zonneschijn. Tradities laat je ook niet zomaar vallen. Werk aan de winkel voor de nationale en regionale overheid om nieuwe bewustwording op gang te brengen ter voorkoming van onnodige verdere virusverspreiding. Anders is het heel snel weer winter hier.
Ik blijf nog even heerlijk ontspannen in Corona Homestay, de plek die hopelijk bij mijn volgende bezoek weer een keur aan internationale gasten herbergt, als vanouds.
Een fijn weekend allemaal,
liefs,
Mieke
Welke mogelijkheden biedt een quarantaine? En zijn die anders thuis in Nederland dan hier in het verafgelegen Bardia? Eerlijk gezegd denk ik dat het niet eens veel uitmaakt. Ik heb mijn eigen kamer waarop ik me het grootste deel van de dag en nacht terugtrek, zelfs een terras met luie stoelen op voldoende afstand van mijn terreingenoten. Daarbij de mogelijkheid van twee plekken, de tuinkamer en tuintoren om rustig te zitten, mét internetaansluiting. En last but not least, ik hoef maar een hapje of drankje te noemen en de kok staat al klaar om het voor mij te bereiden. Dit alles binnen de mogelijkheden en beperkingen van de streek. Ik moet hier natuurlijk niet om een bruine boterham met kaas gaan vragen, om gegratineerde witlof met biefstuk en rode wijn, dan heb ik botweg pech dat ik hier zit en niet in Nederland. Maar elke dag een eiergerecht als ontbijt, gemengd vers fruit en hete citroen met honing en gember is niet alleen lekker maar ook voedzaam. Gisteren vroeg ik om verse tomatensoep, nog geen half uur later werd deze op mijn terras geserveerd. Daarna een bord frieten en gemengde salade, ook geen probleem. Waar thuis de afwas – wij bezitten geen vaatwasser – meestal voor mij is, wordt hier dit alles keurig verzorgd door de jonge mannen van Bardia Homestay. Neem daarbij het vele groen om mij heen en ik kan me voorstellen dat er ergere plekken zijn voor een quarantaine. Thuis heb ik chefkok Anton, hier de keuze uit Bale, Ragubir of Manmuhan.
Slapen, heel veel slapen, een detox voor mijn hersenen, dat is wat ik al heel lang niet meer zo gekund heb als nu. Joop Zoetemelk zei het al, de Tour wordt in bed gewonnen. Ik heb een heilige overtuiging van slapen als medicijn om allerlei ervaringen te verwerken voor herstel en het opschonen van lichaam en geest. Normaalgesproken moet een mens altijd van alles, ook als je niet meer werkt, dan moet ik het van mezelf. Dat heeft zeker voordelen, het biedt structuur aan je dagen en zorgt ervoor dat je niet wegzakt in ledigheid. Zonder activiteit weinig voldoening aan het eind van de dag. Maar soms… heel even maar… is het heerlijk als je gedwongen pas op de plaats mag maken. Ik denk dat we onszelf daarvoor te weinig gelegenheid geven in onze haastige tijd-is-geld samenleving, met mogelijke welvaartsziekten tot gevolg. Nu wil ik niet beweren dat corona er is om ons te redden van al die haast en stress, daarvoor zijn de gevolgen te ernstig. Maar een nieuw bewustzijn over prioriteiten kan geen kwaad. Je hoorde het vooral in de begintijd van corona, dat mensen nog optimistisch gestemd waren over een nieuw soort mentaliteit, solidariteit vooral. Applaudisseren voor de zorgmedewerkers, dat soort dingen. Inmiddels is de stemming behoorlijk gekanteld. Voor de werkelijke slachtoffers, zowel economisch als qua gezondheid, absoluut begrijpelijk. Voor velen die een goed dak boven hun hoofd hebben, genoeg te eten, voldoende inkomsten en mensen om zich heen klinkt het iets meer als klagen op gezonde benen.
Ik zie en hoor dat mensen hier zich anders bewust zijn van het virus dat weer opduikt. Blijkbaar moeten bekenden eerst heel ziek worden of overlijden voordat het doordringt. Enerzijds een volk dat veel volgzamer is dan de Nederlander, anderzijds meer intuïtief ingesteld en minder planmatig handelend. Dat is mijn voorlopige uitleg. Nadat ik diverse mensen per app had ingelicht over mijn besmetting en de mogelijke gevolgen voor hen of anderen kwam er steevast als antwoord: ‘we are fine’. Niet wetend of zij daadwerkelijk datgene gaan doen wat ik bedoel heb ik even de hier bekende westerse Sonja en Jacqui gevraagd over hoe en wat, waardoor duidelijk is dat mijn verantwoordelijkheid ophoudt bij het doorgeven van de boodschap. Wat anderen vervolgens doen valt daarbuiten. Verder is hier vandaag het einde van de winter begonnen en dat doen Nepalezen heel feestelijk in de vorm van het Maghi Festival, wel of geen corona. Vier dagen lang gaat het los en komen mensen bij elkaar. Gisteravond begon het spektakel. Muziek in de verre omtrek, gratis en voor niks. Geen rustige prettige volksmuziek, maar een gettoblaster op volle sterkte. Ik lag vroeg in bed, viel door alles heen in slaap, werd enkele keren spontaan wakker. Steeds als ik op de klok keek dacht ik ‘dit kan niet waar zijn’. Tot maar liefst zes uur in de ochtend werd er driftig gefeest. Althans, dat neem ik aan. Het zou nog kunnen dat iemand vergeten is de muziek uit te zetten. Je kunt er je eraan storen, maar het is ook onderdeel van de volksaard om – wat naïef in onze ogen – hun gevoel te volgen en het leven te vieren. Einde van de winter en de kou, hoopvol wachtend op een nieuwe lente met licht en zonneschijn. Tradities laat je ook niet zomaar vallen. Werk aan de winkel voor de nationale en regionale overheid om nieuwe bewustwording op gang te brengen ter voorkoming van onnodige verdere virusverspreiding. Anders is het heel snel weer winter hier.
Ik blijf nog even heerlijk ontspannen in Corona Homestay, de plek die hopelijk bij mijn volgende bezoek weer een keur aan internationale gasten herbergt, als vanouds.
Een fijn weekend allemaal,
liefs,
Mieke
-
15 Januari 2022 - 11:47
Elske:
Hallo Mieke,
Een mooi verhaal. Zoals je het Maghi festival beschrijft, het doet me denken aan het Carnaval vieren bij ons.
Fijne tijd nog, ik ben benieuwd naar je verdere plannen.
Groetjes, Elske -
15 Januari 2022 - 16:55
Elly Dolmans:
Hallo Mieke, ik lees je opgespaarde verhalen met grote bewondering en ontzag. Door drukte was ik niet eerder in staat om te genieten van je avontuur. Jammer dat het virus jouw te pakken heeft. Maar ik begrijp dat je dit alles op gepaste wijze doorstaat. Knap hoor.
Geniet van je reis, groeten Rob en Elly.
-
16 Januari 2022 - 10:49
Tabitha :
"Vier het leven",
Geniet ervan.
-
17 Januari 2022 - 09:21
Groetjes Gaby:
Beterschap Mieke en neem vooral je rust!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
