leven in de jungle van Bardia

Leven in de jungle van Bardia

Bardia krijgt langzaamaan meer bekendheid als nationaal wildpark. Het meest bekende Chitwan ligt een stuk gunstiger op de reguliere toeristische route Kathmandu-Pokhara-Chitwan, maar heeft als nadeel dat daar massa’s mensen naar toe gaan, met minder kans om bijvoorbeeld een tijger te spotten. Die zijn misschien nog banger voor mensen dan omgekeerd. Voor een reis naar Bardia moet je wat meer over hebben, zoals jullie weten, maar dan zit je ook echt in een uithoek. Er is trouwens ook een snellere route. Je neemt een vlucht naar Nepalganj en van daaruit word je afgehaald per jeep. Hier is de tijgerpopulatie de afgelopen jaren flink gegroeid, dus ook de kans om een tijger te spotten.

Alleen tijdens mijn eerste bezoek hier in 2015 heb ik een safari gedaan, te voet zelfs, met gids Umanga. Ik ben geen held als het gaat om beesten, heb zelfs een muizenfobie, maar tijdens die safari kende ik geen enkele angst. Misschien ook invloeden van de omgeving, wie zal het zeggen? Het is ook best raar, je loopt feitelijk door een bosgebied en bent je niet de hele tijd bewust van alle dieren die je zomaar kunt ontmoeten. Helaas heb ik toen geen tijger gezien, alleen herten, een python, veel apen en krokodillen. Het toenemend aantal tijgers heeft tot gevolg dat steeds meer luipaarden - echte nachtdieren - ’s nachts hun toevlucht zoeken tot de bewoonde wereld. Ik schreef het al eerder, diverse bekenden van mij zijn van hun hond beroofd door een luipaard. Ook deze familie Mahatara, zeer recent zelfs. Het kan dus best zijn dat er vannacht een luipaard langs mijn raam komt sluipen. De bewoners hebben het beest niet zelf gezien, maar aan de voetsporen herkend door wie hun hondje Reina gepakt is. Susila heeft zojuist de plek getoond van het tragische incident. Ook Sonja en Budhi’s hond Tommy is het zo vergaan.

Susila en Manju, de twee oudste dochters hier in huis, zijn beiden junglegids. Zij hebben boeiende verhalen en foto’s van hun avonturen, zijn uiteraard helemaal bekend met de jungle en de wijze van omgang met wilde beesten. Je zou misschien mannelijke types verwachten, maar dit zijn prachtige vrouwelijke vrouwen. Ik sluit een foto bij. En heel gek, Manju deed vandaag een bekentenis: zij is doodsbang voor kakkerlakken, als lady of the jungle! Al jaren leiden zij safari's voor vele internationale gasten en sinds enkele jaren is daar de boomhut bijgekomen. Een mogelijkheid om midden in de jungle te overnachten zonder risico op een gevecht met tijger of neushoorn, maar wél met grote kans om er eentje te spotten van dichtbij. Ik overweeg deze optie alsnog deze keer. Of ik nu vannacht een luipaard aan mijn raam krijg of bij een boomhut, veel maakt het niet uit.

Naast hun safari’s zijn ze ook druk op andere fronten, behalve met de liefde. Daarover heb ik de zussen nog nooit echt gehoord of gesproken. Ik denk dat je van goeden huize moet komen om überhaupt een kans op aandacht te maken van deze dames. Zij zorgen voor hun familie en zijn blij met hun leven zoals het nu is. Daar heb ik wel naar gevraagd. Susila is actief als voorzitter van een groep vrouwen die zorgdraagt voor natuurbehoud. Zo is er al enkele keren een project uitgevoerd om mensen de kans te bieden hun eigen vruchten te kweken. Daarbij werden per huishouden drie gratis boompjes of struiken uitgedeeld om te planten en later te oogsten voor eigen gebruik of meer. Er wordt ook het nodige uitgeruild met elkaar. Zo bewerkt deze familie een rijstveld van een ander, aan de overkant gelegen, en mag daaruit ook zelf een voorraad meenemen. Manju is aanhoudend bezig met koken, lichaamsverzorging van het hele gezin en ga zo maar door.

