Familie, vrienden en zielsverwanten.
Door: Mieke Simons
Blijf op de hoogte en volg Mieke
03 Januari 2022 | Nepal, Kathmandu
Dag vijf in Nepal. Wederom een dag vol nieuwe ervaringen. Na een koude douche, brrr... maar gelukt, werd ik door Mina meegenomen naar de hogeschool waar zij de afgelopen twee jaar studeerde en nu haar zus met twee vriendinnen uit Bardia. We kropen in een minibus, waar de passagiers als vanouds in veelvoud werden vervoerd, mét mondkapje, dat wel. Ik kwam in een voor mij onbekend deel van Kathmandu terecht, behoorlijk luxe, schoon en netjes. Buiten verwachting. Dat gold ook voor het opleidingsinstituut, waar ik geïntroduceerd werd door de 'principal', die mij hartelijk welkom heette. Vervolgens mocht ik in elk lokaal een toespraak houden. Wie ben ik, waar kom ik vandaan, wat doe ik hier etc. Alle studenten keurig in uniform, anders dan in Bardia waar de leerlingen in soort van kinder-uniform naar school gaan. In college dragen jongens en meisjes een kostuum, met stropdas en bijbehorend mondkapje. Vervolgens bezocht ik de studentenkamers, in het naastgelegen gebouw. Keurige kamers met twee stapelbedden, een gedeelde badkamer en een 'guardian' die toezicht houdt op de meisjes als een soort moeder. Ik sprak deze jonge vrouw en zij zorgt ervoor dat de meisjes niet in aanraking komen met verkeerde invloeden. Gezonde voeding, verzorgd door het instituut, goede lichaamsverzorging en voldoende aandacht voor huiswerk, jongens en meisjes keurig gescheiden. Ik kreeg een onverwacht positieve indruk. Zelf proefde ik de zeer smakelijke lunch van rijst met gemengde groente. Morgen worden de laptops teruggeleverd en kunnen een dag later aan de studentes uit Bardia worden overhandigd. Ik heb gezien dat de bestemming goed is. Mina en ik ontdekten een nieuwe boekhandel met nog meer keus dan de ons bekende. Vanaf morgen verblijft zij in een kamer in mijn hotel en donderdag reizen we samen door naar Bardia. Ik ben heel blij dat zij hier de weg weet, in alle opzichten, en ik niet meer alles zelf hoef uit te zoeken.
Vanochtend sprak ik met Mina over diverse levenskwesties, waaronder de band met familie en vrienden. Ik weet dat velen familie boven alles stellen, je deelt hetzelfde bloed en verleden. Maar inmiddels hoor en ervaar ik dat dit bij velen echt anders voelt. Als schrijver stel je dingen aan de kaak, ook als die niet iedereen welgevallig zijn. In mijn geval heb ik opnieuw ervaren hoe zwaar familiebanden kunnen knellen en vrienden daarentegen een zegen kunnen zijn. Er zijn vrienden en vrienden, met de een deel je bekendheid, gezelligheid of andere overeenkomsten, maar voor mij zijn de ware vrienden diegenen met wie ik alles kan delen, oftewel zielsverwanten. Zelfs in dit land vind ik mensen die in dat opzicht voldoen aan wat ik zoek. Kortom, afstand of cultuur doet er niet altijd toe als het gaat om een emotionele band. Hierover wil ik verder nadenken in deze periode van bezinning.
Daarnaast is het hoofdthema van ons huidige bestaan ook het coronavirus. Wat kan ik hierover zeggen? Ik spreek mensen die vertellen over de lastige, vooral economische, gevolgen van het virus. Ik zie diverse bekende winkels die gesloten zijn, maar tegelijkertijd is er ook veel open, in tegenstelling tot waar ik woon. Lopend door Geleen word ik triester dan in Kathmandu. Maar misschien is dat de buitenkant? Mensen hier ervaar ik altijd als minder klagerig en meer tevreden dan in Nederland, maar nu hoor ik ook geluiden van grote zorg. Neem alleen al de blinde masseuse Bhima, dat zegt genoeg. Hier in Kathmandu draagt iedereen, niemand uitgezonderd, een mondkapje, ook op straat. Vandaag zat ik in zo'n minibusje en was toch verrast dat alles verliep als vanouds, nl. het busje is nooit vol. Zodra zich een nieuwe passagier meldt is er altijd nog plek, gewoon een kwestie van schuiven. Ik ben blij met mijn boostervaccin en hoor dat hier iedereen gaarne een vaccin neemt. Weigering daarvan lijkt een luxe die zij zich niet kunnen permitteren.
Ik kijk ontzettend uit naar Bardia. Ontmoeting van vele bekenden na drie jaar, rust, ruimte en ontspanning. De lange busreis samen met Mina zal ik opnieuw overleven om vervolgens frisse lucht te tanken en aan de slag te gaan met mijn creatieve plannen. Heerlijk om te landen bij Sonja en Budhi. Verder schijnt daar nogal wat ontwikkeling te hebben plaatsgevonden, waaronder een brug over de rivier, waar we eerder altijd doorheen moesten met motorbike of jeep. Minder avontuur, meer comfort. Daar ben ik op deze leeftijd wel aan toe.
Er komt een nieuw kabinet aan in Nederland, ik heb de ministers en staatssecretarissen gezien. Je kunt blijven klagen en wantrouwen, maar het is ook een nieuw begin met nieuwe hoop. Enkele nieuwe ministers, zijnde niet-politici, vormen voor mij die hoop op een betere periode. We moeten het samen doen en met wantrouwen los je doorgaans weinig op. Zie de mensen hier in Nepal.
Dit was het voor vandaag.
tot spoedig,
liefs, Mieke
-
03 Januari 2022 - 15:07
MJ Brust:
Wat schrijf je toch vanuit je hart, lieve Mieke..
En het is zo waar wat je schrijft, eigenlijk valt er niks te klagen in dat rijke landje van ons.. -
03 Januari 2022 - 17:38
Ineke Van Hemmen:
weer heel mooi te lezen. Het allerbeste gewenst daar. -
03 Januari 2022 - 19:43
Marion:
Ja wat hebben we het goed hier in ons landje en wat mogen we daar dankbaar voor zijn. Mooi om te lezen dat je weer zo welkom bent en mensen je het respect tonen wat je verdiend.
Ik blijf je volgen want je verwoordt het zo mooi dat ik bijna voor me zie.
Liefs -
03 Januari 2022 - 20:16
Sandra:
In Portugal liep ook iedereen met mondkapje op straat. We moesten zelfs een zelftest doen om het restaurant binnen te komen, ondanks onze vaccinatie. We hadden een voorraadje zelftests ingeslagen. Uiteindelijk hebben we een test gedaan die 48 uur geldig was. Ook hier klaagde niemand. Fijn om je reisverslagen te lezen. -
04 Januari 2022 - 17:39
Claudia Costa:
Mooi om op deze wijze met je mee te "reizen" Mieke.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley