Een meer dan warm welkom.

Dag lezers,

Ruim twee dagen geleden kwam ik hier in Bardia aan en sindsdien heb ik mij vooral welkom en gekoesterd gevoeld. Zeer vermoeiend weliswaar, ik moet regelmatig bijtanken van al die prikkels, maar er komt ook energie terug. Positieve energie in de vorm van mooie emoties die mij voeden. Gisteren haalde Mina mij hier af voor de lunch bij haar thuis en onderweg, al lopend, ontmoetten we diverse mensen, waaronder Jack Kinross. De naam van deze Nieuw-Zeelander had ik vaker horen noemen, als onderzoeker van de wildernis met name, maar nooit persoonlijk ontmoet. Gezien de zware coronamaatregelen in zijn land kan hij al heel lang niet terug en maakt er hier het beste van. Ik krijg de indruk dat hem dit heel goed lukt. Op dat moment is hij aanwezig bij een imkerij, waar hij kinderen instrueert over bijen en honing. Ik informeer naar zijn activiteiten. ‘Many things I can do here, teaching the children and if they don’t obey I will feed them to the crocodiles’, zegt hij met een flinke lach. Ik proef van de goede honing en zeg dat ik aan het eind van mijn verblijf enkele potjes meeneem voor de Nederlanders. Daar kunnen ze wel wat honing gebruiken na zoveel zurigheid. Eenmaal bij het nieuwe sprookjesachtige en kleurrijke nieuwe huis van Mina’s familie aangekomen ontmoet ik opnieuw een oudere man uit het Zuidoosten, de Australiër David, een man van 78 die hier voor de zevende keer is, bezig met van alles en nog wat. Ook hij maakt niet alleen mij flink aan het lachen, maar ook Mina en haar zussen. Nadat ik iedereen begroet heb krijg ik een rondleiding door dit paleisje en nuttigen we vervolgens de Nepalese dahl baat die oudere zus Manju bereid heeft. Zij heeft plannen om een restaurantje te openen en ik denk dat ze daarin gaat slagen, zeker als de toeristen weer komen. Koken kan ze in ieder geval als de beste en ze beschikt over vele charmes. Tot dusver was zij, samen met haar zus Sushila, vooral junglegids en op hun verzoek heb ik speciale jungleshirts van de Decathlon meegenomen, hier niet meer verkrijgbaar.

Na de lunch ben ik door een van de schoolklassen uitgenodigd voor een picknick aan de rivier. Mina en ik gaan erheen, Mina met haar witte konijntje Bunny, en we lopen wat rond. Ik maak kennis met de ‘safetymanager’ Amrita van BBAS Memorial School, de vrouw met wie ik de komende tijd vaker te maken krijg. Alles duurt heel lang, er is veel herriemuziek en ik voel dat ik het niet meer trek, dus vraag ik Mina of het onbeleefd is om nu af te haken. Helemaal niet, goddank. We lopen terug tot aan mijn lodge, spreken af de volgende dag naar school te gaan en niet veel later hoor ik gedruppel op het dak. Regen? In deze tijd van het jaar, op deze plek? Jawel, en dat gaat de hele middag door. Ook hier klimaatverandering? Hadden wij een voorgevoel door voortijdig bij de picknick te vertrekken? Mijn terras beschikt over een afdak, het koelt lekker af en in de avond is het voorbij. De prachtige groene tuin vol bloemen zal zeker blij zijn met wat extra regen. De avond breng ik door met Sonja, op een overdekt plekje bij het vuur, en we gaan met de kippen op stok.

Ook de volgende dag wordt ingevuld met activiteiten. Ik word in de ochtend verwacht op BBAS Memorial School. Nadat ik mezelf uitgebreid verzorgd heb, halfkoude-halfwarme douche, bereid ik alle materialen voor op vervoer naar de school. Stapels boeken, een laptop voor Amrita en tien gelamineerde posters. Mina arriveert rond 10 uur en Sonja is vandaag de chauffeur. Tegenwoordig beschikken zij over een eigen jeep en ook zij bestuurt deze wagen in de regio. We kruipen in het hogergelegen open deel van de jeep, voor het ware junglegevoel, en ik geniet daarop van de rit die volgt. Vele hobbels uiteraard, maar dat hoort bij een avontuurlijk ritje als dit, alsof ik in een kermisattractie zit. Die gaat overigens volgende week ook nog komen, het reuzenrad uit de negentiende eeuw, waar ik vier jaar geleden mee mocht kennismaken. Het komende Maghi-festival wordt hier volop gevierd met een grote markt en wat kermisattracties. Nu ben ik geen liefhebber van kermissen, maar hier wil ik graag een uitzondering maken. Het door mensen voortgedreven reuzenrad is een waar spektakel plus uitdaging die ik nog een keer wil aangaan. Benieuwd wie er met mij meegaat.

Eenmaal op school aangekomen blijkt men daar al een tijdje op mij te wachten. Tilak, vice-hoofd der school, neemt de leiding, roept een klas erbij en verzoekt mij op een verhoging plaats te nemen. Er volgt de traditionele tikka – rode poederstip op mijn voorhoofd – door enkele leerlingen, een bloemenkrans en een sjawl. Er wordt gespeecht, blijdschap over mijn terugkeer na drie lange jaren, ik vertel ook over mijn blijdschap hier weer te zijn. Vervolgens word ik in elke klas opnieuw geïntroduceerd, mag overal een praatje houden en vertel dat ik deze weken regelmatig voorbijkom voor activiteiten met elkaar. Mina – als oudleerling – maakt foto’s en video’s. Ook Sonja blijft nog een tijdje, twee Nederlandse vrouwen in Bardia, de een al tien jaar hier wonend, de ander voor de vijfde keer teruggekomen om een aantal weken kinderen te inspireren tot creativiteit. Ik zie veel vooruitgang, met name gerealiseerd door het Australische team ‘Bright futures of Bardia’. Helaas kunnen zij hun land nog steeds niet uit en volgen zoveel mogelijk op afstand.

Nadat alle klassen aan de beurt zijn geweest ben ik toe aan een pauze, neem even afscheid tot de volgende dag en vertrek met Mina naar de straat met winkeltjes en eettentjes. Mijn gortdroge keel van het vele praten snakt naar water. Geldautomaten zijn geplaatst sinds ik hier de laatste keer was, zo’n gemak. Eerder kwam ik met honderden biljetten cashgeld hierheen, gepind in Pokhara of Kathmandu. We stranden bij een tentje voor ieder twee samosa’s, een soort loempiaatje gevuld met pittige aardappel. Dan nemen we een touctouc terug, om twee uur heb ik mijn videogesprek met Jacqui in Australië. Gelukkig komt nu de verbinding goed tot stand en zitten we ruim een uur met elkaar aan de telefoon. Jacqui was helemaal ontroerd toen ze hoorde dat ik hier was aangekomen, ze spreekt haar vertrouwen in mij uit en we houden wekelijks contact over de vorderingen in het project dat we beiden ondersteunen: BBAS Memorial School. Hopelijk mag zij over enkele maanden haar land uit om dit prachtige en snel ontwikkelde project van nabij voort te zetten. Voorlopig ben ik haar rechterhand en dit voelt goed. Eerder deed ik een beetje van dit en van dat, nu is alles beter en professioneel ingekaderd, waarbij kwaliteit en duurzaamheid voorop staan.
Ik prijs mij gelukkig dat deze kans in mijn leven is gekomen en ben steeds meer gemotiveerd om hier de wereld een stukje mooier te maken. Samen met zielsverwanten uit andere delen van de wereld.
Tot binnenkort,
Liefs, Mieke