Na een diepe twaalfurige slaap werd ik vanochtend wakker met enorme spierpijn. Ik vermoed toch van een langdurige onnatuurlijke houding in de bus. Manju serveert twee verse pannenkoekjes als ontbijt, zwarte koffie erbij en de dag kan beginnen. Samen met Rama besluit ik om per touctouc een rondje te maken langs een aantal mensen voor een kort weerzien. Ook een kans om de eerste materialen bij BBAS Memorial School af te leveren. Ik pak een rugzak in met chromebooks, een GoPro-camera en enkele calculators. De javelins gaan mee en dan komt de touctouc al aan, bevolkt door twee jonge moeders met in totaal zes kinderen. Iedereen schuift een bil opzij en doet niet moeilijk om ons erbij te laten, inclusief bagage. De javelin-speren gaan het dak op. En daar komt het deuntje weer in mijn hoofd: ik heb een wagen volgeladen… Met de drager erbij zijn we met elf personen in dit piepkleine wagentje. Het voelt niet als beklemmend. De kindjes kijken hun ogen uit naar deze witte vrouw, ondanks dat ze hier toch vaker toeristen verwelkomen.

De laatste schooldag voordat het Diwali-festival losbarst.Gelukkig een kans om iedereen even te zien, mezelf opnieuw voor te stellen in de klassen en de aankondiging dat ik er de komende weken vaak zal zijn. Na een officieel welkom leiden Bikram, Tilak en Birendra mij rond door de nieuwe ruimtes. Er is een dans- en muziekruimte met spiegels bijgekomen, vele nieuwe klaslokalen met beter meubilair, de buitenplaats is geasfalteerd, veel planten zijn gegroeid. Het werk van Bright Futures of Bardia is duidelijk zichtbaar. Prachtige muurschilderingen van allerlei thema’s decoreren het geelgeverfde gebouw. De primitieve bamboeklasjes van acht jaar geleden zijn van de aardbodem verdwenen. Veiligheidscoach Amrita en de nieuwe financieel expert Nehru ontvangen een chromebook, een van de vijf exemplaren vanuit Monroe, Louisiana, waar schoonzus Clementine werkzaam is op een highschool. Anton en ik hebben haar afgelopen Kerst enkele weken bezocht en de chromebooks meegenomen. Die hebben dus al een hele reis afgelegd.

Dan even door naar de markt, ook daar kom ik oude bekenden tegen. Vervolgens nemen we een touctouc naar het gezin van Sabina en Shristi. De meisjes waren al bij ons etentje in Kathmandu, maar ook de moeder is blij met een bezoekje. Van haar kreeg ik mijn sari cadeau en Shristi ontvangt het laatste chromebook. Ik word gedecoreerd met een zelfgemaakte bloemenslinger. Na een half uur gaan we nog een deur verder voor een weerzien met Sonja en Budhi. Ook zij hebben niet stilgezeten en een overdekte eetplek erbij gebouwd. Zeer sfeervol. Hun vijf gastenkamers zijn bijna altijd volgeboekt in dit seizoen. Ruim op tijd heb ik Sonja geïnformeerd over mijn komst en kan ik over drie nachten bij hen terecht. Het is heerlijk bij deze familie, ze geven me alle ruimte, maar uiteindelijk wil ik ook gewoon een kamer huren en zoveel mogelijk mijn eigen gang gaan. Dat kan bij Sonja heel goed, in combinatie met veel gezelligheid. En het ligt op een steenworpafstand van mijn plekje van nu, dus kan ik met regelmaat de zeven zussen bezoeken.

Tot zover mijn eerste volle dag in Thakurdwara. Er klinkt muziek dichtbij, maar verder is er rust. Niet te hard roepen, want stel dat een luipaard zin heeft mijn rust te verstoren...

Tot snel,

Liefs, Mieke