Geschiedenisles

Geschiedenisles

De wolken wilden gisteren maar niet wegtrekken, het werd alleen maar erger en tenslotte kwam er regen over Tansen. Dan is het opeens koud en vochtig in plaats van warm en klam. Een hele omschakeling, maar – ik moet het afkloppen – voor het eerst ben ik niet ziek geweest tijdens een Nepalreis. Mogelijk ook ten gevolge van de recente covid- en griepvaccinatie.

Het cultuurhistorisch museum ligt op loopafstand. Chitra en ik willen dit bezichtigen. Het gebouw en de tuinen zijn de moeite waard, maar eenmaal binnen blijkt er een enorme collectie aan cultuurgoed bewaard te worden. Schilderen, voorwerpen, poppen, foto’s, drie etages hoog. Voor Chitra is een museumbezoek iets nieuws, maar haar kennis van de geschiedenis is dat allerminst. Dit wijze meisje gidst mij door het museum met bijbehorende verhalen. Wat mij daarbij het meeste raakt is het verhaal van de verbrande weduwes. Tot 120 jaar geleden was het traditie dat bij het overlijden van een man zijn echtgenote meereisde naar het Nirwana, het hiernamaals. In tegenstelling tot de verbranding van het dode mannelijke lichaam werd de vrouw levend verbrand. Ik kan niets goeds zien in deze traditie, hoop alleen maar dat de vrouw snel uit haar lijden verlost werd. Een van de koningen uit de voormalige Nepalese monarchie heeft hieraan een einde gemaakt. Heel shockerend, wie bedenkt zoiets? Maar ja, dat heb ik wel vaker bij allerlei verwerpelijke ideeën. Chitra kan zo aan de slag als museumgids, wat mij betreft. En voor mij heel waardevol om een jong iemand te mogen begeleiden op weg naar nieuwe ervaringen, de verwondering die nog bestaat.

De middag brengen we grotendeels door op onze kamer, de regen ontwijkend. Op het algemene terras spreken we regelmatig een Vlaams koppel van middelbare leeftijd. Wim en Anneke uit Antwerpen zijn doorgewinterde avonturiers, docenten Frans en Economie. Heerlijke mensen met wie ik ervaringen kan uitwisselen. Anneke is beperkt geraakt door haar gezondheid en kan geen trekking meer aan, maar zelfstandig reizen lukt nog goed. Beiden zijn grotendeels met pensioen en bezitten ook een huis in Bulgarije, waar ze de helft van het jaar verblijven. Daar leven zij midden tussen de Bulgaren en hebben de taal geleerd. In vroegere jaren reisden ze ieder op hun eigen motor door Europa, Turkije en Marokko, waar Wim nog een paar jaar docent Frans is geweest. Een leven als dit is natuurlijk niet geschikt voor iedereen, maar zeker verrijkend en inspirerend. Wim is tevens muzikant en componist. Ik krijg de gegevens van zijn website mee en ga deze later vandaag bekijken. Jan Leijers was een klasgenoot van zijn broer.

Vandaag aan het ontbijt komt er een jong Spaans koppel bij, ook voor het eerst in Nepal. Zij maken een korte wereldreis van zes maanden en zijn via India over land de grens overgestoken. Eenmaal in gesprek blijken ze in Girona te wonen. Deze Catalaanse stad hebben Anton en ik diverse malen bezocht, afgelopen september zelfs nog. Ik informeer naar de bekende wielrenners die daar verblijven. Is dat even toevallig, de gevallen wielerkoning Lance Armstrong was een tijdlang hun overbuurman en nog steeds komen groepen toeristen om dit huis van nabij te zien. De jonge man blijkt aan een roman te schrijven, zijn eerste boek. Hieraan werkt hij al jaren en wacht op het moment dat hij helemaal tevreden is voordat hij een uitgever benadert. Nu weet ik uit ervaring dat dit moment nooit komt, er valt altijd iets te verbeteren, dat gaat nooit over. Maar je kunt wel proberen je manuscript naar uitgevers te sturen en afwachten wat er gebeurt. Daarna volgt nog een heel proces van redigeren en publiceren. Hij schrijft zijn boek ik de Catalaanse taal, een klein taalgebied dus. Ik adviseer om niet bezig te zijn met marketing of grote verkoop, dat leidt te veel af van het schrijven zelf. Nu ben ik hier met Chitra, maar die vele ontmoetingen met andere reizigers ontstaan zo vaak als ik alleen op reis ben. Dat maakt ook dat ik deze vorm van reizen heerlijk vind.

Chitra bestudeert intussen de landkaart van en rondom Tansen. Vandaag komt de zon goed door, dus kunnen we onze plannen aanpassen. Op een klein half uur lopen vanaf hier ligt een uitkijkpunt waarop je bij goed weer zowel de hoge Himalaya kunt zien als de lage Terai, de gebieden waar Tansen tussenin ligt. Dit klimmetje gaan we maken en na de afdaling wordt het tijd voor onze lunch.

Tot zover mijn verhaal van vandaag. Ik merkte dat na mijn vorige blog veel reacties kwamen met wensen voor een veilige terugreis. Dit duurt echter nog een week. Op 12 december vlieg ik van Kathmandu naar Delhi, een dag later van Delhi naar Düsseldorf, waar ik vroeg in de ochtend op 14 december zal arriveren. Jullie mogen dus nog een weekje met mij meereizen.

Liefs,

Mieke